ervoor
Je ziet van jezelf of in het werk wat je doet vaak alleen de dingen die je fout hebt gedaan. Net dat ene spatje verf op het plafond dat mis is gegaan waar iedere keer je oog op valt. Een kromme zin in je tekst die je al de wereld in hebt gegooid en waar je bang voor bent dat je er op afgewezen wordt. Een lijn in je tekening die een rare kromming maakt. Een scheve schroef, stoffig randje dat je vergeten bent, iedere misstap die je gemaakt hebt is een leermoment en blijft dus altijd beter hangen. Jij weet precies waar de fouten zitten.
Anderen zien vooral het totaal plaatje. Een mooie gewitte kamer, nog vers naar de verf ruikend. Een heldere boodschap in de tekst. Een grappige strip. Een kast met dertig schroeven die er allemaal nieuw in zitten. Keurig schone vloer. Als ze al iets opvalt zijn het de dingen die ze zelf fout zouden hebben gedaan maar in deze dus perfect gedaan lijken. Zij kennen niet de fouten die jij hebt gemaakt. Hun blik is te wijds om de focus te leggen op een plek die niet direct in hun geheugen zit. In hun ogen zien zij de perfectie in je werk.
Er zit dus ergens een fout in ons denken. Mijn denken in ieder geval. Gister betrapte ik mezelf weer. Verbaasde me. Had wat werk afgeleverd en het had beter gekunt, paar kleine dingen niet naar mijn zin. Omdat ik de focus op dat ene legde vergat ik wat ik allemaal wel goed had gedaan. Hoe mooi het eind resultaat en totaalplaatje was geworden dat zag ik niet door dat ene kleine puntje. De opdrachtgever was meer dan tevreden, ik vertelde hem wat ik had gedaan, bevestigde mijn goede punten toch nog even, om mezelf er ook van te overtuigen, en hij ging als een gelukkig man weer naar huis.
En ik heb er weer van geleerd. Iets waar ik waarschijnlijk nog wat meer lessen in nodig heb. Fouten durven maken, er van leren en je focus verleggen naar dat wat wel telt, het resultaat, tevreden leren zijn. Ik ben er al een eind mee. Bloggen helpt, ik tik zonder schroom en zonder al te veel herschrijven een blog. Tekenen gaat steeds beter, of minstens net zoals altijd alleen zie ik het anders. Minder bescheiden zijn, trots durven zijn, zoals vroeger, mijn blog over het verleren van tekenen slaat ook terug op mij. Ik was in de kleuterklas een trotse tekenaar, ik tekende tekeningen voor de hele klas en deelde ze uit, want ik was trots op wat ik op papier had gezet en deelde al dat moois graag met mijn klasgenootjes, wie wilde nu niet een mooie tekening van mij?
Maar nu ben ik nog ver van die onbezorgde trotse kleuter. Timide, bescheiden van aard. Ongemakkelijk om trots te zijn op wat ik doe, wat ik kan, wat ik voor elkaar krijg. Onzin natuurlijk. Ik kan best veel en ook best goed, natuurlijk maak ik fouten, maar juist door die fouten ben ik zo goed in wat ik doe!
erna
Versterker herbekleden: http://www.speurders.nl/lopend/herbekleden-versterker-137120171.html
Trotse kleuter: http://comic.kurai.nl
Heel verstandig om op je kwaliteiten te letten en de dingen die goed zijn gegaan. Perfectionisme kan als een soort dwangbuis gaan werken waardoor je helemaal niets meer durft te doen.
Ik heb wel eens gelezen dat het geen fout in ons denken is maar een overblijfsel van ons brein van toen we nog holbewoners waren. Toen had het een functie in het waarnemen van gevaar, hielp het ons te overleven. Nu zit het inderdaad vaak in de weg. Je kunt jezelf oefenen om het anders te doen. Zelf vind ik Tai Chi een geweldige oefening. Dan doen we een vorm en gaat er op een gegeven moment een beweging mis. De truc is om meteen de draad weer op te pakken en geen seconde meer stil te staan bij die misser.
Tai Chi en Iaido lijken wat dat betreft wel op elkaar, iedere vorm van oosterse gevechtskunst heeft dat in zich denk ik.
Interessant (en waarschijnlijk wat al te privé) is de vraag wat er veranderd is, van trotse kleuter die zijn werk uitdeelde tot timide volwassen man die moeite heeft met fouten die horen bij de imperfecte mens.
Zeker een interessante vraag, zal ik zeker nog proberen te beantwoorden 🙂