Kurai’s Blog – Page 9 – Welkom op mijn log

Stil staan

Vorige week stond ik even stil bij iedereen die afgelopen jaar door een aanrijding met een trein om het leven is gekomen. Ongeveer drie kwartier, dus tijd genoeg om er over na te denken, tijd genoeg om op te zoeken hoe vaak dit nu eigelijk voor kwam, vooral omdat ik die zondag ook al even stil stond bij een zelfde melding: “Door een aanrijding met een persoon… “. Plastisch gebracht.

Er zijn dit jaar al meer dan 200 aanrijdingen met een persoon geweest, bijna dagelijks dus. Begin die week stond ik stil, of eerder de trein stond stil en ik zat er in, mijn leven ging gewoon door. Maar gisteren stond ik zelf even stil, nam de tijd om er over na te denken en besteedde er wat meer aandacht aan. Schrok van de aantallen.

Het komt hard binnen, al die berichten, al dan niet bewust uit het leven gestapt, of zelfs gedwongen door een ander. Beelden die ik direct voor me zie, het verhaal voorafgaand aan dat wat komen gaat, ik voel het, hoor de laatste gedachten. Nog voor ik het echt bewust ben lopen mijn ogen al over.

Where’s your head at?

[youtube_sc url=”https://www.youtube.com/watch?v=5rAOyh7YmEc”]

In mijn hoofd, in mijn hoofd, in mijn fanasievolle hoofd. Gevoed door angst(in mijn hoofd), angst voor naalden(in mijn hoofd, figuurlijk dan, want de naald zelf gaat in mijn arm), bloedprikken, ziek zijn en geen oorzaak weten en er zeker van zijn(in mijn hoofd) dat het wel ernstig moet zijn omdat het langer aanhoud dan normaal, omdat anderen om mij heen ook allerlei nare dingen hebben meegemaakt. In mijn hoofd groeit dat, dus stel ik uit, mijn angst groeit dan alleen maar groter en achteraf bezien was dat hoewel ik het wist nergens voor nodig. Er staat bovenaan in mijn dossier dat ik dus niet tegen naalden kan, misschien dat de dokter daarom mij ontzien heeft, het niet gelijk op een bloedonderzoek gegooid, zalfje, spraytje en wat geruststellende woorden: “Is echt niets ernstigs aan de hand met u.”.

Mijn angst blijft, voor naalden, maar gewoon ook scherpe dingen in het algemeen. Glas, zwaarden.. Hoe vaak kom je dan zwaarden tegen vraag je je af? Nogal vaak en ze zijn ook regelmatig goed scherp, vaak tien man sterk met staal dat door de lucht klieft en ik sta daar tussen. Ik met mijn angst voor scherpe dingen.

Ik die van een mug een olifant maakt omdat hij bang is dat voor zijn klachten een bloedonderzoek nodig zou kunnen zijn en daarom dan maar niet naar de dokter gaat.

Met mij “Is echt niets ernstigs aan de hand”, maar anderen hebben het dit weekend minder fortuinlijk gehad. Afscheid moeten nemen. Altijd weer plots en onverwachts, maar zoals ze zelf had gewild, gelukkig niet in een verzorgingstehuis maar in haar eigen huis met haar eigen spulletjes. De laatste keer dat ik haar zag gaf ik haar een kuffel en dat ze vooral moest doen wat ze zelf het beste vond.

Angst is niet iets waar ik me door moet laten leiden, angst groeit zonder grond, het voelt alsof de wereld brand, maar er is echt niets ernstigs aan de hand zolang we ons maar niet gek laten maken door onze angst.

wat als..

Het sluimert al een tijdje, stapelt zich op. Maar ik stel het uit. Ik weet wat er komen gaat. Zo erg is het nog niet houd ik mezelf voor. Wat is het nu helemaal? Af en toe komt het opzetten, gaat ook weer vanzelf weg.

Maar onderhuids groeit ook de angst, niet alleen voor dat waar ik openlijk voor uitkom. Dit is enkel de poortwachter, de eerste ‘prik’ waar ik snel genoeg weer aan voorbij ben. De poortwachter is niet zo sterk als ik hem opvoer in mijn gedachten. Het is dat wat er achter die poort zit. Gevoed door ervaringen, herinneringen. Er sluimert de mogelijkheid van een groot gevaarte met onbekende kracht achter die poort. Als een kat in een doos die zowel tegelijk dood en levend is. Gevoed door mijn eigen angsten, gevoed door alles wat anderen al is overkomen, door hen die het leven al hebben achter gelaten of juist door het oog van de naald zijn gekropen.

Het zal ook allemaal wel meevallen, toch, wat als het anders uitpakt, wat als.. wat als.

Angst is een slechte raadgever, het verdriet helpt ook niet echt. Beter luister ik naar mijn moeder:

“Als de hemel naar beneden valt hebben we allemaal een blauwe muts.” Je kan ieder scenario wel proberen uit te denken en overal het slechtste van proberen te verwachten, maar het kan ook gigantisch meevallen.

Maar ook luisteren naar mijn moeder brengt weer herinneringen naar boven die mijn angsten voeden.

Ik hoop op een blauwe muts. Ik kan sowieso niet meer terug, afspraak is afspraak en het is met een prik en een zucht gedaan. Enige wat zeker is is dat ik wit zal wegtrekken. Witte kop, blauwe muts, een geïnverteerde smurf, zo erg is het allemaal nog niet.

Roeptoeteren

Will work for Bitcoin
Dat waar we het minst verstand van hebben daar roepen we om het hardst, waarschijnlijk om onze onkunde te overschreeuwen.
Mensen roepen vaak maar wat, zonder echt te weten waar ze het over hebben, denken iets gehoord te hebben en herhalen dat te pas en te onpas. Nieuwe dingen zijn eng, dus alles wat bevestigd dat het inderdaad eng is moet dan ook waar zijn.

Bij het aankondigen van het accepteren in de Loesje winkel van Bitcoin waren de meeste opmerkingen gelijk negatief en vooral ongegrond, op twee had ik al direct geantwoord, maar diep het graag nog verder uit:

“De nieuwe digitale decentrale manier van betalen, een munteenheid die sterk fluctureert: gaat Loesje nu meedoen met dit Monopolyspel?”

Het deel voor de komma klopt als een bus, Bitcoin en de Blockchain is een decentrale manier van het genereren en bijhouden van valuta. Ik ga er niet al te technisch op in, maar doordat alles decentraal is geregeld hoef je niet op een derde partij te vertrouwen of alles wel klopt. Wat gelijk het laatste deel van die zin onderuit haalt, als er iets al een monopoly spel is, is dat het huidige stelsel van het geld, waarbij we allen afhankelijk zijn van die derde partij, die dus het monopolie op het geld in handen heeft. Hier rekent Bitcoin juist mee af. Geen banken en centrale partij meer die bepaald hoeveel geld er is en hoeveel het waard is en de stroom van het geld bepaalt.

De munteenheid fluctueert, in het begin is het opgeblazen als een bubbel, dat ontken ik zeker niet, maar op het moment van schrijven is de munt al een jaar lang stabiel met een kleine fluctuatie die niet afwijkt ten opzichte van andere munteenheden als de euro en de dollar. Dus beweren dat het sterk fluctueert is sterk overdreven.

“De nieuwe manier om te frauderen. Je moet tenslotte meegaan met de tijd”

Bitcoin is een munteenheid. Frauderen staat los van waar je het mee doet, voor de bitcoin werd er al op los gefraudeerd. Dat heeft niets te maken met de munteenheid die de fraudeur daarvoor afhandig probeert te maken. Fraude gebeurt ook op grote schaal en zeker met dollars en euros, waar danken we onze crisis aan? Aan fraude door de banken, gesjoemel met geld, leningen, schandalen en fraude binnen de banken zelf. Als de Bitcoin iets kan, is het afrekenen met die banken, omdat we voor betalen met Bitcoin geen derde partij meer nodig hebben, die kunnen rommelen met ons geld.

Dat Loesje als wereldverbeterende recalcitrante instelling dit initiatief omarmt was te verwachten en ook niet meer dan normaal, Je moet tenslotte meegaan met de tijd. De Loesje winkel ligt in Arnhem, dit is de bitcoinstad van Nederland op het moment waar diverse winkels Bitcoin accepteren als betaalmiddel. Een dagje Arnhem kan je compleet bekostigen met Bitcoin, van ontbijt tot hotelovernachting, diner, of scheurkalenders.

Er is veel te zeggen over bitcoin, maar vaak worden de verkeerde dingen geroepen omdat men het niet kent, lees je eerst eens goed in, roep niet alleen dat wat je onwetendheid bevestigd, maar diep het eens uit.

Bitcoin en de blockchain zijn een eerste stap in de hervorming van het huidige economische stelsel, een revolutie die het mogelijk maakt om onze afhankelijkheid van de economie, de monopolies eindelijk te doorbreken. Zoals we al meerdere revoluties hebben meegemaakt die ons vrij hebben gemaakt van godsdienst, arbeid en andere beperkingen. We hebben de industriele revolutie omarmd, de digitale revolutie heeft onze wereld geopend, dit is de revolutie van het geld, iedere revolutie brengt ons een stap dichter bij, de volgende revolutie? Wie weet, eentje van politieke aard? Hoe zou de wereld kunnen opereren zonder centrale overheid?

Ik omarm de bitcoin, ik zie de potentie. De meeste bitcoins die ik heb heb ik verdiend met tekenen, dat is wat bitcoin ook mogelijk maakt, ik doe internationaal zaken, zonder dat ik daarin beperkt wordt, afhankelijk ben van valuta of banken of andere obstakels.

Lijstjes zijn recepten maar geen garantie

cirkels

Je kan een mooi lijstje maken, alles terugbrengen naar een basis, zeggen dat iedereen kan tekenen, dat je het simpel moet houden, maar daarmee mis je nog een heel belangrijk punt. Ervaring.

Je kan lijstjes opzoeken, maar het zijn enkel de ingrediënten, dat is niet wat iets echt lekker maakt, fascinerend of goed. Je kan stap voor stap het recept volgen, maar zoals het vaak gaat als ik in de keuken sta en een recept probeer, het smaakt meestal niet zoals bedoeld, ziet er raar uit en is vaak niet voor herhaling vatbaar. Jammer, want juist die herhaling is hard nodig, iets wat ik weet, maar ik kan niet overal mijn tijd en energie in steken, koken vind ik leuk, maar tekenen leuker. Dus hoeveel lijstjes je ook volgt, je moet er juist eentje uitpikken en die continu blijven herhalen, af en toe afwisselen, lijstjes husselen, maar nooit de basis vergeten. Je focus op een bepaald punt in die lijstjes, houden tot je het onder de knie hebt en dan het volgende punt oppakken.

Dat is de ervaring die je nodig hebt, die krijg je alleen door te doen, veel te doen. Herhalen. Hoe vaker je iets doet hoe makkelijker het gaat, des te eerder zie je waar je vooruitgang op blijft steken en kan je daar actie op ondernemen.

Dat is vaak, juist omdat je het terugbrengt naar een paar basispunten, waar echter vaak overheen wordt gekeken is ervaring, hoe vaker je iets doet, hoe makkelijker het gaat, echter verlies je dan juist weer die basis dingen nogal eens uit het oog. Ik merk dat zelf altijd tijdens de workshops die ik geef, de tips die ik anderen geef zijn zaken die ik zelf ook vaker moet doen en als ik er ook bewust met mijn eigen tips aan de slag ga, dan sta ik soms versteld van wat ik dan zelf presteer.

Ga terug naar de basis, begin met een cirkel, dat zeg ik tegen mijn cursisten, maar vooral tegen mezelf.

Vijf basisregels voor een succesvolle speedcartoon

[youtube_sc url=”https://youtu.be/CJGLm5W2G_o”](speedcartoon van Joda Entertainment)

Een speedcartoon helpt bij het overbrengen van de boodschap, in een aantal korte stappen, wat heldere tekeningen wordt een proces of probleem duidelijk gemaakt en nog eens uitgelegd door een voice over. Speedcartoons zijn een handige manier om je ideeën duidelijk te maken voor degenen die je wilt enthousiameren voor jouw geesteskind. De beelden zorgen ervoor dat de kijker de tekst makkelijker kan verankeren, het idee achter het tekenen zelf is dat de kijker wordt meegenomen in het proces en zo iets ziet ontstaan. Een speedcartoon oogt simpel, dat hoort, dat maakt de boodschap krachtiger. Maar het oog bedriegt, speedcartoons zijn alles behalve simpel. Toch zijn er een aantal basis regels:

1 Het draait om het script

Zonder script ben je nergens. Het script is de basis waarop alle andere onderdelen van de speedcartoon rusten. Het grote gevaar is dat er teveel in het script wordt gestopt, vooral als je als bedrijf je eigen idee op papier gaat zetten, er zijn mensen die hierin gespecialiseerd zijn en ook vaak met een frisse blik kijken naar het verhaal dat je wilt vertellen. Destileer wat echt belangrijk is voor het verhaal dat je over wilt brengen. Bedenk voor wie je het verhaal wilt vertellen, wat is de kern in een of twee zinnen, wat is het probleem, wat is de oplossing, hoe werkt het en wat is de call to action?

2 Houd het kort, houd het simpel

Comprimeer je boodschap, schrap overbodige zaken die ruis veroorzaken, dit maakt de boodschap makkelijker te onthouden voor anderen. Een korte speedcartoon maakt de drempel om deze snel even te bekijken ook lager. En daar is hij weer: “Houd het simpel”. Dat is wat ik vaker roep, maar het is altijd weer makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als het je eigen product of idee is, dit idee is gegroeid, uitgebreid, voor jou logisch, een proces van dagen, weken, som jaren. Om dat proces ‘simpel’ te maken zou je weer terug moeten naar die eerste stap.

3 Houd het luchtig

Een speedcartoon is een mooi medium om een grappige metafoor te gebruiken, of een bestaande situatie uit te vergroten, neem een loopje met de realiteit, zo creëer je een beeld dat beter blijft hangen bij de kijker en houd deze alert. Stap af van het veilige, dit is saai en levert, hoe kan het anders, een saai filmpje op.

4 Het oor wil ook wat

Zonder voiceover is er weinig te vertellen, zorg voor een heldere en duidelijke stem. Muziek maakt het geheel af en vult de stiltes op zodat de aandacht van de kijker bij de boodschap blijft.

5 De stijl doet er niet toe

Waar het script de basis legt voor de speedcartoon, zo voegt de stijl van tekeningen erg weinig toe aan de boodschap, zonder tekeningen geen speedcartoon, maar de tekeningen volgen altijd het script. Belangrijk is dat de stijl de boodschap niet gaat overschaduwen, ook hier geldt, houd het simpel! Eenvoudige figuren, simpele lijnen. Deze vijf punten zijn een goede eerste stap voor een duidelijk verhaal. Joda Entertainment verzorgt speedcartoons, van script en realisatie tot en met de muziek en voice over, een compleet pakket. We denken mee, hebben een frisse kijk op uw ideeën en weten dit helder samen te vatten.

Vanavond ga ik tekenen!

Echt heus, vanavond, vanavond ga ik tekenen! Ik sta op en deze gedachte schiet al door mijn hoofd, op de fiets naar het station, in de trein naar mijn werk, achter mijn pc, op weg naar huis.. Maar eenmaal thuis, dan ben ik op, komt het er niet meer van. Het meeste teken ik nu nog ‘s-ochtends in de trein. Als ik voor een opdrachtgever wat af moet maken, dan kom ik nog wel van de spreekwoordelijke bank af om mijn pen op het papier te zetten en iets te tekenen. Maar ik wil meer.

Verwachten dat ik nu pagina’s vol ga kriebelen met tekeningen, volle verhalen ga uitschetsen, dat is teveel gevraagd misschien. Ik moet mijn eigen adviezen ter harte nemen en klein beginnen, houd het verdorie simpel, dat zeg ik tegen mijn cursisten ook, dus waarom doe ik dat zelf niet!

Nu teken ik dus wel, iedere dag iets, maar ik wil zelf meer, ik heb sowieso een project en ik wil niet dat dit blijft liggen en nooit van de plank gaat komen. Dus ik heb mezelf voorgenomen om het ook voor mezelf simpel te houden. Ik teken ten minste iedere dag één plaatje, helemaal compleet. Compleet houd in: schetsen, opschonen, teksten, inkten, gummen. Het digitaal bewerken en kleuren is een proces apart, dat gaat makkelijker en sneller op een hele pagina, bovendien kan je dan nog stijlcorrecties doorvoeren op het geheel aan pagina’s.

Dus houd ik het simpel, op deze manier kan ik mezelf ertoe zetten om iedere week een pagina af te krijgen zonder dat het werk me boven het hoofd groeit en ik daarna alsnog op de bank kan gaan liggen, of mocht ik bevangen worden door het papier en de lijnen, mezelf verliezen en niet van ophouden weten, dan is dat een mooie bijkomstigheid, maar geen verplichting.

Iedere dag een plaatje is behapbaar, maakt het project overzichtelijk en iets waar ik zelfs zonder plezier of veel energie nog wel iets van kan maken. Alles komt zo weer terug op de basis, niet alleen bij tekenen, maar alles, houd het simpel, net als een complexe tekening, breek het op in hapklare en eenvoudige brokken, begin met een cirkel of andere basisvorm en breid dat langzaam uit, lijntje voor lijntje tot je op een gegeven moment het complete plaatje hebt staan.

Iedere dag een plaatje is iedere week een nieuwe strip, alhier op de facebook pagina van Snotneus en Sim: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=495176753996887&set=a.122417731272793.20325.100005137001628&type=3&theater

Uit je comfortzone waggelen.

Tekening gemaakt tijdens workshop, stiften liggen stiekem best ver buiten mijn comfortzone.

Om verder te komen is het belangrijk je eigen grenzen te kennen, weten waar je comfortzone ophoud en waar de werkelijke buitengrens ligt in hoeverre je je daar nog buiten durft te begeven. Tijdens de workshops is het voor de deelnemers al een hele stap om onder het oog van een ander te tekenen. Sommigen zitten met hun arm voor hun blaadje en hun hoofd diep gebogen over het papier zodat niemand kan meekijken. Het is onzekerheid, het niet kennen van je grenzen, plus het spiegelen en projecteren van je eigen idee van ‘wel’ kunnen tekenen, helemaal als de leraar een professional is. Je legt die verwachting dan ongemerkt ook op je eigen werk, het is dan geen verassing dat het dan altijd tegen zal vallen.

Daarom begin ik altijd simpel, de cirkel, zonder passer, want het hoeft echt geen perfecte cirkel te zijn, als je dagelijks een cirkeltje tekent kom je al een heel eind. Zeker als je nog niet voorbij de schroom bent om je eigen tekenwerk te tonen en te delen, een cirkel is wat het is, eenvoudig en duidelijk. Het delen van die eenvoudige tekening maakt het makkelijker om straks ook die stap extra te zetten en ook de wat meer complexere tekeningen aan te durven en te delen.

Op deze manier maak je gebruik van het binnen je comfortzone blijven, of zelfs verder terug te gaan naar het veilige gebied, het tekenen van iets wat je kan tekenen, maar toch ook je grenzen over te gaan door die tekening te delen, te ervaren hoe het is als iemand bekijkt wat je op papier zet, hoe je die cirkel maakt en er misschien zelfs een opmerking over kan gaan maken. Als die laatste grens wat is opgerekt, dan kan je de volgende stap maken. Net als bij het verplaatsen van een wasmachine kom je als het ware verder en krijg je eerst links een stapje en dan rechts, om en om waggel je steeds verder en bereik je plekken die je niet dacht te kunnen bereiken zonder echt heel erg veel moeite. Omdat je eerst trachtte die wasmachine in een keer op te tillen om te verplaatsen.

Soms moet ik me zelf daar ook nog steeds van overtuigen en er aan herinnerd worden, ik heb een aantal doelen voor ogen die ik nog wil bereiken, daarvoor zal ik deels weer terug moeten naar iets wat binnen mijn comfortzone valt en dat gebruiken om op te steunen om die stap te zetten om verder te komen met mijn techniek. Ik geef in mijn workshops ook aan dat zelfs ik nog een hoop te leren heb, dat ik ook moeite heb mijn comfortzone te verlaten, maar door iedere dag bezig te zijn met tekenen en stapje voor stapje te nemen ik altijd probeer verder te komen. Al is het maar met het tekenen van een cirkel.

Twee weken

Systematisch worden alle rituelen doorlopen. Stap voor stap, voor stap. En met het zetten van die stappen beginnen zich de eerste scheurtjes te vertonen. Stap. Ik kijk nog een laatste keer om. Langzaam komen de eerste zwarte streepjes opzetten. Klein, haast niet waar te nemen met het blote oog, nog te verwarren voor een stofje dat door je zichtveld heen dwarrelt, een kegeltje dat verschiet. Stap. Tot er geen ontkomen meer aan is.

De weg terug is al ingezet, onomkeerbaar. Heilige tijd, volmaakt geluk, de onvoorwaardelijkheid die ons bind en de afgelopen tijd een plek heeft gecreëerd, vol licht en warmte. Stap. Het landschap trekt voorbij, de brug over en achterlaten.

Stap voor stap. De scheuren worden groter, duidelijke vlekjes. Stap en de vlekjes worden gaten, gaten die de duisternis langzaam weer binnen laten. De zon zakt en laat de horizon donker en leeg achter. Mijn doel is daar waar ik wel maar liever niet wil zijn, stap..

Terug gaan bestaat niet, het komt wel weer terug, ik weet dat het tijdelijk is, toch pakken de wolken zich samen. Stil kom ik aan, ik stap, de trap op, stil is het in de kamer, ik trek de lakens recht en veeg een stille traan van mijn wang. Twee weken zijn zo voorbij en duren altijd weer te lang.

The never ending story

Alles is tegenwoordig een serie, het liefst gesteund door een team van ghostwriters, zodat de kwaliteit de kwantiteit kan waarborgen en andersom, maar vooral dat het tot in den eeuwigheid kan voortduren zonder dat het afhankelijk is van een centrale figuur. Ghostwriters zijn goedkoper dan een sterauteur, de marges zijn dus hoger, de prospect van een zevendelig avontuur maakt het voor investeerders ook interessanter. oneinidig is.

Meest duidelijke voorbeeld is die van de Muis die boeken schrijft, geschreven daar waar de lonen het laagste zijn, vertaald voor diverse afzetmarkten, voorzien van een marketing campagne waar ze zelfs de kinderboekenjury mee om de vinger weten te winden. En iedereen slikt het als zoete koek. Het zou me niets verbazen als het hele verhaal achter J.K. Rowling ergens in een producermeeting is verzonnen en opgezet, enkel en alleen om de verkoop te stimuleren, alles uit de hoge hoed getoverd.

Het maakt het moeilijk om een goed op zichzelfstaand idee nog aan de man te brengen. “Leuk, maar hoeveel delen komen er nog na?”, pardon, het is af, klaar, er komt niets meer, maar dat is voor investeerders, maar zelfs voor het publiek lastig te verkroppen. Iets mag niet af zijn, moet maar doorlopen, liefste met diverse spinoffs en kruisverbanden. Een film is geen film meer maar een aflevering van een serie die toevallig twee uur duurt. Een boek is geen boek maar een deel van een groter geheel. Alles is een franchise, een melkkoe die tot de laatste druppel uitgemolken dient te worden.

Alles is al een grote soap, als het maar doorloopt, ongeacht of de acteurs, regiseurs of schrijvers het loodje leggen, de serie moet door. Het zit echt in alles in onze samenleving, boeken, films, radio(wanneer stapt Giel eens op met zijn show die al jaren iedere dag hetzelfde is?) maar ook winkels, kleding, iedere grote winkelstraat in welke stad dan ook lijkt op elkaar, dezelfde winkels, dezelfde producten, niets nieuws, niets anders een grote hoop en allemaal gelijk.

Niet dat ik het zelf niet leuk vind, een serie of reeks. Suske en Wiske heb ik verslonden al kind, ook geschreven en getekend door diverse ghost creatieven die in de studio vandersteen werkten, maar op een gegeven moment is het wel klaar toch? Verzin eens iets nieuws! Ik lees graag boeken van dezelfde schrijver, zeker als deze je iedere keer weet te verassen, zonder hetzelfde trucje iedere keer opnieuw toe te passen, zo was ik ooit fervent King lezer, maar op een gegeven moment zie je teveel herhaling, dan heeft het voor mij afgedaan. Dan lijkt het teveel op een invul oefening en niet meer op een gepassioneerde schrijver die een verhaal kwijt wil, geïnspireerd is en dat op papier wil zetten. Maar de markt vraagt erom, een serie gaat als zoete broodjes over de toonbank. Maar van teveel zoete broodjes krijg je buikpijn, een scheef dieet is niet gezond, het moet gevarieerder. Stop toch met al die series en het uitmelken, draag bij aan de variatie en inspireer door jezelf te zijn en niet door een concept neer te zetten en middels promotie door ieders strot te duwen. Een boek heeft pas succes als DWDD hem heeft besproken, hoe K deze ook is. Wil je een wereldwijde bestseller dan moet je bij Oprah aanschuiven, die heeft haar eigen uitgeverij en iedere scheet die op papier komt is een dag na de uitzending nummer een. Dat is hoe de wereld werkt en het maakt de wereld ziek.