Iets met de koning

DSC_2675

Schetsje gemaakt voor blogvriend Rene (for president!). Ik steek het niet onder stoelen of banken. Het is niets persoonlijks, maar het koningshuis mag wat mij betreft worden afgebroken, tot op de grond en niet zachtzinning(administratief gezien dan), het heeft genoeg gekost en kost nog steeds. Het is klaar. Ik gooi regelmatig virtueel een waxinelichtjeshouder richting het koningshuis, hetzij met een protestliedje of een spotprent. De wereld is klaar voor het afschaffen van al die poppenkasten, die wassen neuzen van het koningshuis. Klaar met die verheerlijking op koningsdag. Het is tekenend dat wij in Nederland geen dag van de arbeid vieren. “Dat is maar gepeupel, dat vier je niet.” Arbeid adelt, maar adel arbeidt niet.

Als we dan toch ook wat op de schop gooien, doe dan gelijk maar alle christelijke verplichte vrije feestdagen. Hemelvaart, op een donderdag, dus dan kan ik vrijdag weer voor een dagje terug komen. Het breekt de hele week, want woensdag is een halve vrijdagmiddag geworden en vrijdag een halve maandag en een hele vrijdagmiddag bij elkaar opgeteld, rekentechnisch misschien lastig, maar de productiviteit ligt op die twee vrijdagmiddagen en extra maandagochtend echt een heel stuk lager. Daar is niemand bij gebaat. Geef gewoon een aantal dagen extra verlof. Sowieso mag het hele verlof systeem van mij op de schop. Als ik toch eens schoppen kon. Gelukkig heb ik mijn eigen persoonlijke webschoplog. Daar schop ik lustig in het rond, gelukkig schep ik ook weer genoeg.

Lui zijn

Soms is het handig, heb je even geen zin en het is zo gepiept, crtl-c, crtl-v. Maar doe het vooral niet! Ik zie het zo vaak. Vooral in de webcomic. Vaak jonge tekenaars, trots op dat ene plaatje wat ze zelf goed gelukt vinden. Knip en plak het drie keer in een kader, tekstballon erboven en je strip is af! Maar doe het niet! Kijk naar dat ene plaatje en probeer het te evenaren. Of als je dan toch wilt knippen en plakken, varieer, maak er een closeup van of juist een groot totaal.

Drie keer hetzelfde plaatje maakt dat de beeldtaal de aanschouwer dicteert dat er niets gebeurt, dat je naar drie afzonderlijke plaatjes kijkt die alledrie tegelijkertijd plaats vinden. Drie keer hetzelfde moment in een paralel universum. Maar dat is niet wat de tekenaar voor ogen had. Een strip is een verhaal en een verhaal heeft een begin, een midden en een einde. Een oorzaak en gevolg. Een clou of anti-climax.

Soms is het ook toepasselijk. Zoals in de strip hierboven. Door ogenschijnlijk twee keer hetzelfde plaatje te gebruiken creëer je en uitgerekte tijd, een berusting in hetzelfde moment. Toch zit er een minime wijzing in de plaatjes, ik heb gesmokkeld door wel een kopie te maken, maar verander enkel de wenkbrauwen om toch variatie te houden en een illusie van beweging te geven. Het past in deze ook bij het gegeven van Mokuso, meditatie, rust en stilte.

Ook ik ben hier erg lui geweest. Niet alleen de eerste twee plaatjes, maar eigenlijk alle plaatjes zijn een kopie met kleine aanpassingen. Lang leve de digitale wereld! Maar wat had ik dan beter kunnen doen? Naast natuurlijk elk plaatje afzonderlijk tekenen. Ik had kunnen inspelen op de tekst. “Shisei o tadashi, kokyu o tadashi, kokoro o tadashi” Vrij vertaald: correcte houding, ademhaling en geest. Dit Had ik mooi kunnen visualiseren door in het eerste plaatje het aannemen van een rechte houding met bewegingslijntjes te suggereren. Zo ook ademhaling, waarbij de focus op het bovenlichaam en de neus kan liggen. De geest zit in het hoofd, hier had een close up goed gepast, maar waar had ik dan de kat gelaten. Die zou ik pas in het vierde plaatje kunnen plaatsen, waar die nu ook zit.

Vanuit de budo heb ik geleerd dat de weg naar perfectie bestaat uit het vandaag overtreffen van degeen die je gister was en dan vooral met kleine stapjes en veel herhaling. Erkennen dat je fouten maakt en daar dus van leert. Herhaal de fouten en probeer ze te voelen, te doorgronden. Door dit ook in het tekenen toe te passen ben ik al een heel stuk verder. Af en toe stil staan en terugkijken, iets wat met een tekening natuurlijk heel erg makkelijk kan.

Het hele leven is een opeenstapeling van gemaakte fouten en wijze lessen die daaruit voortvloeien. Wil je verder, dan zal je moeten kijken naar die fouten, weten wat je doet en vooral met kleine stapjes verder komen.

(naar aanleiding van Michael Minneboo‘s review Even More Bad Parenting Advice by Guy Delisle)

 

De Vrijmarkt

Vanochtend in een krantje wat gelezen, de koning beviel het zakelijke wel, me dunkt, alles al betaald en met de sponsoren rolt er meer geld naar de gekroonde kruin van ons heerschap en zijn familie. Brood en spelen, maar meedoen is te min.

Daar staan ze dan,
Daar staan ze dan,
Wat zijn ze toch met velen
Op een afstand,
Zakelijk,
Voor het volk het brood en spelen

Op de vrijmarkt op mijn kleedje
Hoor naar wat ik hier zeg
Wie maakt me los
Het koningshuis moet weg

Prinsjes en prinsessen,
De Koning en zijn vrouw,
Zij voelen zich verheven,
Niet door het klootjesvolk
Maar door de sponsoren worden zij omgeven.

Wij staan daar braaf,
Happen de koek en gooien de potten aan puin
De koning heeft het voor het zeggen
Met de kroon op zijn bolle kruin

De kloof wordt groter,
Het volk is derde rangs,
Goed genoeg voor brood en spelen
Maar het brood smaakt vies,
Het spel is uit,
In bad naar bed,
Wat zijn ze toch met velen

De koning lacht en speelt zijn eigen spel,
Zakelijk dat kan hem wel bekoren
Wie betalen kan is het klootjes volk
Zijn werkelijke sponsoren

 

(tekening volgt)

Non-confirmistisch

tussenkopjes

Zo meegaand als ik in het echte leven ben, zo tegendraads gedraag ik me op internet. Als een Yin en Yang die het virtuele en het aardse in evenwicht houden. Niet dat het echt zo zwart wit is, maar de balans schuift wel op zodra ik me in een van de twee werelden begeef. Vaak meer gespeeld dan echt gemeend, of gewoon om de discussie op gang te brengen, tegen het trollen aan, spelend met de gedachte van wat ik eigenlijk  zou willen en online me vrij in voel te doen en te zeggen.

Mijn log, mijn regels, juist omdat het kan, internet is een vrijplaats, nog wel. Als het aan de grote jongens ligt dan beperken we onszelf en het internet tot enkel facebook en google, we zijn al hard op weg, voor veel mensen is er ook niet meer dan dat. Het ergst zijn zij die google alleen gebruiken als zoekmiddel om facebook te vinden maar facebook niet kunnen vinden als google niet als startpagina staat ingesteld. Ondanks de vele tegengeluiden en initiatieven (Heartbeat, Diaspora) blijft men vasthouden aan de grote jongens die daar jaar na jaar hun omzet weer door zien groeien. We verkopen onze ziel. Hier ook ageer ik tegen, maar ik roep harder dan ik doe, ik heb mijn ideeën, in mijn hoofd ook goede ideeën. Maar ik doe er niets mee, ik geef me over aan Facebook, stel me afhankelijk op naar Google.

Internet is een decentraal netwerk, ieder zijn eigen stekkie, mooi was dat, daar tekende ik voor, mijn eigen plekje op het internet. Ooit in een ver verleden begonnen met een pagina over Goshogun, later kwamen er meerdere pagina’s bij. Er was zelfs een tijd dat ik gratis het domein goshogun.com kon claimen. Mooie tijden. Ik kwam in contact met anderen, zonder tussenkomst van een Facebook. Google was een van de velen waarmee men mijn stekkie op het web kon vinden. Diverse fora met diverse onderwerpen op diverse sites werden gevolgd. RSS was je vriend als je wilde bijhouden wat anderen voor nieuws hadden te melden. Chatten ging nog via een centrale plek maar later met het Jabberprotocol kon je tot voor kort nog zelfs je google+ vrienden toespreken. Maar alles moet op slot(Sorry we’re open) van de grote jongens, dicht en centraal. Loslaten is eng, vooral voor de inkomsten en voor de verantwoording die je moet afleggen naar je aandeelhouders. Alles is ‘Free’, maar niet free als in bier.

Online ben ik anarchist, in real life een confirmist. In real life zit ik vast aan mijn hypotheken(ja twee ondertussen) die als molenstenen om mijn nek hangen en mij mee onderwater willen trekken. Online schop ik tegen de bank, actief in bitcoin. Online schop ik harder en ergens ook vol zelfspot tegen degeen die braaf deze stukjes tikt daar in de echte wereld. Internet is mijn spiegel, mijn alterego die me keihard uitlacht om mijn brave burgermans inborst.

Ik ageer tegen de regels die her en der zijn, omdat het kan, omdat ik in die regels lees wat vooral marketing is. Dit stuk had makkelijk met twee of drie tussenkoppen uitgebreid kunnen worden, maar ik wil niet dat je dit stuk leest vanwege tussenkopjes, ik wil niet dat je je aandacht niet verliest als dit stuk je niet boeit. Tieft op! stond er heel lang boven mijn blog, lees het of lees het niet, dat boeit me niets, ik dwing je niet hier te blijven, ik verdien er niets mee, heb dus ook geen boodschap aan marketing. Ik maak bijna alle fouten die er volgens de contentmarketeers gemaakt kunnen worden. Ik mis alle calls to action als ik de professionele bloggers mag geloven. Jammer dan! Mijn blog is een weerspiegeling van mezelf, of misschien dan wie ik zou zijn als ik in een vrije wereld zou leven.

 

Kan je in animestijl tekenen?

901708_148571078657458_671669358_o

Snotneus en Sim, poging tot japanse tekenstijl

Er zijn veel stijlen die ik kan tekenen, toch schemert er altijd iets eigens door. In een japanse stijl tekenen is lastig, zeker voor een westerling, ik heb het wel geprobeerd en ook veel van overgenomen en geleerd, composities, manieren van expressie en beweging die in de japanse stijl toch weer heel anders zijn dan die van de europese en amerikaanse strips, maar het blijft het toch alijd net niet. De westerling schemert er teveel doorheen. Dat zie je ook bij anderen die het pogen, ondanks alle maniertjes en voorbeelden die online te over aanwezig zijn. Het blijft een poging tot. Natuurlijk zijn er ambachtslieden die tot in detail alles perfect weten na te bootsen. Maar ik ben geen ambachtsman in die zin, ik ben te eigenwijs misschien ook.

Het zijn allemaal kleine dingetjes die je in de loop der jaren hebt aangeleerd, al vanaf dat je harkpoppetjes tekende, al het beeldmateriaal dat je als kind voorgeschoteld kreeg, hoewel een hoop animaties wel uit het land van de rijzende zon kwamen was het gros van strips en cartoons toch van westerse bodem, zeker niet op de laatste plaats die van onze zuiderburen.

Op een anime festival ergens in de zomer van 1998(wat klinkt dat ineens oud!) in een oude fabrieksgebouw in ‘s-Hertogenbosch. Een van de standhouders had zijn dochtertje meegenomen, ze waren van aziatische afkomst. Hetgeen mij opviel was hoe zij haar harkpoppetjes tekende, het was anders dan die ik zelf vroeger produceerde of andere kinderen die ik kende. De hele ‘anime’ stijl zat er al in, de rondingen van het hoofd, de ogen, zelfs de harkjes waren anders. Je groeit op, ontwikkeld je, daarbij speelt alles wat op je afkomt een rol, beoefent zijn invloed uit en bepaald daarmee je specifieke karakter en dat straalt uit. In alles wat je doet. Je kan dat willen wegstoppen, confirmeren aan anderen betkent vaak weer dat je je eigen stijl vind in de stijl van een ander, zo blijf je proberen en groeien en altijd weer jezelf tegenkomen.

 

We weten vaak meer dan dat we denken

DSC_2654

Soms is de oplossing vaak zo simpel dat we moeite hebben om ertoe te komen deze simpele stap te zetten of de link te leggen omdat de omgeving zo ander is. We hebben onszelf geconditioneerd om bepaalde oplossingen voor bepaalde plaatsen en handelingen te gebruiken, maar hebben moeite met een kruisbestuiving op andere zaken.

Zo behandelde ik tijdens mijn workshop het het principe van ‘the rule of thirds’. Het principe dat je een vlak in drie gelijke stukken verdeeld en hier je composite zoveel mogelijk op de lijnen en snijpunten aan laat sluiten om zo een interessanter beeld te krijgen, de horizon op 1/3 van boven, vooral niets direct in het midden. Er was herkenning, ‘dat heb ik pas bij fotografie ook geleerd!’. Ook mijn partner in crime wat betreft tekenen heeft al jaren ervaring met video en composities, toch was hij ook blij verrast.

Ook al weet je een bepaalde techniek voor de ene toepassing is het niet vanzelfsprekend om deze toe te passen voor de andere. Omdat het medium anders is heb je niet direct de koppeling om deze ook op andere plekken toe te passen. Je hebt jezelf aangeleerd dat als je een camera in je handen hebt, je die vlakverdeling probeert toe te passen, de camera is als het ware de trigger die die gedachte en aangeleerde techniek naar boven te halen. Het potlood is een ander stuk gereedschap, met andere associaties en herinneringen. Zeker als je niet vaak tekent zijn het vaak nog hele oude gedachten, soms zo ver tot in je jeugd en als je nooit echt goed bent aangemoedigd en je je eigen tekenwerk altijd vergeleek met die van professionele tekenaars heeft het vaak nog een nare bijsmaak ook. Het is dan een hele eye-opener dat het met het maken van een tekening en het interessant houden van wat je tekent erg veel raakvlakken heeft met fotografie. Vaak weet je meer dan je al denkt, echter heb je nog nooit de connectie gemaakt tussen het een en het ander, nog nooit die overeenkomsten gezien die je het zoveel makkelijk maken dan je in eerste instantie dacht.

Zo zijn er vast nog een hoop zaken die ik zelf ook toepas op het een maar totaal negeer bij het ander terwijl het het leven zoveel makkelijk kan maken. Andersom leer ik ook juist vanuit de andere omgevingen te projecteren naar alle aspecten in mijn leven, onder andere door iaido, zoals de meeste budo-sporten, wordt daar vaak aangestuurd om je blikveld en je techniek ruimer te zien dan enkel en alleen in de dojo. “Iai never sleeps!”, iai is in alles wat je doet en andersom, alles wat je doet draagt bij aan de do(weg) van je iai.

Werkelijk alles wat je leert kan je toepassen op alles wat je doet, er zijn geen restricties. Niet dat alles even praktisch is, maar je komt er wel vaak verder mee.

TAG: #BLOGMANNEN

Deze kwam ik tegen op het blog van MetroPaul, daarmee gelijk zijn eerste vraag als voor 1/5 beantwoord, zijn blog volg ik.

1. Welke vijf mannelijke bloggers volg jij?

Er staan genoeg mannen in mijn bloglijstje, in totaal willekeurige volgorde en dus te beginnen met de aanstichter zelf, MetroPaul. Oudgediende Renesmurf staat al sinds jaar en dag op mijn lijstje, zijn no nonsense blog zijn recht toe recht aan, heerlijk om te lezen. Peter de Kock is de enige blogger in mijn lijstje die ik persoonlijk heb ontmoet, pas nadat ik uit Oosterhout ben vertrokken, we woonden dus een poos lang in dezelfde gemeente!
Hendrik-Jan de Wit, schrijft over boeken en dat leest alsof je een boek leest, dat aangevuld met vaak prachtige zelfgemaakte foto’s.
Michael Minneboo, als ik een blog zou moeten aanmerken als favoriete mannenblog, dan is het deze wel. Waarom komt dan dus bij punt twee.

2. Wie van deze mannen is jouw favoriete blogger? En waarom?

Michael Minneboo, dus. Naast zijn onderwerp, veelal strips, is hij het toonbeeld van hoe een professionele blogger in mijn ogen zou moeten bloggen. Hij heeft als strip journalist een schat aan kennis in huis, weet met zijn schrijven me iedere keer weer te enthousiasmeren voor strips en alle omringende zaken die hij bespreekt. Als professional houd het zijn blog toch altijd persoonlijk zonder te vervallen in commercieel gepushte publicaties, zijn reviews zijn oprecht en niet bevooroordeeld.

3. Heb je een voorkeur voor een blog van mannen of vrouwen? En zo ja, waarom?

Nee. Ik houd wel van abstractie, maar dat vind je niet zoveel, zeker niet in blogs, maar als je het vind, dan is het wel meestal bij mannelijke bloggers.

4. Wat is jouw verklaring voor het feit dat bloggende mannen in de minderheid zijn?

Mannen zijn binnenvetters, niet zo openlijk. Vrouwen zijn hier veel actiever in, het is stereotyp, maar ook online praten/bloggen vrouwen meer dan mannen.

5. Wat moeten de mannelijke bloggers doen om meer op te vallen?

Sowieso vind ik bloggen niet om op te vallen, blijf vooral altijd jezelf. Jouw log, jouw regels.

6. Wat is jouw favoriete blogpost geschreven door een man?

Dit gaat tever terug, ik lees en schrijf al sinds jaar en dag blogs. Daar kan ik niet aan beginnen. Ik vind de Stripliefde reeks van Michael minneboo erg aardig, daarin laat hij lezers  als het ware bloggen over hun favoriete strips

7. Welke man moet volgens jou morgen een blog beginnen? En waarom? (kan een beroemdheid zijn of juist iemand uit jouw naaste omgeving)

Ik zou willen zien dat iedereen een blog begint. Iedereen heeft wel wat te melden, waarom afhankelijk willen zijn van facebook of twitter als je je eigen kleine stukje internet kan hebben, waar je zelf bepaald wat je deelt en doet? Wil je iemand volgen? stop hem in je rss reader en je kijgt netjes een overzicht, wil je wat delen? blog het zelf door. Ik voorzie hierin een toekomst, waarbij alle centralisatie van media en sociale contacten in het riool verdwijnt en weer wordt teruggepakt door de mensen zelf.

8. Welke beginnende mannelijke blogger vind jij een aanstormend talent?

Werkelijk geen idee, daar houd ik me niet mee bezig.

9. Nomineer enkele bloggers voor deze tag.

Neen, mocht je je geroepen voelen om deze lijst zelf in te vullen en er een logje aan te wijden, doe dat dan vooral, zoals ik het ook heb opgepakt, mijn log, mijn regels 🙂

Workshop 21 mei

DSC_2010

 

Het is zover, er start een nieuwe workshop! (edit, week verschoven)

Workshop 21 mei 2015

Op 21 mei 2015 begint de eerste workshop van dit jaar. De workshop bestaat uit vier avonden waar er zeer persoonlijk en intensief gewerkt wordt om het tekentalent weer naar boven te halen en uit te diepen. Naast de avonden van de workshop wordt er ook van je verlangd dat je huiswerk maakt in de vorm van kleine tekenopdrachten.

Waar en wanneer: Vier donderdagavonden, beginnend op 21 mei van 19:30 tot 21:30 in het C-Fordt, Heerenweg 3, Maarssen
Kosten: € 80,-

Inschrijven kan door een mail te sturen naar:  daan@kurai.nl

Minimale aantal deelnemers is 4, bij minder zal er gekeken worden of het op een andere manier toch doorgang kan vinden.

Stormy weather

DSC_2626

De trein was vertraagd, niet door het weer, door een vaag technisch mankement, iets met koppelen in Eindhoven van een ander treinstel. Wist niet eens dat er gekoppeld werd, vroeger werd er in sittard altijd wel ontkoppeld. Nog wat tijd kunnen inhalen door eerder over te stappen op de stoptrein, maar die bleef in Maastricht nog tien minuten wachten op een conductrice. Tien minuten wachten voor een rit naar het eindstation Randwyck die drie minuten duurt en je dus binnen die tien minuten weer terug op Maastricht kan zijn. Dan maar even geen conductrice of degeen die in Maastricht zijn dienst erop had zitten even die tien minuten laten overwerken? Misschien te makkelijk gedacht.

Hoe hard het ook buiten tekeer ging, de storm die over het land raasde was zeer zeker geen spiegeling van de huidige situatie, waar de storm voorgoed voorbij lijkt, de luikende lente die zijn winterjas heeft afgeworpen en het met rasse schreden weer een opmaat heeft naar de zinderende zomer, maar dan loop ik wel heel erg ver op de zaak vooruit. Er wordt hard gewerkt, kranig, eigenwijs, altijd meer willen dan kan, frustrerend ook, een echte krasse knar.

Al met al nog een half uur langer mogen blijven, de beademing dus ook nog wat langer eraf. Weer naar huis, de treinen rijden weer volgens de dienstregeling, het is droog en ik waai midden in de nacht vanaf het station weer naar huis.

In de trein

Wim

In de trein. Een beetje ontdaan. Eten omdat het moet, niet omdat je nu echt trek hebt en omdat je kortingsbonnen hebt. Mensen die de coupe overslaan omdat het er naar friet ruikt. Sorry mensen. Daardoor is het drukker in de eerste klas dan in de tweede waar ik de komende twee stations alleen zit.

Ik ben niet echt een prater. Aan de telefoon zijn de gesprekken met mijn vader al redelijk kort. Gemeend, oprecht, maar wel altijd to the point en zonder al te veel koetjes en kalfjes. Maar nu mijn vader niet meer kan dan enkel ja of nee knikken valt het mij zwaar om iets te vragen. Ik wil hem ook niet onnodig belasten, dit weegt zwaarder dan alles wat ik wel zou willen vragen en doet die vragen af als onbelangrijk. Alles kost hem energie en die heeft hij erg hard nodig om er weer boven op te komen. Van moment tot moment, veel blijft ook nog niet hangen. De medicatie drukt een hoop weg, wordt wel afgebouwd, maar heel helder zullen zijn gedachten nog niet zijn. Het feit dat hij zijn ogen opent en ja en nee kan knikken geeft al heel veel hoop. Zo anders dan een paar dagen terug toen hij nog geheel onder zeil werd gehouden. De beademing gaat nu ook niet meer via een lompe buis door zijn mond. Zijn handen zitten nog vast aan het bed om te voorkomen dat wanneer hij gedesoriënteerd wakker wordt per ongeluk wat slangetjes of de beademing los trekt. Hij beweegt zijn armen wel als hij wat duidelijk wil maken. De buis die eerst nog door zijn mond liep is nog maar net verwijderd en zijn mond is gortdroog, de verpleging geeft aan dit straks na het bezoekuur op te pakken, maar we willen dit graag zelf doen en het liefste nu. Dat kleine beetje dat we kunnen doen anders dan er zijn.

De echte vragen komen pas nu ik in de trein zit. Het beeld van mijn vader in het ziekenbed blijft steken. Ik pak mijn schetsboek en een stift uit mijn tas en zet de lijnen op papier.