Ik weet het niet

‘s Avonds op school zijn was altijd raar, los van de dagelijkse gang van zaken in een omgeving die vertrouwd was, maar toch heel anders aanvoelde. Vanavond voelde ik me nog minder op mijn gemak. Een gesprek, met de mentor en mijn ouders. In de schoolbibliotheek stond een tafel en wat stoelen klaar, koffie voor mijn ouders en ik hoefde als gewoonlijk niets, ik was een goedkope gast. Daar zat ik, tussen mijn ouders, tegenover de mentor. Ze spraken over mij, tegen mij, alles ging redelijk langs mij heen, het scheen nogal belangrijk voor de mentor, ik was zo stil en teruggetrokken. Ze vroeg mij iets. Wat ik er van vond, over dacht, wat er dwars zat. Die vraag stuiterde door mijn hoofd, ik staarde alle kanten op, op zoek naar een antwoord, ik herhaalde de vraag naar alle uithoeken van mijn hersenpan om niets anders terug te krijgen dan een vage echo. Ik kon mijn gevoel niet duiden. Een antwoord kwam er niet. Ik haalde daarom mijn schouders maar op. Het voorval hebben mijn ouders ook nooit opgevat als iets om later op terug te komen. Zo was ik nu eenmaal, een rustige jongen, thuis ondernam ik genoeg om er geen zorgen over te maken en wel lekker braaf ook, ik was creatief, ben creatief, een denker, toch denkt het lastig als je je gevoel niet goed onder woorden kan brengen.

Jaren later zat ik tegenover een arts, hij wist wat beter door te vragen, had ook een psycholigische achtergrond, maar nog steeds stuiterden een hoop vragen rond en gaven in plaats van antwoorden enkel een holle echo terug. Hij voelde een muur, dacht dat ik me ergens achter verschool, me niet open stelde. Ik zou niet weten waarachter, waarom, of wanneer dat dan begonnen is. Zo was ik altijd al. Ik wist het ook niet. Weer haalde ik mijn schouders op.

Ik moest me assertiever op gaan stellen, dat leek in ieder geval een stap in een weg die de goede leek. Ik toog een aantal weken een ochtend naar de coach, we spraken veel, kwamen weer op dat gevoel uit, gevoel wat er is, maar wat zelfs voor mij moeilijk te verwoorden blijft en blijkt. Wat voor dier zou je jezelf mee associeren. Dat was op zich nog een makkelijke. Een vogel, liefst een roofvogel, die zweeft, hoewel een albatros misschien beter zou verwoorden wat ik daarbij dacht, ik hoef niet perse te jagen, gewoon zweven, dagenlang, ogenschijnlijk doelloos. Maar we schroefden het beeld terug, naar een parkietje in een kooi waarvan het deurtje open stond en ik maar eens uit naar buiten moest gaan vliegen.

Ik stuit iedere keer weer op een muur, een in mezelf, een waar ik niet van weet waar hij vandaan komt, wat hij tegenhoud of hoe ik er een bres in kan slaan.

Ik weet het niet.