De reacties op mijn laatste blog gingen eigenlijk al vooruit op wat ik mezelf ook al afvroeg en door mijn hoofd ging: ‘de vraag wat er veranderd is, van trotse kleuter die zijn werk uitdeelde tot timide volwassen man die moeite heeft met fouten die horen bij de imperfecte mens.’ en ‘De truc is om meteen de draad weer op te pakken en geen seconde meer stil te staan bij die misser.’
Ik weet wat de truc is, dat weten veel mensen. Toch is het lastig. Ik pas het toe en train er op bij Iaido, japans kunst van het zwaardvechten. Merk je dat je een fout maakt, laat het niet merken, ga door, mits je jezelf niet in de vingers hebt gesneden of erger. Fouten maken mag, daar leren we van, maar ga gelijk door, laat het je niet afleiden. Zo makkelijk gezegd, zo moeilijk om te doen. Beter dan je focussen en concentreren om geen fouten te maken moet je juist de focus leggen op het negeren van de fouten die je wel maakt. Doorgaan, doortekenen, doorspelen, doorademen, de wereld stopt heus niet, en zolang je er zelf geen aandacht aan geeft valt het een ander ook vaak niet op. Vallen de positieve kanten in ieder geval meer op. Iemand die al jaren verder is, langer heeft getraind of een duizend pennenstreken meer op zijn naam heeft staan, die herkent zijn eigen fouten, ziet waar je wat kan verbeteren. Spiegel jezelf ook nooit aan iemand die mijlenver van jouw kunde vandaan staat. Tegen de tijd dat jij op dat niveau zit is diegene zelf ook alweer jaren verder en verder ontwikkeld. Ken je eigen grenzen en werk daar mee. Kijk of je er met kleine stapjes overheen kan.
Dat is de fout die de trotse kleuter maakte, of de fout die kwam nadat de kleuter het verschil gewaar werd tussen zijn krassen op papier en dat wat mensen als kunst bestempelden. Het verschil zien, maar niet kunnen beseffen waar dat verschil door komt, ontmoedigd raken door het te hoog leggen van je eigen lat en er mijlen ver onder blijven.
Die timide volwassen man. Die schroom die bij heel veel mensen al na de kleutertijd bezit neemt, de trots laat verleppen. Waar zit dat hem in? Ik kan het op mijn ouders gooien, op de leerkrachten, mijn klasgenoten en buurjongens. Maar die zagen het allemaal wel, schopten me misschien iets te weinig onder mijn kont.
Dat de schilder al ruim dertig jaar meer teken en schilder ervaring heeft komt niet in je op. Je ziet de fouten niet die de ander heeft gemaakt voordat hij zover was, in je kinderhoofd lijkt het allemaal een vast gegeven, je onderscheid nog geen nuances. Vergeleken met je eigen tekeningen is het verschil te groot. Hoe je het ook probeert, in een korte tijd lukt het niet om datzelfde niveau te halen. Als je op dat moment niet de handreikingen krijgt om verder te komen, dat als je jaren en jaren oefent, je vanzelf ook zo goed kan worden, misschien beter, of minder, maar er wel dicht tegen aan, dan blijft de frustratie. Als je niet gestimuleerd wordt om door te gaan, technieken aangeleerd krijgt. Als je er zelf ook niet naar op zoek gaat of het in ieder geval niet kan vinden of naar durft te vragen. Je tekentalent niet wordt aangemoedigd, naar een voorbereidende cursus gaan voor de kunstacademie was een te vrijblijvende keuze die ik zelf niet maakte. Toch bleef ik tekenen, omdat ik het leuk vond, ik toch af en toe het idee kreeg dat ik best aardig kon tekenen.
Timide bleef ik wel. Niet alleen met tekenen. Ik was een dromer, ben het misschien nog steeds. Ik was gesloten, in mijn eigen wereldje. Introvert, sprak niet veel, was niet uitbundig, durfde ook niet meer trots te zijn op wat ik kon. Vergoelijken wat je fout doet, de focus dus op de verkeerde dingen leggen. Niet meer kunnen zien wat er wel goed ging. Dat was met alles, met tekenen, in het denken en gitaar spelen. In plaats van doorspelen stoppen en zuchten, steeds weer opnieuw beginnen en nooit voorbij dat punt komen waar je het spel weer met een zucht stil legde. Maar juist mijn omgeving zag dat wel, dat kreeg ik ook mee, toch bleef ik mezelf naar beneden duwen, zo goed was ik nu toch ook weer niet?! Dus ik had alle kansen om trots te zijn, alle stimulans om trots te blijven, te delen in mijn kunde. Misschien tekende ik teveel, teveel om gewaardeerd te worden, ik merk het bij mezelf ook, ik kan niet alle tekeningen, soms honderd en ik chargeer hier, soms honderd op een dag, die mijn dochters maken allemaal even goed waarderen. Dat probleem hadden mijn ouders naar alle waarschijnlijkheid ook.
Dus ik heb eigenlijk nog steeds geen idee waar die timide volwassen man ineens vandaan kwam, of dat ik me als kleuter trotser voordoe dan ik daadwerkelijk was, of stiekem ergens nog steeds trots ben en als kleuter mijn timide zelf probeerde te verbergen. En schoppen onder mijn kont heb ik nog steeds nodig, niet dat ze me direct tot actie aanzetten, maar vrije keuzes en beslissen zijn niet aan mij besteed.
Iets wat ik nog steeds doe is delen met anderen, vandaar mijn blog, ik schrijf en deel, ongeacht wat anderen van mijn gekrabbel vinden.
ervoor
erna
