Kurai’s Blog

Daar zit je dan, na een paar weken time out van de relatie, buiten te zijn gezet en dus niet thuis zijn zit ik nu een weekend thuis. Ik kijk rond, alle spullen die aan mij doen denken, echt heel specifiek van mij zijn zijn verplaatst naar de logeerkamer. Ik schrik, niet vanwege dat ze weg zijn, dat wist ik al. Ik was de eerste dagen al op de logeerkamer en had zelf al wat spullen verplaatst.

Waar ik van schrok was hoe weinig impact het weghalen van mijn spullen op hoeveelheid spullen die overbleven had. Ik telde het aantal boekenplanken die nog wel ‘mijn’ boeken bevat.. drie planken in de twee kasten, nog geen kwart. En ja, er staat een bankstel dat we samen hebben gekocht. De eettafel en stoelen die we na ons huwelijk hebben aangeschaft. Een tv meubel dat ik als eerste in huis aanbracht om een veelvoud van kastjes en gestapelde dingen die voor kastjes door moesten gaan wat gestructureerder en minder rommmelig over te laten komen. Dit heeft niet lang geduurd, er staan alweer kastjes en dingen die voor kastjes door moeten gaan gestapeld naast het tv meubel.

Maar een kast, bank of tafel zegt zo weinig, het is dat wat in de kast staat wat zoveel vertelt over wie je bent. “Toon mij uw boekenkast en ik zeg u wie u bent”, minder dan een kwart dus.

Ik Schrok van hoe weinig dit huis mijn huis is, hoe weinig er van mij in doorschemert. Dit is misschien ook tekenend voor wat er is gebeurd in deze relatie, ik ben er wel, maar niet heel erg aanwezig. Zo ben ik, zo kennen mensen mij ook. Maar fijn voelt het niet als dit in je eigen huis ook zo zwaar op je drukt, je niet je eigen gelijkwaardige stem hebt. Thuis moet thuis zijn, moet je jezelf kunnen zijn. Thuis moet je je niet verloren voelen.