De trein was vertraagd, niet door het weer, door een vaag technisch mankement, iets met koppelen in Eindhoven van een ander treinstel. Wist niet eens dat er gekoppeld werd, vroeger werd er in sittard altijd wel ontkoppeld. Nog wat tijd kunnen inhalen door eerder over te stappen op de stoptrein, maar die bleef in Maastricht nog tien minuten wachten op een conductrice. Tien minuten wachten voor een rit naar het eindstation Randwyck die drie minuten duurt en je dus binnen die tien minuten weer terug op Maastricht kan zijn. Dan maar even geen conductrice of degeen die in Maastricht zijn dienst erop had zitten even die tien minuten laten overwerken? Misschien te makkelijk gedacht.
Hoe hard het ook buiten tekeer ging, de storm die over het land raasde was zeer zeker geen spiegeling van de huidige situatie, waar de storm voorgoed voorbij lijkt, de luikende lente die zijn winterjas heeft afgeworpen en het met rasse schreden weer een opmaat heeft naar de zinderende zomer, maar dan loop ik wel heel erg ver op de zaak vooruit. Er wordt hard gewerkt, kranig, eigenwijs, altijd meer willen dan kan, frustrerend ook, een echte krasse knar.
Al met al nog een half uur langer mogen blijven, de beademing dus ook nog wat langer eraf. Weer naar huis, de treinen rijden weer volgens de dienstregeling, het is droog en ik waai midden in de nacht vanaf het station weer naar huis.
nee joh… het moet allemaal niet te makkelijk worden, dan zouden er nog meer mensen werkloos thuis zitten… 😉
Goed te horen dat het weer wat beter met hem gaat. Goed Paasweekend Daan.