Kan je in animestijl tekenen?

Snotneus en Sim, poging tot japanse tekenstijl

Er zijn veel stijlen die ik kan tekenen, toch schemert er altijd iets eigens door. In een japanse stijl tekenen is lastig, zeker voor een westerling, ik heb het wel geprobeerd en ook veel van overgenomen en geleerd, composities, manieren van expressie en beweging die in de japanse stijl toch weer heel anders zijn dan die van de europese en amerikaanse strips, maar het blijft het toch alijd net niet. De westerling schemert er teveel doorheen. Dat zie je ook bij anderen die het pogen, ondanks alle maniertjes en voorbeelden die online te over aanwezig zijn. Het blijft een poging tot. Natuurlijk zijn er ambachtslieden die tot in detail alles perfect weten na te bootsen. Maar ik ben geen ambachtsman in die zin, ik ben te eigenwijs misschien ook.

Het zijn allemaal kleine dingetjes die je in de loop der jaren hebt aangeleerd, al vanaf dat je harkpoppetjes tekende, al het beeldmateriaal dat je als kind voorgeschoteld kreeg, hoewel een hoop animaties wel uit het land van de rijzende zon kwamen was het gros van strips en cartoons toch van westerse bodem, zeker niet op de laatste plaats die van onze zuiderburen.

Op een anime festival ergens in de zomer van 1998(wat klinkt dat ineens oud!) in een oude fabrieksgebouw in ‘s-Hertogenbosch. Een van de standhouders had zijn dochtertje meegenomen, ze waren van aziatische afkomst. Hetgeen mij opviel was hoe zij haar harkpoppetjes tekende, het was anders dan die ik zelf vroeger produceerde of andere kinderen die ik kende. De hele ‘anime’ stijl zat er al in, de rondingen van het hoofd, de ogen, zelfs de harkjes waren anders. Je groeit op, ontwikkeld je, daarbij speelt alles wat op je afkomt een rol, beoefent zijn invloed uit en bepaald daarmee je specifieke karakter en dat straalt uit. In alles wat je doet. Je kan dat willen wegstoppen, confirmeren aan anderen betkent vaak weer dat je je eigen stijl vind in de stijl van een ander, zo blijf je proberen en groeien en altijd weer jezelf tegenkomen.