File op de arbeidsmarkt

DSC_2041-2
Zou een auto als metafoor in een bekrompen geest ook in een file komen te staan?

Vanochtend op de radio een student die langer doorstudeerde om zo zijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Het punt dat hij aandroeg waardoor de arbeidsmarkt stagneerde: ‘Oudere werknemers blijven te lang op hun plek zitten, zeker bij de overheid omdat ze de zekerheid niet willen opgeven, zo ontnemen ze de jongeren de kans om daar weer binnen te stromen.’

Lekker bekrompen gedacht. De ouderen moeten dus maar hun baan opzeggen en niet zo blijven plakken bij hun baas om ruimte te maken voor een jonge jobhopper die een jaar later weer het veld ruimt. Ouderen komen nog steeds lastiger aan een baan dan jongeren, dus logisch dat ze blijven, daarnaast zitten ze al langer en hebben een hoop kennis en ervaring binnen het bedrijf dat ook voor het bedrijf zelf van belangs is om te behouden, het geeft niet alleen de oudere werknemer stabiliteit maar ook het hele bedrijf. Oudere werknemers hebben vaak ook meer risico als ze zonder baan komen, ze moeten al langer doorwerken en een gat in je pensioen is voor je dertigste nog een soort van ver van mijn bed show, als je daarna niets opbouwt en continuitiet behoud loop je een hoop mis. Daarnaast zijn de vaste lasten hoger, hypotheken, studerende kinderen. Als oudere zeg je je baan niet zomaar op, dan blijf je, doe je alles om het tot je pensioen gerechtigde leeftijd vol te houden en maar hopen dat ze die tegen die tijd niet alweer verder hebben opgeschroefd.

De markt is krap, dat zorgt vanzelf voor stagnering, je kan degeen die voor je staat wel de schuld geven, maar die kan er niets aan doen, je moet je beurt afwachten, net als op een te smalle weg, daar ontstaan files als er teveel auto’s overheen gaan, je kan zeggen dat alle auto’s voor je maar gewoon aan de kant moeten, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Het is gewoon aansluiten en de radio aan, jezelf vermaken, beetje neuspeuteren en wachten tot het weer doorstroomt.

Je kan de spreekwoordelijke weg naar de arbeidsmarkt verbreden door de werktijden te reduceren, dat is een passendere oplossing dan te mopperen op de ‘ouderen’ en hen van hun stoel te schoppen om plaats te maken voor de jongeren. Heel rooskleurig gesteld zou je de arbeidsmarkt kunnen verdubbelen door de werktijden met de helft te reduceren. Wat realistischer bekeken kom je de jongeman op de radio tegemoet door oudere werknemers te belonen met meer vrije uren zonder verlies van salaris, meer nog dan de ‘ouwe lullen’ dagen die er nu soms bij komen, dat zijn druppels op een gloeiende plaat.

Werktijdreductie is een mooie oplossing waar ik al vaker over schrijf en een die steeds meer grond krijgt, komend weekend in tegenlicht een mooie documentaire over het idee van het basis salaris onafhankelijk van hoeveel uur je werkt en hoe eerste proeven hiermee al aan hebben getoond dat het werkt. Gratis geld, betekend een stap richting de economie van gratis.

 

De koek is op

DSC_2354

In het kader van prinsjesdag en wat ik ne bedenk wat ik gisteravond had willen doen, muziek maken en liedjes opnemen:

De koek is op
De koning is tevree
Hij zwaait eens met zijn handjes
Zijn vrouw doet gezellig mee

De poet verdeeld
Eerst voor hem en dan voor haar
De troon mag best wat kosten
Mooi pak en gouden schaar

Wat blijft zijn nog de kruimels
Gehuld in een oranje wolk
Een hoop gebakken lucht
Restjes voor het volk
De koek is op
De poet verdeeld
Wat blijft zijn nog de kruimels

De koek is op 🙁

Tekenen

DSC_2352

Overtrekken van bestaande beelden is iets wat ik vroeger als kind graag deed. Je leert daardoor te kijken naar het lijnenspel van een beeld, dat kan een foto zijn of een andere tekening. Echt goed tekenen leer je er niet door. Vooral omdat je snel geneigd bent eerst met de omtrek te beginnen, je mist daarmee de nuances en oneffenheden en vooral hoe die ontstaan door wat zich binnen die contouren bevind. Iets wat je misschien met vaker overtrekken wel leert zien, maar beter is om het niet te doen. Als je iets wilt overnemen, teken het dan na op zicht. Probeer de basisvormen te herkennen en op papier te zetten. Het geeft niet dat het dan geen één op één kopie is van het origineel, het is beter zelfs, want het is daarmee een eigen origineel geworden. Ik teken af en toe portretjes in de trein. Ze lijken vaak voor geen meter, maar als je ze los ziet van het origineel zijn ze toch altijd wel sprekend en duidelijk portretjes van een persoon. Het is dus zaak om los te kunnen laten dat je tekening een 100% accurate weergave wordt van wat er voor je ligt. Het gaat om de basis en wat je er mee wilt overdragen. In het geval van de portretjes in de trein is het vaak een houding of sfeer die ik probeer te vangen.

Tekenen uit het hoofd kan ook, maar is gelijk een stuk lastiger, ik doe het vaak wel, soms lukt het soms niet zo goed. Er is van alles genoeg foto materiaal te vinden op internet. Toch heb ik laatst geprobeerd een eekhoorn te tekenen, uit het hoofd, want er was in de trein geen eekhoorn voorhanden, nu had ik deze wel op mijn telefoon kunnen opzoeken, maar dat komt op zo’n moment niet in mij op. Ik heb er drie getekend, direct met stift op papier, de eerste is de minste, ik heb ooit eekhoorns als huisdier gehad, dat scheelt al wel, vooral de twee volgende plaatjes ben ik zeer tevreden over hoe de eekhoorn eruit ziet.

Het is een eerste opzet van een stripverhaal dat in mijn hoofd zit, eentje over het oude Brabant en zijn bewoners, van voor de romeinen. Het moerassige braakland, de Broeckbant. De eekhoorn is net als in de Edda de boodschapper, Knager zoals ik hem noem als een vrije vertaling van Ratatosker. Hij komt uit de boom omlaag en heeft een boodschap voor de druide die in het bos zit te wachten op een teken. Zoiets.

 

Schrijven

Al een flinke poos ben ik bezig met het schrijven voor een boek, een verhaal over mijn moeder. Iets wat ooit begon als een enkel beeld in mijn hoofd, een enkele scene, die ik een poos op mijn tekentafel had zitten en er verder weinig mee deed maar toch altijd bleef hangen in mijn gedachten. En zo schrijf ik toch maar weer iedere keer wat zinnen erbij, kleine stukjes, her en der, soms een bladzijde per dag, soms helemaal niet en alles daar tussenin. Het is een proces, langzaam, maar redelijk gericht. Alles is al opgedeeld in hoofdstukken, ieder hoofdstuk heeft al een aantal bladzijden gevuld, er is echter een hoofdstuk nog helemaal leeg, dat komt nog wel, vanzelf, of anders schrap ik die gewoon. Mijn moeder vond dat ik leuk schreef, creatief was, daarom wordt het ook een boek. Iets waar ze trots op had kunnen zijn, natuurlijk zijn moeders altijd trots op wat hun kinderen doen, maar toch..

Stukje uit het hoofdstuk Verhuizen:
“Toeval wilde dat ze nu precies aan de andere kant van hetzelfde spoor woonde, niet meer zo dicht op de overgang, maar nog altijd hoorbaar en bij het voorbijrazen van een flink beladen goederentrein viel elke conversatie even een minuut stil tot het geraas voorbij was.”

Brood op de plank

Het zal toch niet, toch niet weer? Daar lig je dan, alweer, ergens niet geheel onverwacht maar de regelmaat te ver uiteen om er rekening mee te houden. Helemaal alleen, verlaten, vergeten. Het gebeurt vaker, de aandacht vergeten. Op het aanrecht achtergelaten. Gesmeerd en wel, netjes in een zakje, gestapeld op eentje na die als ontbijt heeft dienst gedaan de rest in de vergetelheid geraakt in zo’n korte tijd.

Ik ben een warhoofd, zal dat ook altijd wel blijven, gelukkig zit er in de vriezer op het werk genoeg om als lunch dienst te doen en vergeet ik het niet dagelijks of zelfs wekelijks, ik smeer mijn brood, laat het op het aanrecht liggen en normaliter gooi ik het als ik met jas en tas weer door de keuken achter naar buiten ga in mijn tas. Gelukkig hebben de vissen wel te eten gehad en mauwt de kat zelf hard genoeg om mijn aandacht erbij te houden.

NS Ellende

Ik reis met de trein naar mijn werk, daar heb ik altijd een maandtraject kaartje voor gekocht. Met de verplichte overstap naar ov-chip zit daar opeens een paar euro extra bij en een gekoppelde 40% daluren korting.

Leuk zo’n korting waar ik alsnog meer voor betaal, maar ik heb dus al een voordeelurenkaart, dus ik betaal nu dubbelop voor de korting, navraag bij de NS levert doodleuk het antwoord dat ik het daar maar mee moet doen en eventueel de daluren kan opzeggen als het jaar voorbij is. Ik betaal dus al meer voor hetzelfde traject en ook nog eens dubbel voor de korting.

Antwoord van NS “Je krijgt wegens de overlap geen restitutie of korting. Als je Dal Voordeel al een jaar hebt kan je het wel maandelijks opzeggen. Je kan het dan later opnieuw nemen.”

Is dus totaal geen voordeel en een koppelverkoop waar ik als reiziger dus gewoon de dupe van ben, ik betaal nu meer voor een maandtraject omdat er als ‘extra’ een voordeel bij zou zitten waar ik niet om vraag omdat ik deze al heb middels het voordeel abonnement.

Ze veranderen eenzijdig de spelregels, verhogen de prijzen en zadelen mensen op met producten waar ze niet om vragen, ik kan moeilijk de andere trein nemen, want er is geen andere, misbruik van een monopolie positie. De insteek was dat de papieren kaartjes de ns teveel kostten en dat de ov chip deze kosten zouden drukken om de omzet en winst wat op te krikken. Is wel weer duidelijk waar de NS zijn hart heeft zitten, dat is niet bij de reizigers.

Bitcoins

“Bitcoins? Dat is toch gewoon een groot piramide spel!” Ja, als je niet verder kijkt dan je neus lang is. Ja er zijn nu talloze plekken waar je je geld zomaar in kan gooien op basis van een loze belofte en het nooit meer terug ziet. Dat kon voor de opkomst van de Bitcoin ook al, gewoon met je euro’s. Fiat geld dat gereguleerd wordt door een handje vol illuminatie die hun hand op de geldkraan hebben en er wanneer het hen goeddunkt deze open of dicht zetten en zo macht proberen te houden op de wereld. De bankencrisis heeft duidelijk gemaakt dat het een zooitje is, niemand weet van iets en iedereen doet maar omwille van winstbejag. Constructies zijn bedacht, nog erger dan een piramide spel en zo ondoorzichtig dat het de crisis heeft weten te veroorzaken, spaartegoeden heeft weten te verdampen, hele landen failliet heeft gemaakt. Zoals het er nu naar uit ziet hebben we er niets van geleerd, banken beloofden beterschap maar gaan stukje bij beetje weer terug naar zoals ze het gewend waren, dikke bonussen, nieuwe constructies. “Banken? Dat is toch gewoon een groot piramide spel?” Juist.

Bitcoin is niet wat er mee gedaan wordt, waar een handjevol sluwe vossen zelf voor bank probeert te spelen en de pinocchio’s van de maatschappij van hun geld probeert af te helpen. Bitcoin is het het decentraliseren, het inzichtelijk en transparant houden van geldstromen. Bitcoins raken op en daar moeten we het dan mee doen, wil je meer, dan moet je een ander overtuigen dat je iets hebt dat het waard is. Bijdrukken kan niet. Hoe? Iedere coin zit in een ketting, deze ketting is een reeks die niet gebroken kan en mag worden, de ketting wordt gecontroleerd, door jou, door mij, door iedereen die er aan mee wil doen. Je geld beheer je zelf, is van jou, ‘staat’ bij jou. In principe doen we dit nu ook al, we regelen alles zelf, overmaken, ontvangen, opnemen sparen, alleen ‘staat’ het bij de bank en bepaald de bank uiteindelijk wat er met je geld gebeurt, de bank faciliteert de nodige hardware om dit mogelijk te maken, daar mogen ze best voor betaald worden, zoals ik ook betaal voor mijn buskaartjes en internet aansluiting. Maar ze doen meer dan faciliteren. Omdat mijn geld, dat tegenwoordig vooral uit enen en nullen bestaat bij de bank ‘staat’, gebruiken ze mijn geld, niet om mij er beter van te laten worden, ik krijg geen rente op mijn betaalrekening, nu staan er ook meer nullen op mijn rekening dan enen helaas. Bitcoins zorgen ervoor dat de enen en nullen niet meer bij de bank staan, maar decentraal zijn en ten alle tijden van jou zijn tot je ze ergens anders heen laat verhuizen door een overboeking te doen.

En ja, degenen die op tijd zijn ingestapt hebben de waarde van hun coins zien stijgen van zeven euro naar boven de duizend en nu weer redelijk stabiel rond de vijfhonderd. Ik had voornemens wat te investeren, ik zou een poos terug aan het eind van de maand voor een paar euro een bitcoin kopen, omdat het idee me aanstond. Tegen het eind van de maand was de prijs echter al zover over de kop dat ik het maar heb gelaten, te laat, bammer. De eerste pizza die ooit met coins was betaald bleek nu dus een waarde te hebben van een paar miljoen. Maar er zijn meer manieren om aan coins te komen, je kan er nu op steeds meer plaatsen ook mee betalen, daar is het ook voor bedoeld, als ruilmiddel, niet als speculatie, dat is waar het met het huidige geld ook mis is gegaan en nog steeds mis gaat. Ik geloof nog steeds dat dit een mooie stap is naar een andere economie, er zal altijd wel gegraaid worden, zelfs in een economie van gratis zijn er die misbruik zullen maken om er zelf beter van te worden. Het is nog een experiment en ik experimenteer graag mee en zie wel waar het schip zal stranden.

 

Ik weet het niet

2011-04-18-burnout2

‘s Avonds op school zijn was altijd raar, los van de dagelijkse gang van zaken in een omgeving die vertrouwd was, maar toch heel anders aanvoelde. Vanavond voelde ik me nog minder op mijn gemak. Een gesprek, met de mentor en mijn ouders. In de schoolbibliotheek stond een tafel en wat stoelen klaar, koffie voor mijn ouders en ik hoefde als gewoonlijk niets, ik was een goedkope gast. Daar zat ik, tussen mijn ouders, tegenover de mentor. Ze spraken over mij, tegen mij, alles ging redelijk langs mij heen, het scheen nogal belangrijk voor de mentor, ik was zo stil en teruggetrokken. Ze vroeg mij iets. Wat ik er van vond, over dacht, wat er dwars zat. Die vraag stuiterde door mijn hoofd, ik staarde alle kanten op, op zoek naar een antwoord, ik herhaalde de vraag naar alle uithoeken van mijn hersenpan om niets anders terug te krijgen dan een vage echo. Ik kon mijn gevoel niet duiden. Een antwoord kwam er niet. Ik haalde daarom mijn schouders maar op. Het voorval hebben mijn ouders ook nooit opgevat als iets om later op terug te komen. Zo was ik nu eenmaal, een rustige jongen, thuis ondernam ik genoeg om er geen zorgen over te maken en wel lekker braaf ook, ik was creatief, ben creatief, een denker, toch denkt het lastig als je je gevoel niet goed onder woorden kan brengen.

Jaren later zat ik tegenover een arts, hij wist wat beter door te vragen, had ook een psycholigische achtergrond, maar nog steeds stuiterden een hoop vragen rond en gaven in plaats van antwoorden enkel een holle echo terug. Hij voelde een muur, dacht dat ik me ergens achter verschool, me niet open stelde. Ik zou niet weten waarachter, waarom, of wanneer dat dan begonnen is. Zo was ik altijd al. Ik wist het ook niet. Weer haalde ik mijn schouders op.

Ik moest me assertiever op gaan stellen, dat leek in ieder geval een stap in een weg die de goede leek. Ik toog een aantal weken een ochtend naar de coach, we spraken veel, kwamen weer op dat gevoel uit, gevoel wat er is, maar wat zelfs voor mij moeilijk te verwoorden blijft en blijkt. Wat voor dier zou je jezelf mee associeren. Dat was op zich nog een makkelijke. Een vogel, liefst een roofvogel, die zweeft, hoewel een albatros misschien beter zou verwoorden wat ik daarbij dacht, ik hoef niet perse te jagen, gewoon zweven, dagenlang, ogenschijnlijk doelloos. Maar we schroefden het beeld terug, naar een parkietje in een kooi waarvan het deurtje open stond en ik maar eens uit naar buiten moest gaan vliegen.

Ik stuit iedere keer weer op een muur, een in mezelf, een waar ik niet van weet waar hij vandaan komt, wat hij tegenhoud of hoe ik er een bres in kan slaan.

Ik weet het niet.

Dromen van.. van wat eigenlijk?

Ik logde al eens kort over Jiro en zijn befaamde sushi.  Nu ik het terug lees was het wel heel kort en beknopt. Wat mij aansprak was zijn devotie aan zijn vak, een bewuste keuze om zich zo in het vak te verdiepen om het zo te perfectioneren, stap voor stap, iedere handeling, dag in dag uit, zou ik dat met mijn vak ook kunnen?

Waar droom ik van, waar wordt ik blij van en waarom doe ik dat dan niet iedere dag en iedere dag met zoveel overgave dat het een kunst wordt?

Is waar ik nu iedere dag mee bezig ben hetgeen waar ik van droom? Denk dat ik daar wel eenduidig op kan antwoorden, omslachtiger is het als volgt: Ik doe het al een flink aantal jaar en bij vlagen ook met heel veel plezier en ik haal er soms ook wat genoegdoening uit, maar het is en blijft een baan, iets wat me iedere maand weer helpt om de rekeningen te betalen. Ik heb een hoop kennis en bagage die ik dagelijks kan gebruiken en dat ook doe, ik ben geen perfectionist, ook streef ik er niet naar om me te richten op een enkel facet.

Wat dat betreft kan ik Jiro wel bewonderen om zijn devotie, maar zou ik dat vanuit mijn eigen hart nooit kunnen, ik ben een alles vreter, kan moeilijk keuzes maken en weet teveel van alles wat en mis op sommige punten de diepgang, een generalist op mijn vakgebied, welke zich ook weer moeilijk laat omlijsten omdat het gebied te breed is. Ik zou dus niet blij kunnen worden van een leven lang toewijding aan iets om dat te verheven tot kunst, maar ben ik dan ook gelijk gedoemd tot middelmatigheid? Zit in mijn drang naar uitbreiding niet ook genoeg kracht om daar iets moois uit te halen? Persoonlijk voelt dat wel zo.

Maar waar droom ik van, is dat niet een utopie, onhaalbaar in de tijd die me gegeven is. Waar ik blij van word is alles waar ik niet verplicht mee bezig hoef te zijn, een leven van dingen die komen en gaan zoals ze zijn en waar ik zelf uitpik wat mij behaagt. Dat soort dingen zijn schaars en helpen je amper de maand door, dus blijf ik bij de concessies die ik moet doen, af en toe opgefleurd met momenten die ik zelf maar creeer of die door mijn uitgezette voelsprieten worden opgevangen.

Everything will be allright II

[youtube_sc url=”https://www.youtube.com/watch?v=bX14whtcXAw”]

Het komt uiteindelijk allemaal wel weer goed, achteraf gezien is het ook allemaal wel goed gegaan. Dat zit in ons, zo is de natuur der dingen. Als je ergens naar uit kijkt, ergens op hoopt en het loopt eigenlijk precies allemaal anders dan je had verwacht, dan tel je je zegeningen, kijk je naar wat je er wel nog uit hebt gehaald. De wereld draait door ook zonder de dromen die in je hoofd tot gruzelementen zijn geslagen en waar de scherven nog af en toe reflecteren van waar je had willen zijn. Soms komen een hoop van die momenten bij elkaar, begint de dag al zo en ga je er ook mee naar bed. Momenten die je leven ondanks dat ze niet voldoen aan je verwachten toch nog een positieve draai kunnen geven, in ieder geval voor de toekomst juist omdat de deceptie je meer leert. Vooral hoe om te gaan met teleurstellingen en dat ondanks dat het niet gaat zoals je verwachtte de tijd daarna niet stil blijft staan tot je je leven weer aan zet en nieuwe keuzes maakt. Een droom aan diggelen betekent ook weer meer ruimte voor alle andere dromen, een oneindige voorraad van mogelijkheden die zo tot ver in de eeuwigheid je leven kunnen blijven vullen, al ren je er doorheen als een olifant in een porseleinkast, al haal je je duizend maal open aan de scherven, het komt allemaal goed.

Maar dat schreef ik wat langer geleden ook al