Hoe gaat het Rits? Nogal druk knoopjes!

venus and the horn of plenty_550

Maar wel lekker druk. Plus nog wat persoonlijke zaken die vooral mijn hoofd bezet houden. Genoeg inspiratie! Eerste tekening betaald met bitcoins kan ook al van mijn bucketlist 🙂

Ik mopper nog graag op de NS https://twitter.com/NS_online/status/575584775936864256

Dus genoeg te doen, dus ben weer weg, tot later!

Ondertussen zelf aan de slag met bitcoins? Begin hier: http://bitcoins.kurai.nl

Alles komt goed

leren communiceren

Vaak profileer ik me als een zuurpruim. Een mopperkont. Pappa met de politiepet. Somber. Melancholisch. Kortaf. Dat terwijl ondanks alle tegenslagen ik altijd met de gedachte leef dat het altijd wel goed komt. Iets wat ik graag ook mededeel. Alles komt goed.

Er is genoeg om over te mopperen, me zorgen over te maken.. Maarrrrr! Er gaat ook echt veel goed. Soms overstemt door onzekerheid die de interpretatie van de feedback weer kleurt.

Zo ben ik begonnen met het geven een korte workshop van vier avonden aan volwassenen. Begonnen uit de vraag of ik iemand prive wat eenvoudige tekentechnieken bij zou kunnen brengen is het nu een heuse visuele communicatie workshop geworden met een groep van vier enthousiaste mannen, allen enterprise architecten, dus geen huizentekenaars, maar een soort bedrijfsproces analisten. Iets waar ik zelf ook affiniteit mee heb, dat helpt enorm. De onderwerpen varieren van de basistechnieken, die iedere keer weer terugkomen tot het inzetten van illustraties en metaforen om je verhaal te verduidelijken.

Ik merk dat ik veel kennis in mijn hoofd heb. Kennis die gewaardeerd wordt, die gretig word overgenomen, die anderen verrijkt in hun kunnen. Inspireert en over de streep weet te trekken door hun onzekerheid en terughoudendheid om te tekenen weg te nemen.

De voldoening die ik uit de tekenlessen voor kinderen haal staat in schril contrast met dat wat ikzelf ervaar wanneer ik een groep volwassenen aan het werk zie met de aanwijzingen die ik geef.

Daarnaast zit er nog meer in de pen. Tijd om voor mezelf een planning te maken met alle mooie dingen die ik nog te doen heb anders loopt het allemaal nog in de soep. Alles komt goed!

Commercie maakt socialmedia kapot

calltoaction(Man in de trein, klikkend op een call to action op zijn smartphone)

Alles moet gemeten, gekaderd en verkocht. Gelabeld, opgeblazen en over de balk. Marketing is een vak, een religie, een uitgedokterde wetenschap, het is allesomvattend en zodanig geëntegreerd in onze maatschappij dat we er niet meer aan ontkomen en er blind voor zijn geworden, of erger het verschil niet goed meer zien als we niet goed kijken, met de paplepel ingegoten. Facebook gaat kapot. Social media. Waarom? Omdat de commercie zo zijn best doet om er grip op te krijgen.

Social media is iets moois, iets wat de zeggenschap weer teruggeeft aan de mens. Je deelt en leert van elkaar, dat is het idee en als bedrijf kan je daar je voordeel mee doen, door zodanig een indruk achter te laten dat men het waard acht je bedrijf of dienst te delen, dat kost tijd vergt een flinke investering en valt amper te meten. Of eigenlijk kost het hebben en het waard maken van je bedrijf om te delen niets extra’s als de passie die je als ondernemer of eigenaar in je bedrijf zou moeten steken. Maar het gros van de bedrijven is geen bedrijf met een passie, dat zijn bedrijven met een groep aandeelhouders en een directie die vooral kijken naar de cijfers die te meten zijn. De passie zit ergens onderaan of verstopt in de historie van het bedrijf. De passie is er later nog op geplakt middels een marketing campagne, een door een reclamebureau geschreven missie en bedrijfsimago.

Dat soort bedrijven willen graag dat de socialmedia ook voor hen werkt, daar besteden ze liever zelf geen tijd aan, dus besteden ze het uit, alles wordt uit de kast getrokken om er voor te zorgen dat je positief op de socialmedia terecht komt, het liefst geforceerd, blogs sponsoren die als sokpoppen een positief stukje over je product schrijven en die dat dan weer delen met hun volgers. Tijdlijnen die vervuild worden met calls to action die mooi gemonitord worden en hun dienst bewijzen als je de cijfers gelooft. Verplicht delen en leuk vinden anders krijg je de gebakken lucht niet te zien en zo verspreid het zich als een ziekte.

Maar dit maakt alles wat zo mooi is aan social media kapot. Het sociale wordt opdringerig, wordt afgepakt, we vertrouwden onze vrienden op hun oordeel over een product of dienst, maar het was niet meer dan een aangeleerde nieuwsgierigheid om te reageren op die call to action die de aanbeveling leeg en ongemeend maakt. Social media is niet meer wat het is, het is een reclame platform, dom consumeren, dat waar de commercie van houd.

Ondertussen is mijn vertrouwen in de mensen om mij heen geschaad, ik kijk daar wel doorheen, ik weet hoever de marketeers gaan om hun targets te halen, in hoeverre alles wat we zien gemanipuleerd word. Maar dat ben ik. Wordt u vaak verleid door een call to action? <- help ik doe het zelf ook 🙁 gelukkig zitten er bij mij geen targets aan vast. En voldeed het aan uw verwachting of was de lucht toch minder knapperig gebakken dan men deed voorkomen?

Daar sta je dan een beetje ‘Charlie’ te zijn

DSC_2561

De tekening die ik maakte nadat ik op het domplein stond.

Achteraan, geen idee wie er op het podium stonden of wat ze te zeggen hadden. Te ver weg, te slecht geluid. De mensen om mij heen stonden te staan. Ik was stil, keek rond, op zoek naar bekenden, niet gezien. Ik keek naar anderen, wat ze deden, probeerde me voor te stellen wat hen hiernaartoe dreef. Veelal ‘hip’ 50+ typisch Utrechts binnenstad publiek. Een enkeling had een bordje met een tekst, veelal ‘Je suis Charlie’, eentje met iets over moslims en vooroordelen. Velen stonden met een potlood die regelmatig de lucht in werd gestoken tezamen met applaus. Tezamen met wat smartphones. Maar ik wist niet waarom, ik verstond niets, af en toe een woord. Ik klapte niet. Ik verbaasde me. Over de persoon die uit verveling maar foto’s ging maken van de dom en omgeving.  Ik verbaasde me over wat ik daar eigenlijk deed. Ik voelde me verwant omdat ikzelf ook teken, omdat ikzelf ook graag commentaar geef, het niet heb op de gevestigde orde, niet zo fel als in de Charlie, ik ben Charlie niet. Maar waarom sta ik hier, wat voegt het toe, wat heb ik er aan en hoe help ik hier de wereld mee? Wat zegt het over mij?

Ik ben Charlie niet

satire2

Ik ben Charlie niet. Nooit geweest en zal het ook nooit worden. Ik heb wel bewondering voor Charlie, de caroonisten, sowieso cartoonisten in het algemeen. De raakheid van de tekeningen en de boodschap. Iets wat ikzelf ontbeer. Vind ikzelf dan. Ik kan best wat tekenen en soms schiet er wat door mijn hoofd. Maar dat is bij vlagen. Het is ook zo dat ik niet werk op een redactie zoals Charlie, waar een bepaalde mindset groeit en ontwikkeld. Ik leef al jaren een braaf leven in een evenzo braaf Nederland, af en toe gebeurt er wat, maar de dingen waar ik me druk om maak en kan maken zijn zo erg nog niet. Ik ben geen Charlie, ik heb ook geen behoefte om overal vraagtekens bij te zetten en al mijn ideeën om te zetten in tekeningen. Af en toe wel en dan zet ik het wel op mijn weblog. Toch voelde ik de behoefte om bovenstaande tekening te maken op het moment dat ik het nieuws hoorde, eenvoudig, naar de stijl van Charlies cartoonist Charb.

Ik was er wel bij gister op het domplein(mooi verslag van Ruud), waarvan ik vanochtend in de trein een tekening maakte. Deze komt later nog wel online.

Saya Samurai – Meguri Megutte

[youtube_sc url=”http://youtu.be/QvNWCm1mxzs” title=”Saya%20Samurai”]

Ik huil niet vaak bij een film of muziek, maar dit kwam wel heel heftig binnen en raakte heel diep in mij iets. Ben misschien ook wat bevattelijker zo alleen thuis op kerstavond. Context van de film: De vader van het meisje was een samurai die samen met haar rondzwierf na het overlijden van zijn vrouw/haar moeder. De vader was een zwaardloze samurai, saya is de schede van het zwaard, vandaar saya samurai. Hij is echter oneervol weggerend van het slagveld en moet daarom seppuku plegen. SPOILER Hem wordt gratie verleend, maar het is geen hollywood film dus hij pleegt uiteindelijk toch seppuku. Dit lied is een bericht dat hij via deze monnik zijn dochter nalaat, dat ze hem moet herinneren, dat hij zijn best heeft gedaan en zij dat ook moet doen.

Zag je hoe mooi mijn bloed was? Zag je hoe lelijk mijn bloed was? Leef Leef Leef zo goed je kan.

Het houd me bezig en heb al zover getracht de muziek om te zetten naar akkoorden en tekst, redelijk fonetisch, mijn Japans is erg roestig. Mocht iemand kunnen en willen helpen hoor ik het graag, kan bv ook het derde akkoord niet uitvogelen welke het is, heb hem dus maar V genoemd 🙂

ebgdae
G# 445664
Cm 345533
V 466644
Fm 111331
Bbm 123311
Eb xxx566
G#         Cm       V              G#
Meguri Meguri Meguri megutte

Fm                 Cm                           Bbm   Eb
Anataga chichi no koni uwa reta yo mo ni

Meguri Meguri Meguri megutte
Itsu ka chichi ga anata no koni umareru tesho

Meguri Meguri Meguri megutte
tada soreda ke te tsuga sore ga tse betede

Meguri Meguri Meguri megutte
tada soreda ke te tsuga sore ga tse betede

 

 

Schrijven

zanshin budo

Slordig. Te slordig. Onleesbaar. Daar moest wat aan gebeuren. Oefenen was het devies. Iedere dag een bladzijde uit een boek. ‘Emiel en zijn detectives’ was het boek, dat vergeet ik nooit meer. Waar het over gaat ben ik vergeten, dat dan weer wel, iets met een fontein en daarbijbehorend mechanisme waar ik destijds geen touw aan vast kon knopen. Het tegelijkertijd begrijpend lezen en het verplicht overschrijven zijn niet twee dingen die goed samen gaan. De blaadjes vol hanenpoten gaven niet echt de indruk dat er verbetering in zat, geen verschil tussen het eerste en het laatste blad, hoezeer ik ook mijn best deed, het werd er niet beter op. Wat een geluk dat ik in deze tijd op de aarde ben gekomen, een tijd waarin onleesbare hanenpoten tot het verleden behoren, schrijven digitaal kan en gaat, wie nog met een handgeschreven sollicitatiebrief op de proppen komt moet wel heel erg zeker van zijn handschrift zijn. Werkstukken en opstellen gingen al met de elektrische typmachine, later op de pc. Wie zou er mijn blog nog lezen als ik deze met de hand zou hebben geschreven?

Naast tekenen vul ik graag tekstbalonnen, dit gaat helaas wel met de hanenpoten, zo goed en zo kwaad als het gaat heb ik er intussen wel wat verbetering in weten te krijgen. Toch is het naast de toch al vaak lastig te begrijpen teksten niet heel duidelijk leesbaar. Heb er een tussenoplossing voor bedacht, mijn eigen handschrift gedigitaliseerd en omgezet naar een lettertype, zo past de tekst goed bij de illustratie en blijft het geheel ook nog leesbaar. Nu nog wat doen aan de begrijpelijkheid van de grappen zelf!

Hoort wie

Hij droomde steeds weer diezelfde droom. Het leek hem allemaal zo echt, hij had het al eens meegemaakt, toch was dit onmiskenbaar een droomwereld met droomgebeurtenissen en droompersonages. Het zijn altijd de kleine dingetjes die je doen beseffen dat het een droom is, details die net anders zijn dan de werkelijkheid, een verschil in de kracht die je hebt, de kracht die de aarde uitoefent om je met beide benen in op de grond te houden, verspringingen in de tijd, stromen die niet synchroon gaan maar hun eigen tempo en richting bepalen. Het sterkst in deze droom was het gevoel dat alles zich afspeelde in een volgorde waar hij niets aan kon veranderen, zijn lichaam bewoog automatisch, zonder na te denken, zonder te reageren op zijn gedachten.

In zijn droom was hij op de vlucht. Achter hem het kollosale lichaam van vuur, het brandende hoofd, de steekvlammen die eruit schoten als hoorns, de schreeuwende bek van vuur, het zware gebrul trilde mee in de hitte die op hem werd afgestuwd. Hij rende verder, rennen moest hij, hij had het verbond verbroken en wilde niet wachten op zijn straf. Hij klom, steeds verder, de gang werd nauwer, de lucht, de rotsen alles werd steeds koeler. Het gebrul achter hem verstomde, toch waande hij zich niet veilig, hij ging door tot het echt niet meer kon, hij klom en kroop, stootte zijn hoofd, schramde zijn ledematen aan de rotsen. Hij ging door tot hij bij het water kwam in de smalle schacht die ver omhoog leidde maar die voor hem onmogelijk was te bedwingen. Daar begon zijn droom altijd weer opnieuw, alsof hij de mogelijkheid kreeg andere keuzes te maken, maar dat was het nare van zijn dromen, hij kon niets kiezen, alleen maar ondergaan. Weer op de vlucht.
Ruw schrok hij wakker, er stootte iets op zijn hoofd “Hey!” riep hij. Van boven klonk een verontrust “Hallo?”.

Verbaasd keek hij naar boven. Geschrokken van de reactie terug. Hij wist even niet wat te doen. Gedachten schoten door zijn hoofd. Wat als. Wat als. Maar het was geen tijd voor gespook, dit had hij allang ergens in zijn hoofd laten passeren, dit was de uitweg waar hij op had gewacht.

Zo zwart als roet

De nachten waren lang. Hij lag al een poosje naar het dak te staren. Het dat wat zich ergens in het pikkedonker bevond. Als hij wakker genoeg was geweest om zijn arm omhoog te brengen had hij het schuine dak war hij vlak onder lag aan kunnen raken, maar er was te weinig licht in deze vervallen stede om ook maar iets te ontwaren. Bij het binnenvallen van de eerste zonnestralen rekte hij zich en zette zich recht, zijn hoofd stotend aan het dak. Zijn paard brieste om aan te geven dat het ook wakker was en tijd voor vers water. Hij begon met het zoeken van hout om een vuur te maken zodat hij het water kon koken voordat hij het in zijn waterzak zou stoppen. Het geluk lachte hem toe, er lag nog wat droog stookhout gestapeld bij de vuurplaatst. Het aanmaken ging vlot, het paard kwam naderbij, de nacht was koud geweest en hij voeld nu hoe zijn lichaam schreeuwde om warmte, zo stond hij daar een poos, zich verwamend, zijn blik in de vlammen. Fascinerend. Toen zijn gedachten genoeg gedwaald hadden zette hij zich tot de taak die hem nu wachtte, de put.

Buiten was het alweer goed licht geworden en de put op het erf was nu snel gevonden. De emmer had geen gaten onderin, of de kieren nog waterdicht waren was nog maar te bezien. Het touw zag er nog redelijk uit. Met een paar ferme rukken controleerde hij voor de zekerheid of het touw niet zou breken bij het weer ophalen van de emmer vol water. Hij keek over de rand de diepte in, een heel diep gat, onderin een hele vage glintering en weerkaatsing op wat wel water moest zijn. Hij liet de emmer langzaam aan het touw zakken. Zijn paard leek dorstig over zijn schouder mee te kijken. Hij was nu al halfweg met het touw. De emmer leek ergens op te blijven hangen en het touw hing nu slap. “Hey!”. Hij schrok. Een stem uit de put? “Hallo?”. Riep hij terug. Zijn stem echode na in het donker daar beneden. Verder bleef het stil.