Kurai’s Blog – Page 10 – Welkom op mijn log

Brussel

mpis

Ver hoef ik niet te gaan als ik bedenk welke Europese stad ik aan wil doen. Brussel. Gewapend met mijn schetsboek, potloden en stiften ga ik op pad. Wat ik wil leren is tekenen, tekenen als mijn grote voorbeelden van welke het gros in Brussel op school heeft gezeten. Dus waar vooral de Brusselse sfeer en architectuur in doorsijpelt. Voor deze #IBZD zat ik te twijfelen tussen Brussel en Antwerpen, misschien zelfs Brugge of Gent, maar dat het een stad bij onze zuiderburen zou worden mag duidelijk zijn. Enige nadeel van Brussel is het tweetalige maar vooral de stugheid waarmee frans wordt gesproken, een taal die ik zelf niet echt meester ben. Een tweede punt waar ik nog veel te leren heb.
Een bezoek aan het stripmuseum mag niet ontbreken, een Brusselse wafel, even langs Manneke Pis om we iedere keer weer te verbazen hoe klein dat mannetje daar op zijn sokkeltje is. Een bezoek aan een van de vele terrasjes en kroegjes, genieten van de Belgische bieren. Ik ken de stad al een beetje, de bekende plekken, maar ook op de minder bekende plekken ben ik geweest, door de stad heen zijn diverse stripmuren te vinden, een aardige wandelroute en af en toe goed zoeken waar de schildering te vinden is. Een aantal jaar terug heb ik deze route al eens met mijn vader deels gelopen, iets wat ik graag nog eens over zou doen, sowieso weer eens op pad met mijn vader, eender welke stad.

Ik wil leren, maar of het nu in Brussel is of hier thuis in Utrecht, leren doe je door te doen, ik teken iedere dag en probeer van alles, zeg tegen tekenopdrachten zelden nee, omdat ik weet dat ik niets leer als ik niets probeer.

Laatste opdracht in het kader van Ik Blog de Zomer Door #IBZD een initiatief van Karin

Verliefd

Ik was heimelijk verliefd op Linda. In mijn ogen het mooiste meisje van de klas. Het was de laatste dag van school voor de zomervakantie, de laatste dag op deze school zelfs, groep acht. Ik stond buiten bij de paaltjes te wachten, waarop weet ik niet meer. Misschien stond ik wel gewoon in gedachten. Ik stond daar en zij kwam door de grote schooldeuren naar buiten gelopen. Doelgericht kwam ze op me af, een notitieblokje en een pen in haar hand, haar korte blonde haren schitterden in de zon. Vlak voor me stond ze stil. Ze vroeg me iets. Ik zei niet veel, te verlegen. Of ik verkering wilde. Een vraag waar ik als klein jongetje geen raad mee wist. Verliefd zijn is één ding. Er echt werk van maken, daar was ik nog niet aan toe, ik was een laatbloeier maar wel vaak verliefd. Ik was verliefd, toch zei ik nee toen ze me dat op de laatste dag van school vroeg. Waarom? Niet omdat ik niet wilde, niet omdat ik bang was voor wat verkering inhield. Of bang voor het feit dat ik niet eens wist wat verkering inhield.

Het notitieblokje, de pen. Ik wist al dat ze het zou vragen toen ik haar daarmee naar buiten zag lopen. Het was een spel, eentje die alle meisjes uit mijn klas speelden. Het stond vol namen, namen van de jongens, sommige waren alweer doorgestreept. Het was een spel, wie krijgt het meeste jongens in haar verkeringsboekje. Het ging en om de aantallen, niet om mij.

Daarom zei ik nee. Nee tegen het spelen van een loos spelletje, nee tegen het enkel scoren van cijfertjes. Dat is niet wat liefde is. Passieloos. Dat is ook wat ik probeer te bereiken met mijn werk. Ik denk zelfs dat dat voor iedereen zou moeten gelden in alles wat we doen, als het enkel om cijfertjes gaat, dan hoeft het niet, zeg gewoon nee. Zover zelfs dat het niet uitmaakt hoeveel cijfertjes je op de factuur kan krijgen. Werken aan iets omdat je het leuk vind, omdat je een ander er een plezier mee kan doen. Schrijven omdat je gelezen wilt worden, al is het maar een enkeling, niet omdat je jezelf wilt verkopen en dus maar zoveel mogelijk lezers probeert te trekken met sprekende koppen, lijstjes en meer van dat soort contentmarketing strategiën die bezoekers naar je website stuwen. Bij jezelf blijven, je hart volgen.

Schrijven met Passie en daar dan je werk van maken, dat is wat de wereld mooier maakt, dat kan ik bewonderen, waarderen en is iets waar ik door geïnspireerd raak (steek die veer maar in je blog Karin).

Als ik teken doe ik dat niet omdat ik er voor betaald krijg. Ik teken omdat ik graag teken. Betaling is een soort van waardering, maar het plezier dat ik er zelf aan beleef is voor mij van meer waarde dan het geld. Ook de workshops die ik geef brengen mij zoveel meer inzicht, fungeren als een stok achter de deur die ik hard nodig heb om mezelf en mijn teken technieken verder te ontwikkelen. De avonden die ik en mijn compagnon spenderen aan speedcartoons zijn vooral ontspanning en veel lol. De prijs die ik hanteer is vaak een fixed price afspraak. De tijd en moeite die ik erin steek zijn vaak teruggerekend niet echt rendabel geweest, gelukkig ben ik niet financieel afhankelijk van mijn tekenwerk. Het maakt dat ik meer tijd kan besteden, minder druk op de ketel staat en de klant uiteindelijk beter bediend kan worden.

Linda liep weg. Niet eens bedroefd of beledigd, voor haar was dit maar een spel. Niet dat ze mij niet leuk vond. Ik zou haar nog tweemaal zien. De eerste keer op het afscheidsfeestje, waar we samen hebben gedanst, mijn armen om haar heen, elkaar diep in ogen kijkend. De tweede keer was alweer na de vakantie, op de nieuwe school, in een van de pauzes kreeg ik een spontane aai over mijn kortgekapte bol, daarna liep ze giechelend met haar vriendinnen mijn leven uit.

Dit was het derde blog in het kader van Ik Blog de Zomer Door #IBZD.

This is where the party ends

[youtube_sc url=”https://youtu.be/v4_COOh4VXw” width=”550″]

Populistische politiek een fascistoïde politiemacht, social media die volstromen met de meest tenenkrommende xenofobe ‘eigen volk eerst’ berichten. In Nederland en ook Europa is genoeg bodem voor een herhaling van de geschiedenis zoals we hem destijds op school kregen. Een land in crisis, de afgrond in geduwd, een gezamelijke zondebok en genoeg aanhangers die zonder nadenken mee gaan in het geroep: ‘Minder, minder, minder’.. Het ligt toch ook allemaal aan die buitenlanders? Zelfs de Grieken moeten het ontgelden, sec gekeken naar de Grieken hebben ze persoonlijk weinig gedaan, de grootste boeven zijn de grote Europese banken die handig hebben ingespeeld op het failliet laten gaan van een compleet land, dat levert een aardig zakcentje op voor de heren bankiers, een event driven hedge fund waar je u tegen zegt.

Dat het gros van de Nederlanders zich laat inspireren door de kleuterschool gedachten van diverse haatsites of gewoon schaamteloos maar mee blaat zonder zelf na te denken baart me zorgen. Dat De politie zich zonder problemen zich kan botvieren in hun machtsmisbruik en dat de politiek dit toelaat, dat de maatschappij het, mits het om die buitenlanders gaat, toejuicht. Het maakt me bang.

De Volkskrant heeft het opgemerkt, de parallel getrokken met de gebeurtenissen uit de geschiedenis, waar kranten zcih al dan niet bewust bedienden van de populistische gedachtegoederen en complete bevolkingsgroepen in een verdomhoekje stopten. Een dappere stap, maar een druppel op de plaat, preken voor eigen parochie, iets wat die andere krant en hun hele mediagroep ook doen, een parochie die groter is dan de anderen.

Het is en blijft vechten tegen de bierkaai, de drang om zelf na te denken, verder te kijken en zelf een oordeel vormen is niet wat het gros van de mensen wil, die wil zich veilig voelen in de massa en de massa is daardoor een gewillige speelbal voor de populisten. Roepers zonder nuance, roepers vanuit de onderbuik, roepers om het hardst. Ik kan ook roepen maar nuance zit niet in de onderbuik. Daar betrap ik mezelf ook op, mijn eerste gevoel staat vaak lijnrecht tegenover wat mijn gedachten weten te nuanceren.

Dus roep ik niet. Maar wil het toch gezegd hebben. Ik ben niet trost op mijn land, nooit echt geweest en zal het op deze manier ook nooit worden.

De zon gaat onder

Deel twee van de Ik Blog de Zomer Door #IBZD, iedere week een opdracht van Karin. Deze week de opdracht om een foto van de ondergaande zon te plaatsen en de tips om door te schrijven en daarna pas te kijken of alles ok is. Gisteravond geschreven en vanochtend nagelezen en de puntjes op de i gezet.

De week is weer ten einde, klaar met werken voor de komende twee dagen om daarna weer de draad op te pakken. De hele week bezig geweest, vandaag alles zo goed mogelijk af gerond, besproken en opgeleverd. Redelijk tevreden stapte ik het kantoor uit en naar buiten. Frustrerend was het dat ik na mijn werk eindelijk los gelaten te hebben tot het inzicht kwam dat ik er compleet naast heb gezeten en maandag weer een hele berg werk op mijn hals kan halen om alles alsnog recht te breien.

Mezelf kennende brei ik het wel recht, als er iets is wat ik kan is het wel oplossingen vinden voor problemen, zoeken naar net datgene wat nodig is om verder te kunnen. Ik doe dat op mijn manier, vol engelen geduld en doorzettingsvermogen en als de tijd dringt een berg creativiteit om het alsnog zo te krijgen dat het tot een werkend geheel komt. Ergens te vergelijken met hoe ik vroeger met de Lego speelde. Anders dan mijn buurjongen, hij had zijn steentjes en poppetjes netjes in dozen met vakjes op grootte en kleur, in ieder geval goed gesorteerd en gestructureerd. Ik niet, ik had twee lades, ramvol met blokjes en poppetjes. De lades gingen uit de kast en op de grond als ik iets wilde bouwen. Als ik een specifiek steentje zocht ging ik uit van mijn intuïtie welke lade ik moest nemen. Die intuïtie bracht me meestal wel het tot het juiste blokje. Mijn handen graaiden door de steentjes, een geluid dat mij zelfs vandaag nog rust kan brengen. Ik gok dat hetzelfde geluid voor mijn ouders hele andere associaties zal hebben, nog voor het krieken van de dag zat ik in het weekend als in de lades te wroeten, hen van hun welverdiende uitslaap moment te beroven door het gerammel van de steentjes.

Maandag pak ik een la, een van de vele die in mijn hoofd zitten, zet hem op de grond en ga op zoek naar de passende oplossing voor het probleem. Het maakt niet veel uit welke lade ik pak, ik weet dat bepaalde lades altijd wel iets van een passende oplossing herbergen, ik ken mezelf en ik weet wat het probleem is. Ik los het op.

Maar niet nu, de week is weer voorbij, het weekend voor de deur, ik kan er niets aan doen, ik hoef ook niet. Ik ben wel moe, heb zin in rust en niets meer. Toch heb me over laten halen om even mee naar het park te gaan en omdat het toch mooi weer is en het weekend begonnen gaat er een flesje wijn mee. In het park zien we vier grote manden staan, we zijn precies op tijd voor het oplaten van vier luchtballonnen, een waar spektakel, de gasbranders brullen en blazen, verbazingwekkend hoe snel zo’n grote ballon zich vult, verbazingwekkend hoeveel mensen er wel niet in zo’n mand passen en hoe snel deze daarna tot grote hoogte stijgt om richting de ondergaande zon te vertrekken. Ik stuur mijn gedachten over werk met ze mee, de lucht in, om te genieten van het weekend en ik zie maandag wel weer waar ze geland zijn.

Als de ballonnen uit het zicht zijn en de wijnfles rijp is voor de glasbak keren we weer terug naar huis. Onderweg bedenk ik me dat ik vanuit mijn huis de zon niet meer zal zien ondergaan, deze zal al achter de flats verdwenen zijn, dus neem ik snel een foto. De hijskraan doet me denken aan de tekeningen van Franquin in zwartkijken. Waar ze als prehistorische monsters door de stad lopen.

Verregend

Lieve Ankie.

Jouw voorliefde voor de eilanden vind ik op dit moment moeilijk te doorgronden. Het is misschien ook wel het verkeerde eiland en al helemaal het verkeerde moment. Het is hoogst waarschijnlijk ook de regen. De tent houd me gelukkig droog, maar dat is enkel de buitenkant. Vanbinnen ben ik doorweekt de druppels zitten in mijn hoofd en langzaam loop ik vol en bovenop drijven al mijn gedachten als drenkelingen waar ik me niet van kan afwenden, de een roept nog harder dan de ander, het wordt me teveel, weglopen lukt niet, ik zit vast net als hier op dit eiland en de gedachten blijven roepen, alles, allemaal, tegelijk.

Regen doet iets met je gemoed. Het doet iets met hoe je de wereld aanschouwt en in mijn optiek is het geen mooie wereld als het regent, zo ook dit eiland. Het maakt de wereld kleiner, je blik wordt versperd en reikt niet meer tot aan de horizon, maar tot aan de rand van het gordijn dat de druppels vormen. Het zorgt ervoor dat ik me niet buiten de tent zal wagen als het niet hoogst noodzakelijk is, geloof me als ik zeg dat er voor mij, op dit moment, op dit eiland werkelijk niets is wat de noodzaak heeft mij uit de tent te lokken. De regen houd mij hiermee gevangen, op mijn plek, geborgen maar beperkt.

Ik ben hier voor mijn rust, om tot introspectie te komen, om persoonlijk te groeien en oude dingen een plek te kunnen geven, maar bovenal om te begrijpen wat jou in hemelsnaam zo aansprak aan de eilanden. Ik ben hier om papier te vullen met gedachten, woorden maar vooral ook tekeningen. Buiten tekenen is geen doen met dit weer, dus zal ik me maar moeten behelpen met het tekenen van wat zich in de tent bevind, weinig uitdagend gezien ik deze spullen allemaal al ken en ik dus vooral moet oefenen in zelfdiscipline om het potlood op het papier te zetten.

Morgen zal het beter gaan, ik ben ook slecht voorbereid op pad gegaan, te hals over kop vertrokken. Welgeteld een handvol spullen heb ik bij me, genoeg voor een nachtje kamperen, meer niet. Dus morgen is prima, morgen komt het wel, zie ik weer verder wat te doen. Ik schrijf je deze brief, maar zonder enveloppe en postzegels op zak zal het wel even duren eer je hem zal ontvangen als ik hem, en dat is het meest aannemelijk, niet vergeten zal. “Een geheugen als een zeef” zei je altijd al, dat is en zal altijd zo blijven, ermee leren omgaan en jezelf blijven is wat je me ook geleerd hebt.

Mocht ik onverhoopt vinden wat ik zoek, vinden wat jij allang gevonden hebt op dit en elk ander eiland schrijf ik je weer, teken ik er een kaart bij, zo’n echte, met palmbomen, voetstappen en doodshoofden, een groot kruis daar waar ik het gevonden heb, ergens, diep afgedaald in een door de zon gebleekte reuzenschedel, door een oogkas heen gekropen en met mijn zaklamp schijnend tegen de binnenkant van de hersenpan, roepend en luisterend naar de echo die weerkaatsen zal. Roepen zal ik je naam, hopend op antwoord. Als ik het gevonden heb dan zie ik je weer, als ik je gevonden heb dan gaan we samen weer op pad, neem me dan mee naar je eiland, toon me daar waar jij gelukkig bent.

liefs, D.

—–

Naar aanleiding van de eerste blog opdracht van Karin, Ik Blog De Zomer Door http://www.met-k.com/2015/05/29/ik-blog-de-zomer-door/

Eenhapsburger

Zomaar een hersenkronkel, zomaar ergens gezien:een foto’tje van mini burgertjes, eenhaps burgertjes.. en dan doet mijn hoofd dit dus. Gezocht naar een afbeelding van Karel, deze bleef hangen. Geheel opgetekend in de trein, hoewel het eindresultaat niet slecht is is het geen aanrader om met pen te werken in een trein als je heel secuur wilt zijn, zeker de intercity schommelt aardig onverwacht als deze op hoge snelheid door het landschap raast. Bovendien lukt het maken van scherpe foto’s uit mijn schetsboek met mijn telefoon nog niet echt goed. GRMBL!!

Hoe doe je dat?

Gister twee uurtjes zitten tekenen tijdens de zwemvierdaagse. Ik tekende al eerder kleine verzoekjes voor de deelnemers van mijn workshops, meestal eenvoudige schetsjes, als voorbeeld. Gister was het aanpoten, ik zou voor kinderen die klaar waren of even pauze hielden van het zwemmen wat gaan tekenen. De eerste kinderen waren wat schuchter, ik maakte het ze makkelijk, wat is je lievelingsdier? En wat is je lievelingseten? Die vragen maakte het ze makkelijker. De eerste wist het al, “Als het maar geen paard is” dacht ik zelf, maar natuurlijk, een paard moest het worden. Fietsen en paarden, daar maak je mij als tekenaar niet blij mee, maar ik ga elke uitdaging aan. Ik worstel altijd met de stand van de benen van het paard, dus heb ik maar een etend paard gegeten waarvan de benen vooral achter het hoofd en van voren waren, dus de knik was niet zichtbaar.

Ik had al geoefend, had nog wat spongebobs verwacht, maar mijn vragen waren makkelijker te beantwoorden. Eentje kwam nog met Donald Duck, hij vond hem erg goed gelukt, ik had er mijn twijfels over.

De enige waar ik een foto van heb gemaakt is de Pterodactyl voor Demian. Ik had amper twee lijnen op papier toen hij al verwonderd uitriep “Hoe doe je dat?” Alsof ik een goochelaar was die net voor zijn ogen de meest onmogelijke truc heeft uitgevoerd en uit zijn hoge hoed een heuse Pterodactyl tovert. Dat terwijl hij toch duidelijk ieder lijntje dat ik zette kon volgen. Ergens is het ook magisch, met enkel een paar lijntjes tover ik een dinosaurus op papier. Eentje met een zwembroek, duikbril en snorkel nogwel.

Een gebouw en een protret

We zijn verworden tot schermslaven. De ‘Fear of missing out’ zit er al generaties lang in, ‘s-ochtends de krant bij het ontbijt en om acht uur het journaal waren bij ons thuis vaste prik. Daar werd amper van afgeweken.

Een gebouw en een portretje, dat is wat ik tijdens mijn korte treinreis vandaag in mijn schetsboek heb op kunnen tekenen. Ik heb er nog geen foto van. Dus bij deze eentje die ik al eerder in de trein heb neergezet. Er komt ook vast nog een cowboy(Peter!) en een hoop tekeningen van liedjes die ik tijdens mijn treinreis op mijn koptelefoon had.

De afgelopen weken niet vaak in de trein gezeten, twee maal met de auto en een drietal keer per week met de fiets, erg goed voor mijn fysieke conditie, maar minder voor mijn tekenconditie, ik teken minder, althans in de trein, ik heb het drukker dan ooit, een aantal opdrachten, waaronder de kleurplaten. Mijn schetsboek komt op de fiets niet zomaar uit de tas. Het is ook een behoorlijk stuk fietsen, ik doe er ongeveer drie kwartier over. Dus als ik ook nog eens een pauze inlas om op mijn gemak een koe of boom te tekenen ben ik meer dan een uur onderweg, daar dank ik voor.

Toch waak ik voor het vervallen van mijn creatieve conditie, hoewel het niet altijd meer lukt probeer ik iedere dag iets te tekenen, al is het maar een eenvoudige cirkel. Dit is iets wat ik tijdens de workshops ook aan de cursisten mee geef. Teken iedere dag, al is het maar een cirkel. Een eerste huiswerkopdracht is ook vaak een vel met 7 cirkels, iedere dag eentje en als je tijd over hebt, vul de cirkel in of de ruimte eromheen, maak er iets van. Aleen door iedere dag(of in ieder geval met regelmaat) te tekenen kan je jezelf geoefend maken. Dat is ook het grootste verschil, cursisten vinden hun tekening niet mooi, spiegelen het aan mijn tekeningen en ook aan mijn manier van tekenen, het gemak waarmee ik lijnen op papier zet die ook daadwerkelijk lijken te kloppen. Naast het persoonlijke filter waarin je eigen tekening altijd de fouten overheersen die je bij anderen niet ziet is het ook juist die regelmaat en herhaling die het makkelijk maken om te tekenen. Het hoeft niet veel en begin simpel. Een cirkel per dag doet al heel veel voor je techniek!

Dus mocht je het leuk vinden, teken een cirkel en deel hem online 🙂

Doen jullie ook kleurplaten?

kleurplaat

Wij doen werkelijk alles! Dus ja, ook kleurplaten! De zwemvereniging wilde kleurplaten voor de zwemvierdaagse, we hebben er drie gemaakt, twee voor de jongere kleurders en een voor de gevorderden. Het was een erg leuke uitdaging. Deels brainstormen over wat te tekenen, lekker vervallen in stereotypen en kleine al dan niet voorspelbare grapjes erin verwerken. De eenvoudigere kleurplaat ook schaamteloos geknipt en geplakt in de wat moeilijkere.

Het is de eerste keer dat ik een kleurplaat tekende, gelukkig samen met mijn compagnon. Het werk is goed verdeeld en het werkt goed voor de inspiratie, we tekenen al jaren samen en voelen elkaar goed aan. Durven ook zonder probleem eerlijk te zijn, wat makkelijk is als je het eigenlijk al aanvoelt als de ander het er niet mee eens is of twijfels heeft. Het is geen van Haasteren plaat geworden, niet dat dat het streven was, maar wel iets wat ik in mijn achterhoofd had.

Naast de kleurplaten is gevraagd of we tijdens de zwemvierdaagse ook een avondje verzoekjes konden tekenen. Ook spannend! Want tekenen in opdracht en onder het toeziend oog van publiek is iets wat ik los van de 24hour comic day, waar iedereen toch vooral op zijn eigen papier keek, nog nooit gedaan heb. Maar het wordt vast erg leuk, de doelgroep is ook niet heel veeleisend, ben al aan het oefenen met brandweerwagens en beestjes.

Van je af tekenen

Er zijn een hoop manieren om je frustatie te botvieren. Bij creatief met kurk was het vooral van je af snijden, bij iaido ergens ook wel. Iaido, de kunst van het trekken van het zwaard, de kunst zit hem in het zo realistisch mogelijk en overtuigend mogelijk je kunnen te tonen. Je tegenstander in deze is er niet, maar je moet jezelf en je omgeving ervan overtuigen dat die er wel is, je onzichtbare tegenstander, kasso teki zoals dat mooi heet. Nu is frustratie geen goede leidraad voor je techniek bij het zwaardvechten, maar het helpt wel.

Maar de pen is machtiger dan het zwaard. Schrijven doe ik al graag, nog liever teken ik. Dankzij Michael Minneboo krijg ik regelmatig een inkijkje in de werkwijze van andere tekenaars, zo ook van Derf. Een belangrijk deel van tekenen is leren van anderen, afkijken en nadoen, daarna adapteren en eigen maken of gewoon wegstoppen in een lade om het waarschijnlijk nooit meer te gebruiken, maar ervan leren doe je altijd wel. Als kleine jongen trok ik plaatjes over, trots was ik op het resultaat. Later begon ik na te tekenen, dat ging altijd wat schever, vooral omdat ik dezelfde manier van tekenen hanteerde als bij het overtrekken. Ik wist nog niets van basisvormen, cirkels en gezichtslijnen. Met gevolg rare verhoudingen, scheve gezichten. Maar wel veel van geleerd.

Van me af tekenen, doet me goed, maar soms moet je jezelf in bescherming nemen, heb je je tekening af en hoe tevreden ik ook ben over de techniek die ik heb overgenomen van Derf, ik kies ervoor om hem niet volledig te publiceren, bang als het hondje in de tekening voor de consequenties, wetende dat ik de emotie die erachter zit beter voor mezelf en mijn naasten kan houden en zeker niet op het internet moet plempen. Niet alleen over de techniek was ik tevreden, de symboliek die er in zat behoefde geen uitleg, ook de eerste reactie was een lach.

Een tekening om te bewaren en te zijner tijd te publiceren. Maar nu nog te vol frustratie, net als bij het zwaard is het verstandig om bij jezelf te blijven, een paar keer te ademen en zeker te zijn van je doel, het zwaard te laten zitten en pas te trekken wanneer het zijn doel zal raken.