Kurai’s Blog – Page 8 – Welkom op mijn log

Daar zit je dan

IMG-20160227-WA0003

Daar zit je dan op een podium.

Er was nog zoveel dat ik wilde vertellen, maar het publiek schitterde door afwezigheid, dus de interviewer had zelf ook weinig zin om zijn vragen verder uit te diepen. Maar ik heb nog zoveel te vertellen..

Wat mijn werk met strips te maken heeft was een vraag, want ik heb niet echt een ‘strip’ als in de vorm van een boek. Naast natuurlijk mijn workshops striptekenen, welke zeker met strips te maken hebben. Een speedcartoon is eigenlijk niet meer dan striptekenen waarbij het medium anders gebruikt wordt. Je begint als met een scenario, eerste schetsen. Je denkt daarbij extra na over de opbouw, waar bij een gewoon stripplaatje het voor de lezer niet uitmaakt of de tekenaar nu met de gebouwen op de achtergrond begint, de tekstballonnen, de ogen of het kader, is het bij een speedcartoon juist heel erg belangrijk hoe je het verhaal vertelt en dus ook hoe je de afbeelding opbouwt. Je laat je leiden door het script, de voice over dicteert wat er getekend wordt, niet zo heel zwart wit, je verhaal heeft een logische opbouw, de voice over en de tekeningen moet elkaar daarbij niet in de weg gaan zitten en het verhaal twee kanten op gaan vertellen.

Wat ik nog meer had voorbereid, vooral technische dingetjes, het verhaal over hoe ik Peppers ghost, een techniek uit het theater en ook veelvuldig in de Efteling terug te vinden, heb ingezet om de kwaliteit van de tekeningen heb kunnen vergroten en ook de tijd die aan de opnames worden gespendeerd heb weten terug te dringen.

De interviewer was ook geïnteresseerd in hoe ik dan aan mijn klanten kwam, anders dan de bekende wegen voor stripmakers, via uitgevers, ben ik vooral online bezig met acquisitie, zelfs internationaal, dat heeft soms nadelen, naast het tijdsverschil met bijvoorbeeld Amerika heb je ook enthousiaste klanten die je van alles laten doen en als uiteindelijk het product opgeleverd wordt niets meer van zich laten horen. Het gebruik van Fiverr werkt hierin ook niet mee om alsnog je gemaakte uren te kunnen declareren, bovendien denkt men dat je ook voor 5 dollar iets kan maken. Mooie leerschool ook.

En zo kan ik nog wel uren doorgaan 🙂

Wat heb ik nu weer gedaan?

Begin dit jaar werd ik enthousiast van alle ontmoetingen met andere tekenaars tijdens de BNS Borrel, tijdens de stripdagen in Rijswijk zouden er interviews gehouden worden en ze zochten nog mensen die graag wat wilden vertellen. Ik, die eigenlijk niet graag verteld en was dat even vergeten, het zal de gemoedelijke sfeer zijn geweest, de workshop waarin we al veel van onszelf moesten laten zien, deels ook het bier. Ik die dus alle openbare spreekmomenten zoveel mogelijk uit de weg ga heb me opgegeven voor zo’n interview.

Dus zit ik daar zaterdag, kwart voor een in de middag. Tussen alle bekende tekenaars. Benieuwd naar de vragen, het gaat over tekenen en strips, speedcartoons, over mij, dus daar zou ik genoeg van moeten weten om iets te vertellen. Benieuwd of er ook mensen zijn die blijven kijken naar iemand die ze totaal niet kennen, benieuwd of ik na het interview ook mensen aan tafel krijg voor een tekeningetje en een praatje. Heb me al wel voorbereid. Zowel inhoudelijk als het tekenen. Vrijdagavond bijtijds naar bed en zaterdagochtend maar ontbijten met een pilsje voor de goede moed…. Whelp!

Blokken

Mijn ochtend bestaat uit blokken. Gedicteerd door de sluimertijd van mijn telefoon/wekker. Een houvast voor mijn ontwakende brein die op dat vroege tijdstip het meest warrige is wat het kan zijn op een dag. Nog warriger dan normaal Daan? Ja, nog warriger, hoe onmogelijk dat voor sommigen ook lijkt.

Ik ben blij met die blokken, de wekker die iedere tien minuten af gaat om mij er aan te herinneren dat ik verder moet. Zonder wekker lag ik nu nog in bed. Zonder sluimertijd stond ik nu nog steeds onder de douche verder te dromen onder het warme stromende water.

Mijn ochtend is ook netjes verdeeld in blokken, ze zijn beperkt, dus wat ik op een ochtend kan doen evengoed. Het eerste blok gebruik ik om wakker te worden. Het tweede is voor douchen en aankleden, derde is verdeeld soms om te scheren, de vaatwasser uitruimen, kattenbak verschonen, vuilnisbak legen of andere taken die ik die ochtend nog wilde doen, vierde voor ontbijt en bereiden lunch.

En dan is het tijd om te vertrekken. Hoe ordelijk verloopt uw ochtend?

Hoe ver kan je gaan?

Je maakt afspraken met je klant, over de tijd die je gaat besteden en de prijs die daar tegenover staat. En dan ga je aan de slag. Maakt een planning en houd je uren netjes bij om jezelf in de gaten te houden en het project niet uit de hand te laten lopen. Creatief bezig zijn is leuk, je grenzen verkennen en verleggen. Zo zou ik een uurtje bezig zijn, tekenen, scannen, nabewerken. Klaar.. Toch blijf ik nog even langer zitten, nog even wat extra dingetjes hier en daar. Al snel ben je een uur langer bezig geweest.

De volgende ochtend nog even alles klaarzetten voor de volgende stap. Maar dan ook gelijk even dat idee wat bij het opstaan in je hoofd is gaan zitten gelijk doorvoeren. En hoppa, weer een half uur verder. Zo zit ik alweer anderhalf uur over de planning en straks ook over het budget. Dat terwijl de klant ook met minder tevreden was geweest. Tijd die ik investeer en waarvan niet kan verlangen dat de klant dit als meerwerk gaat betalen, ze hebben er niet om gevraagd.

Tijd ook die ik verder in het proces niet kan inhalen omdat er bij de begroting al behoorlijk gesnoeid is in de beschikbare tijd en alle hoeken al flink afgesneden zijn. Tijd die ik dan maar betaald moet zien in tevredenheid, zowel bij mezelf als bij de klant. Je smeert er geen boterham mee, maar slaap er wel een stuk beter van.

Schrijver

Mensen weten wanneer je naar ze kijkt, vreemd ook hoe je zelf het gevoel krijgt dat je bekeken wordt en de starende blik beantwoord door terug te kijken, het ongemakkelijke gevoel bij beiden wanneer deze elkaar kruisen. De kijker kijkt vaak onbewust, in gedachten, herkent iets in de ander. Een gebaar, een beweging, je stem, een woord, de kleur van je jas, de kleinste dingen kunnen onbewust je aandacht vangen, je gedachten graven vanzelf verder in je geheugen. Allerlei associaties komen naar boven en iedere associatie opent weer een deur naar tientallen andere gedachten en herinnering. Tot plots die gedachtenstroom wordt onderbroken door de vragende blik van de ander die nooit weet zal hebben van alles wat er in je hoofd naar boven is gekomen enkel door een futuliteit in zijn aanwezigheid op dat moment, op die plek. Als kijker voel je je bekeken in je diepste gedachten, betrapt, niet op het kijken, maar door het je laten overmeesteren door die gedachtenstroom zonder ook maar enige weerstand te bieden. Het leven neemt een loopje met je, zet je even buiten spel. Stom kijk je als kijker snel ergens anders heen, doen alsof je niet keek. Als kijker weet je beter, je voelt je bekeken, al voordat je opkeek. Alsof de gedachtenstroom vanuit de de starende ogen als laserstralen een gat in je onderbewuste proberen te branden. Je kijkt, de gedachtenstroom van de ander, het onbewuste gevoel dat langzaam wegebt staat in schril contrast met de alerte, volledige bewuste blik die je terug stuurt, soms verbolgen, soms nieuwsgierig, maar altijd de onuitgesproken vraag: waarom kijk je naar mij?

Naast alles wat ik doe ben ik ook bezig met een boek, vooral therapeutisch voor mezelf, stukje rouwverwerking van alweer bijna 16 jaar, dus een deadline is er niet, maar ben er wel redelijk pragmatisch mee bezig, iedere week moet er wat geschreven worden. Een aantal hoofdstukken zaten nog onder de 1000 woorden, nu heb ik verder geen benul van hoeveel woorden een hoofdstuk moet hebben en hoeveel woorden het moeten worden, als het verhaal af is is het af, toch wil ik die hoofdstukken die eronder zitten erboven krijgen, ik schrijf niet chronologisch, maar net welk hoofdstuk ik wil uitbreiden, de reden kan van alles zijn, zoals dus het aantal woorden, of gewoon omdat ik een stuk in mijn hoofd heb en ik dat bij een bepaald hoofdstuk vind passen.

Ondernemer

Creatieven en ondernemen, dat gaat vaak niet goed samen. Een creatief brein zoekt graag naar oplossingen, denkt in ideeën en vergeet vaak even te stoppen om duidelijke afspraken te maken met de andere partij. De klant bied een probleem, heeft een vraag. Mijn creatieve brein gaat gelijk aan het werk om het probleem op te lossen en de vraag te beantwoorden, het liefst met verschillende opties. Mijn creatieve brein zet liever twee stappen extra om net die oplossing te bieden waar ik zelf ook tevreden mee kan zijn, ook al is het aantal uren en het budget daar niet op berekend. Liever doe ik een tekening over, zet ik er toch nog een extra laag kleur bij of zit ik tot midden in de nacht in mijn geluidsstudio om de voice over toch naar mijn zin te krijgen.

Dit levert natuurlijk een zeer tevreden klant. Nu vind ik het leuk werk, het is nog grotendeels een hobby, ik leer nog iedere dag. Maar het is natuurlijk niet erg handig als ik van mijn hobby mijn werk wil maken. Ondernemen is hard werken, maar het moet wel leuk blijven en ieder uur zou in principe factureerbaar moeten zijn. Ondernemen is iets waar ik nog heel veel in te leren heb. Ik twijfelde ook niet toen ik de mogelijkheid kreeg om me in te schrijven voor een workshop onderhandelen voor striptekenaars. Heel veel herkenning bij de vakgenoten en dezelfde valkuilen waar onze creatieve breinen zich maar wat makkelijk lieten misbruiken om zonder enige vergoeding of zelfs enige zekerheid op een opdracht concepten vorm te geven voor de klant.

Mijn laatste opdracht heb ik afgerond nog voordat we een prijs waren overeengekomen, dat is gelukkig allemaal goed gekomen, deels omdat ik een flinke korting heb gegeven, maar zeker niet in de laatste plaats omdat het een leuke video is geworden. Maar zakelijk gezien een flinke misser. Een tweede opdracht stond al klaar, dit keer wilde ik beter voorbereid zijn, contact opnemen, maar na tien keer de voicemail heb ik het erbij laten zitten. Via de mail ging het ook wat stroef, ik had een aanbieding gedaan, een voorstel, maar had daarop nog geen akkoord gehad, nabellen leverde weer steevast de voicemail. Een laatste mail met verzoek tot goedkeuring zodat ik aan de slag kon leverde de reactie dat ze eigenlijk al op een video zaten te wachten. Het grootste probleem met creatieve zaken is misschien ook de verwachting van de klant, die ziet het zelf ook een stuk minder zakelijk. Als creatief ondernemer moet je dus extra goed voorbereid zijn. Alles duidelijk op orde hebben, strak de communicatie in handen houden, duidelijke afspraken maken met de klant. Maar vooral duidelijke afspraken maken met mezelf, mijn eigen grenzen stellen, niet doordraven maar op tijd stoppen en de klant en mijn creatieve brein terugfluiten.

Ondertussen is de tweede video al weer bijna af, maar er staan nog een hoop vragen van mijn kant open, daar kan ik proberen antwoord op te krijgen, of ik lever op en factureer alles. Maar daar kan mijn creatieve brein niet tegen, die lost het liever allemaal netjes op.

Leuk werk

schets 3
“Wat heb jij toch een gave baan!” Tessa zet me hier aan het denken.

Stiekem heb ik best leuk werk, zo naast mijn gewone baan dan. Ik zit niet lekker in mijn vel, ben verder aan het kijken, mis iets en weet niet precies wat. Ik heb al aardig wat sollicitatiegesprekken achter de rug. Een terugkerend item in de feedback is het enthousiasme dat ik toon wanneer ik over alles praat wat ik buiten mijn gewone werk om doe. Ik zit dus echt verkeerd. Al jaren. Dat begint zo zijn tol te eisen. Een burn-out of eerder bore-out liggen op de loer of zijn misschien al toegeslagen terwijl ik nog doorploeter in mijn dagelijkse werkstand. Ongemotiveerd. Gedachteloos. Ik zoek afwisseling, meer tijd en ruimte voor mijn hobby-werk. Veilig beginnen met een halve dag in de week. Persoonlijke ontwikkeling, dat motiveert ook weer om mijn gewone werk wat beter op te pakken.

Ik sta aan de kant, te bibberen, het ‘diepe’ is onbekend, bang gemaakt door alles en iedereen, het diepe is wel echt diep! Een ervaring die ik mis, altijd in veiligheid gezwommen, bandjes, voeten op de bodem. Ook al zie ik de bodem van het diepe, inschatten hoe ver dat is kan ik niet, het lijkt zo ver. Ik weet ergens ook wel dat als ik eenmaal spring, ervaar dat zwemmen in het diepe net zo gaat als in ondieper water dat mijn angst voor niets is geweest. Maar wie duwt mij het diepe in? Waarom blijf ik staan. Laat ik me vastnagelen door mijn angst voor dat wat ik niet ken, maar zeker wel kan?

Gisteren mijn eerste teken opdracht van dit jaar opgeleverd, een dolenthousiate klant en gelijk een bak aan extra voorstellen waarbij ik de klant er op wijs om de focus te houden, een opdracht per keer, die goed uitwerken en dan de volgende. Ik kan het prima, maar wanneer laat ik de rand los om echt het diepe in te gaan….

Werktijdreductie

schetsimpressie speedcartoon

Gisteren met een nieuwe techniek een speedcartoon opgenomen. En met succes! We waren voorheen maar wat aan het rommelen om het gewenste resultaat te krijgen, hebben concessies moeten doen, zaken waar de klant nooit iets van heeft gemerkt. Maar ons hield het wel bezig, het moet beter kunnen, zonder meer tijd eraan te besteden of duizend keer opnieuw te moeten beginnen. Tot ik deze week een flashback kreeg naar iets uit mijn jeugd, iets wat wel eens een hele stap vooruit zou kunnen betekenen, een hoop gemak en ons dus een hoop tijd zou schelen.

En daar hebben we nu een mooie manier voor gevonden, een zestal tekeningen opgenomen in zeven takes, het kan nooit allemaal perfect gaan en soms wil je de keuze hebben uit twee verschillende opties. Maar het is een hele flinke optimalisatie qua werktijd die we nu extra in voorbereiding en nabewerking kunnen steken.

Naast het versnellen van het opname proces hebben we gelijk de ‘studio’ anders ingericht. De camera staat echt nu recht boven het papier, dit betekend minder vertekening en nabewerking of op een schuin vlak tekenen, dat laatste was geen echt probleem voor de tekenaar zelf en misschien is op een plat vlak tekenen juist wat lastiger, maar weegt niet op tegen de andere voordelen. De belichting Gaat ook beter op een plat vlak. Het proces is erg naar onze zin, zo erg dat we de tijd die we over hadden besteed hebben aan een extra filmpje voor de carnaval.

De opdrachtgever was al erg enthousiast over de schetsen, nu zijn amerikanen nogal snel met hun superlatieven. Ikzelf ben erg tevreden over de illustraties die we uiteindelijk hebben opgenomen en wat er nog in postproductie bij gaat komen. ik verwacht nog meer superlatieven als het filmpje kan worden opgeleverd.

Het jaar begint dus goed, laat maar komen al die opdrachten!

Vooruitblik 2016

[youtube_sc url=”https://youtu.be/GSwgSgLVQtA” title=”Prettige%20feestdagen%20en%20een%20gelukkig%202016%20namens%20Joda”]

In plaats van terugblikken op het afgelopen jaar kijk ik liever vooruit. Vooruit naar wat komen komen gaat, zaken die weliswaar al besproken zijn, alweer twee nieuwe opdrachten staan op de agenda voor de komende maand.

Komend jaar schrijf ik weer verder aan mijn boek, een verhaal zonder eind, schrijf ik weer verder op, mijn blog, even onregelmatig als altijd, sommige zaken veranderen niet.

Iets wat ik mis zijn duidelijke doelen, dat boek komt nooit af als ik er geen deadline aan stel, mijn blog. Hier wil ik verder ook geen voornemens aan vastmaken, ik zou best een deadline willen stellen voor het boek, zeggen dat het deze zomer af moet zijn. Maar het is niet het boek zelf maar het schrijven waar ik behoefte aan heb. Ik kan vaste avonden in de week gaan plannen om te schrijven. Ik kan mezelf dwingen iedere dag een blogje op te tikken, vingeroefeningen zijn nooit weg. Ik heb nog meer te doen, teveel hooi, te weinig vork, daar pas ik voor, als je niet zorgvuldig te werk gaat spin je uit die berg hooi enkel dikke touwen stro en nooit een gouden draad.

Mijn focus ligt komend jaar op werk. Werk als tekenaar, illustraties, animaties en workshops. Werk als programmeur een nieuwe uitdaging, verder gaan in mijn persoonlijke ontwikkeling, verder de diepte in. Het vinden van de juiste balans tussen beide.

Vanavond een werkbespreking, overleg over verbeterpunten, het stellen van deadlines, we lopen wat achter, schouders eronder en dan komt het goed!

Waar ligt uw focus komend jaar?

Briefje

Ze schreef nog een klein briefje die ze op de ronde eikenhouten salontafel legde, de tafel waar ze ‘s avonds met zijn allen hun voeten op legden, wat sec gezien een vreselijke gewoonte was maar een die zo ingesleten was bij eenieder van dit huishouden dat het raar zou zijn deze gewoonte te doorbreken, een gewoonte die de eenheid zo woordeloos benadrukte. Tot ziens schreef ze. En drie kruisjes. Ze keek de kamer rond, ze keek naar de kast met de platenspeler in de hoek, de platen onderin en de lades met cassetes en cd’s. Bovenop de kast hing een plant die weinig aandacht behoeft en toch graag groeit. De chaise longue ervoor maakte het plaatje compleet. Als iedereen naar bed was en zij nog haar moment alleen nam was dit haar plek, haar domein, de meeste elpees waren ook van haar, van vroeger of vervangende exemplaren van muziek die ze vroeger had. Muziek, dat was ze nog vergeten, de la met cassettes ging open en ze haalde er blind de twee bandjes uit die ze altijd al opzette. Ze keek naar buiten door het glas van de schuifpui en bekeek de schim van haar gezicht die nu voor haar in de tuin zweefde. Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur schoot er door haar hoofd, hoe lang ze weg zou blijven wist ze nog niet. Een rilling schoot over haar rug.

Laatst kwam het ter sprake, de briefjes op tafel, ik dacht: “dat moet ik onthouden en verwerken in mijn verhaal”.. bovenstaand stuk stond er al in, inclusief briefje. Dus die gedachte heb ik al een keer eerder gehad en weer laten vervagen.