Soms is de oplossing vaak zo simpel dat we moeite hebben om ertoe te komen deze simpele stap te zetten of de link te leggen omdat de omgeving zo ander is. We hebben onszelf geconditioneerd om bepaalde oplossingen voor bepaalde plaatsen en handelingen te gebruiken, maar hebben moeite met een kruisbestuiving op andere zaken.
Zo behandelde ik tijdens mijn workshop het het principe van ‘the rule of thirds’. Het principe dat je een vlak in drie gelijke stukken verdeeld en hier je composite zoveel mogelijk op de lijnen en snijpunten aan laat sluiten om zo een interessanter beeld te krijgen, de horizon op 1/3 van boven, vooral niets direct in het midden. Er was herkenning, ‘dat heb ik pas bij fotografie ook geleerd!’. Ook mijn partner in crime wat betreft tekenen heeft al jaren ervaring met video en composities, toch was hij ook blij verrast.
Ook al weet je een bepaalde techniek voor de ene toepassing is het niet vanzelfsprekend om deze toe te passen voor de andere. Omdat het medium anders is heb je niet direct de koppeling om deze ook op andere plekken toe te passen. Je hebt jezelf aangeleerd dat als je een camera in je handen hebt, je die vlakverdeling probeert toe te passen, de camera is als het ware de trigger die die gedachte en aangeleerde techniek naar boven te halen. Het potlood is een ander stuk gereedschap, met andere associaties en herinneringen. Zeker als je niet vaak tekent zijn het vaak nog hele oude gedachten, soms zo ver tot in je jeugd en als je nooit echt goed bent aangemoedigd en je je eigen tekenwerk altijd vergeleek met die van professionele tekenaars heeft het vaak nog een nare bijsmaak ook. Het is dan een hele eye-opener dat het met het maken van een tekening en het interessant houden van wat je tekent erg veel raakvlakken heeft met fotografie. Vaak weet je meer dan je al denkt, echter heb je nog nooit de connectie gemaakt tussen het een en het ander, nog nooit die overeenkomsten gezien die je het zoveel makkelijk maken dan je in eerste instantie dacht.
Zo zijn er vast nog een hoop zaken die ik zelf ook toepas op het een maar totaal negeer bij het ander terwijl het het leven zoveel makkelijk kan maken. Andersom leer ik ook juist vanuit de andere omgevingen te projecteren naar alle aspecten in mijn leven, onder andere door iaido, zoals de meeste budo-sporten, wordt daar vaak aangestuurd om je blikveld en je techniek ruimer te zien dan enkel en alleen in de dojo. “Iai never sleeps!”, iai is in alles wat je doet en andersom, alles wat je doet draagt bij aan de do(weg) van je iai.
Werkelijk alles wat je leert kan je toepassen op alles wat je doet, er zijn geen restricties. Niet dat alles even praktisch is, maar je komt er wel vaak verder mee.
Alles is in ontwikkeling, en dat gaat maar door!