Schrijver

Mensen weten wanneer je naar ze kijkt, vreemd ook hoe je zelf het gevoel krijgt dat je bekeken wordt en de starende blik beantwoord door terug te kijken, het ongemakkelijke gevoel bij beiden wanneer deze elkaar kruisen. De kijker kijkt vaak onbewust, in gedachten, herkent iets in de ander. Een gebaar, een beweging, je stem, een woord, de kleur van je jas, de kleinste dingen kunnen onbewust je aandacht vangen, je gedachten graven vanzelf verder in je geheugen. Allerlei associaties komen naar boven en iedere associatie opent weer een deur naar tientallen andere gedachten en herinnering. Tot plots die gedachtenstroom wordt onderbroken door de vragende blik van de ander die nooit weet zal hebben van alles wat er in je hoofd naar boven is gekomen enkel door een futuliteit in zijn aanwezigheid op dat moment, op die plek. Als kijker voel je je bekeken in je diepste gedachten, betrapt, niet op het kijken, maar door het je laten overmeesteren door die gedachtenstroom zonder ook maar enige weerstand te bieden. Het leven neemt een loopje met je, zet je even buiten spel. Stom kijk je als kijker snel ergens anders heen, doen alsof je niet keek. Als kijker weet je beter, je voelt je bekeken, al voordat je opkeek. Alsof de gedachtenstroom vanuit de de starende ogen als laserstralen een gat in je onderbewuste proberen te branden. Je kijkt, de gedachtenstroom van de ander, het onbewuste gevoel dat langzaam wegebt staat in schril contrast met de alerte, volledige bewuste blik die je terug stuurt, soms verbolgen, soms nieuwsgierig, maar altijd de onuitgesproken vraag: waarom kijk je naar mij?

Naast alles wat ik doe ben ik ook bezig met een boek, vooral therapeutisch voor mezelf, stukje rouwverwerking van alweer bijna 16 jaar, dus een deadline is er niet, maar ben er wel redelijk pragmatisch mee bezig, iedere week moet er wat geschreven worden. Een aantal hoofdstukken zaten nog onder de 1000 woorden, nu heb ik verder geen benul van hoeveel woorden een hoofdstuk moet hebben en hoeveel woorden het moeten worden, als het verhaal af is is het af, toch wil ik die hoofdstukken die eronder zitten erboven krijgen, ik schrijf niet chronologisch, maar net welk hoofdstuk ik wil uitbreiden, de reden kan van alles zijn, zoals dus het aantal woorden, of gewoon omdat ik een stuk in mijn hoofd heb en ik dat bij een bepaald hoofdstuk vind passen.

4 replies on “Schrijver”

  1. Een stukje verwerking, wat een vreemd woordgebruik toch, dat stukje.

    Ja, iemand aankijken, het is lastig, je moet kijken of je iemand herkent, dat hoort zo, en dan groeten, en als je hem of haar niet kent, toch opnemen want onthouden. Ik ben daar zo slecht in, mensen herkennen.

    1. Schrijven is voor mij meer dan één ding, vandaar het stukje. Ook kan je het zo zien dat verwerken tijd kost en dus stukje bij beetje gaat.

      Mensen herkennen en plaatsen is soms ook lastig. Ik zie dagelijks heel veel onbekenden als ik naar mijn werk reis. Waarvan ik een aantal gezichten ondertussen herken. Laatst zat ik met zo iemand op een inspraakavond van de gemeente, maar toen kon ik niet plaatsen waar ik hem van kende, gister zag ik hem weer en toen viel het kwartje pas.

Comments are closed.