Al een flinke poos ben ik bezig met het schrijven voor een boek, een verhaal over mijn moeder. Iets wat ooit begon als een enkel beeld in mijn hoofd, een enkele scene, die ik een poos op mijn tekentafel had zitten en er verder weinig mee deed maar toch altijd bleef hangen in mijn gedachten. En zo schrijf ik toch maar weer iedere keer wat zinnen erbij, kleine stukjes, her en der, soms een bladzijde per dag, soms helemaal niet en alles daar tussenin. Het is een proces, langzaam, maar redelijk gericht. Alles is al opgedeeld in hoofdstukken, ieder hoofdstuk heeft al een aantal bladzijden gevuld, er is echter een hoofdstuk nog helemaal leeg, dat komt nog wel, vanzelf, of anders schrap ik die gewoon. Mijn moeder vond dat ik leuk schreef, creatief was, daarom wordt het ook een boek. Iets waar ze trots op had kunnen zijn, natuurlijk zijn moeders altijd trots op wat hun kinderen doen, maar toch..
Stukje uit het hoofdstuk Verhuizen:
“Toeval wilde dat ze nu precies aan de andere kant van hetzelfde spoor woonde, niet meer zo dicht op de overgang, maar nog altijd hoorbaar en bij het voorbijrazen van een flink beladen goederentrein viel elke conversatie even een minuut stil tot het geraas voorbij was.”
Je hoeft er niet op te antwoorden hoor als je niet wilt maar is dat waarom je een boek over je moeder schrijft? Vanwege dat wat je over trots zegt? Schrijf ze Daan!
Waarschijnlijk een van de vele redenen, vond het wel een passende reden en een mooie gedachte, schrijven is iets wat ik sowieso al met plezier doe en waar ik me het beste in kan uiten. Het geeft me ook een maatstaf als ik wat schrijf: ‘Wat zou mijn moeder er van zeggen’. Dat motiveert ook wel.
Ha, da’s dan meteen een leuk thema voor je vervolgboek, of voor het laatste hoofdstuk van je eerste: wat zou mijn moeder ervan zeggen? 🙂
Een soort voorwoord maar dan achteraf? En vervolgboek? Eerst de eerste maar eens af zien te krijgen 😛