In de trein. Een beetje ontdaan. Eten omdat het moet, niet omdat je nu echt trek hebt en omdat je kortingsbonnen hebt. Mensen die de coupe overslaan omdat het er naar friet ruikt. Sorry mensen. Daardoor is het drukker in de eerste klas dan in de tweede waar ik de komende twee stations alleen zit.
Ik ben niet echt een prater. Aan de telefoon zijn de gesprekken met mijn vader al redelijk kort. Gemeend, oprecht, maar wel altijd to the point en zonder al te veel koetjes en kalfjes. Maar nu mijn vader niet meer kan dan enkel ja of nee knikken valt het mij zwaar om iets te vragen. Ik wil hem ook niet onnodig belasten, dit weegt zwaarder dan alles wat ik wel zou willen vragen en doet die vragen af als onbelangrijk. Alles kost hem energie en die heeft hij erg hard nodig om er weer boven op te komen. Van moment tot moment, veel blijft ook nog niet hangen. De medicatie drukt een hoop weg, wordt wel afgebouwd, maar heel helder zullen zijn gedachten nog niet zijn. Het feit dat hij zijn ogen opent en ja en nee kan knikken geeft al heel veel hoop. Zo anders dan een paar dagen terug toen hij nog geheel onder zeil werd gehouden. De beademing gaat nu ook niet meer via een lompe buis door zijn mond. Zijn handen zitten nog vast aan het bed om te voorkomen dat wanneer hij gedesoriënteerd wakker wordt per ongeluk wat slangetjes of de beademing los trekt. Hij beweegt zijn armen wel als hij wat duidelijk wil maken. De buis die eerst nog door zijn mond liep is nog maar net verwijderd en zijn mond is gortdroog, de verpleging geeft aan dit straks na het bezoekuur op te pakken, maar we willen dit graag zelf doen en het liefste nu. Dat kleine beetje dat we kunnen doen anders dan er zijn.
De echte vragen komen pas nu ik in de trein zit. Het beeld van mijn vader in het ziekenbed blijft steken. Ik pak mijn schetsboek en een stift uit mijn tas en zet de lijnen op papier.
Dat klinkt heftig. Ervan uitgaande dat dit geen fictie is, heel veel sterkte. Fijn dat er vooruitgang is.
Helaas geen fictie, gister weer even op en neer geweest, hij was weer een heel stuk vooruit gegaan vergeleken met de vorige keer. Dus het gaat de goede kant op!
Daan, het is verschrikkelijk om je vader zo te zien (dat weet ik uit ervaring). Gezien de datum van de tekening, hoop ik dat hij er inmiddels alweer beter aan toe is. Ik wens je sterkte toe.
Wat een indringend verhaal, voor mij juist vanwege de tekening. Het ziet er zo kwetsbaar uit. Ik wens jullie allemaal toe dat zijn gezondheid en vitaliteit zich goed ontwikkelen.
Het gaat inderdaad alweer een stuk beter, ik zal na mijn volgende bezoek weer een nieuwe tekening maken, het is jammer dat hij zo ver weg ligt, vier uur in de trein voor een half uur bezoek. Maar zie hem wel met sprongen vooruit gaan.
bah, wat vreselijk om allemaal mee te moeten maken. Soms is het leven maar een nare reis, probeer die zo voorspoedig mogelijk door te komen. Weet: het kan altijd nog erger, en er wordt nergens om gevraagd.