Regenbui en zonneschijn

regenbui en zonneschijn

Regenbui en zonneschijn
Hoe vreemd toont zich ons de wereld
Een boog vol van kleur

Donkere wolken pakten zich boven zijn hoofd. Rommelend schoven ze over elkaar. Het deerde hem niets, in zijn hoofd scheen de zon. Dikke druppels vielen op zijn hoofd, kropen langzaam via zijn nek naar beneden en nog voor hij tien stappen had kunnen zetten was hij tot op het bot doorweekt. En nog altijd scheen in zijn hoofd de zon.

Donkere wolken
Pak mijn hand om te schuilen
Tuimel nog dieper

Bij een put bleef hij staan. Diep in die put zat iemand. Ze kon er zelf niet uit komen, niet zonder hulp, dit is niet goed. Er was verder niemand in de buurt, dus stak hij zijn hand naar haar uit, iemand helpen kan nooit kwaad en de zon scheen nog fel genoeg door de wolken die nu in zijn hoofd waren gekropen. Maar ze kon er niet bij, probeer wat verder te reiken riep hij haar toe, maar ze kon niet. De zon werd waterig. Wanhopig probeerde hij zelf veder over de rand te leunen. Hij verloor zijn evenwicht en viel. Diep, dieper dan zij storte hij de de bodemloze put in.

 

Monstro

Mensen prijzen me vaak omwille van wat ik wel allemaal niet doe.  Dingen die in mijn ogen niets meer zijn dan eenvoudige keuzes die ik ooit gemaakt heb. Dingen die ze zelf evengoed per direct zouden kunnen oppakken. Dingen die weinig bijzonder lijken. Dingen dus, gewoon eenvoudige dingen.
Anderen zien er een talent in, een gave, doorzettingsvermogen. Knap dat ik zover gekomen.

Ik zie een onvermogen, een angst om los te laten. Als ik al iets ben is het de grootste angsthaas, heb ik niets waarvoor ik mezelf zou kunnen prijzen. Als men vol bewondering over mijn dingen praat is het geen bescheidenheid die ik ten toon spreid, geen trots die ik probeer te verbergen maar een gevoel van schaamte die mij overmeesterd. Schaamte voor mijn onvermogen. Plaatsvervangende schaamte ook voor het nog grotere onvermogen van de ander die niet inziet hoe makkelijk het is om dingen te doen. Dat je bekwamen in iets niets meer is dan te beginnen en een hele lange tijd niets anders te doen. Jezelf laten opslokken door het ding. Het monster, je laten verteren. Wanneer het monster het goed dunkt zal het je weer uit te spugen.
Stinkend en verrot zal je staan. Verdwaasd en verward zal men je prijzen, prijzen voor de tijd die je buiten jouw wil is ontnomen door het monster. Je onkunde om het monster van binnenuit te verslaan, vreet nog altijd aan je. Het monster te slim af te zijn door een vuurtje te stoken opdat het beest je uit zal spugen en mensen werkelijk iets zouden hebben waar ook jij trots op zou kunnen zijn.. Maar dat kan alleen in sprookjes.

Ondertussen blijf ik bij die dingen die ik gekozen heb, soms laat ik iets voor vallen maar vroeg of laat kom ik er vanzelf weer bij terug. Vertrouwd of was ik nooit echt ontsnapt uit de buik van het monster.
Het zijn dingen die onlosmakelijk met mij verbonden lijken, dingen die mij lijken te definiëren. Dingen. Gewoon dingen, gewoon ikzelf gevormd door dingen.
Dingen zo eenvoudig, zo voor het oprapen door ieder ander dat het onmogelijk is dat enkel die dingen maken wat men in mij zou moeten prijzen. Onmogelijk dat die dingen opgepakt door een ander ertoe leiden zal dat die persoon een tweede ik wordt.

Het monster waar ik mij in bevind is waar ik het mee moet doen. Het is wat anderen van mij zien, ze zien niet het monsterlijke. Het is mijn wens dat monster te temmen, het zelf te kunnen aanschouwen met de ogen van een ander, trots te kunnen zijn op dat monster. Trots op de dingen en alles wat het me tot nu toe gebracht heeft.

Langs het kanaal

Met iedere stap stel ik uit dat wat ik verlang
Stap, ik kijk terug. Stap, kijk ik weer vooruit
Heel even kijk ik opzij en lach
Stap, stap, stap

Ieder woord is niet dat wat ik zeggen wil
Iedere gedachte dwaalt naar duizend anderen
Er zijn oneindig veel zetten in dit spel

Iedere hartslag steeds luider in mijn hoofd
Iedere stap steeds luider
Ieder woord eindigend in stilte

Iedere stap staat, iedere slag is nu
Ik luister naar mijn hart

Twee weken

Deze stond nog in mijn drafts van 2014.. Twee jaar geleden schreef ik over twee weken, hoe relatief is de tijd als twee jaar zo kort geleden lijkt en twee weken weer een eeuwigheid. Binnenkort is het weer zover.. Wie weet dat ik er over twee jaar weer op terugblik, maar er weer heel anders in zal staan, wie weet, de tijd zal het leren…

Twee weken weg geweest van mijn dagelijkse verplichtingen om te werken. Twee weken samen met mijn kinderen. Nu ben ik alweer twee weken verder en merk hoe kort twee weken eigenlijk zijn. Veel te kort. Te kort om alles even echt goed los te laten en alles eens van een afstand te bekijken. Te reflecteren op waar je staat, te bepalen welke paden je uitdagen en je graag wilt bewandelen. Weer opgeslokt door de beslommeringen van alledag, de tredmolen waar je jezelf aan hebt vastgeklonken.

Twee weken weg die haast volledig in het teken van mijn kinderen stond, tijd die ik graag aan hen besteed, tijd die ik zo mis als ze er niet zijn.

Hoge lat-relatie

DSC_2745-crp

Eén blik was genoeg, ze wist nog niets van deze man die tegenover haar zat, maar toen hun ogen kruisten en langer bleven hangen dan de bedoeling stroomde het bloed naar haar hoofd en wist ze niet hoe snel ze met een verlegen lachje op haar mond weg moest kijken. Haar hele lijf stond in vuur en vlam.

Hij hield de deur voor haar open en in haar hoofd was hij daarmee gelijk een gentleman, ze bespraken wat koetjes en kalfjes, toch maakte alles wat hij zei warme gevoelens in haar los, ze wist het zeker, ze wilde met hem zoenen, niets wat haar van die gedachte af zou kunnen brengen. Het liefst meer, maar dat doe je toch niet op een eerste date? En zeker niet met de echt leuke mannen? Hij prikte wel, met dat sexy stoppelbaardje van hem, maar dat kon haar niet deren.

En nu?

Hij kijkt haar nog iedere dag even lief aan, geeft haar lief een kusje als hij vertrekt naar zijn werk, stuurt lieve berichtjes  en weer een kus en knuffel als hij thuis komt, soms probeert hij meer, hij vind haar nog steeds leuk. Hij heeft het voornemen zich regelmatig te scheren omdat ze vind dat het zo prikt. Hij doet zijn best, loopt zonder mokken de trap tien keer op en neer voor haar omdat ze dat fysiek niet meer trekt, zorgt goed voor zijn lief. Hij stopt er een hoop energie in, dat waardeert ze. Maar ze komt zelf energie tekort, kan nooit op hetzelfde niveau teruggeven wat ze krijgt. Niet dat hij dat direct van haar verlangd, maar hij heeft ook zo zijn behoeftes en ze voelt zicht schuldig als ze hem moet afwijzen. Hoe lief en leuk hij haar vind, ze vind zichzelf maar niks, kan niks, wil niks, doet niks. Niks. Niks aantrekkelijk, niks geen zin. Niks. Niks. Niks.

Soms voelt ze wel wat, maar het heeft veel meer nodig dan in het begin, enkel een blik en een simpel gesprek is niet genoeg meer. De deur open houden is niet bijzonder genoeg. Een hoop alcohol doet het soms weer wel, maar een garantie is het nooit. Het moet allemaal perfect, niet te snel, niet te langzaam, op de millimeter nauwkeurig.  Bij de minste afwijking is de hele sfeer al snel verpest, blaast hij de kaarsjes uit, druipt teleurgesteld af en mag het de volgende dag nog eens proberen maar veel kans geeft ze hem niet, misschien wil ze onbewust niet meer, ze vind dat ze het eigenlijk niet verdient, kan er niet meer van genieten. Nooit echt gedaan, het was een middel, nu ze hem heeft hoeft ze niet meer te doen alsof, ze mag zichzelf zijn van hem, maar daarmee gaat hun intimiteit verloren. Ze doet hem tekort en daardoor voelt ze zich nog minder, hoe meer ze hem afwijst, hoe harder hij probeert. Hoe harder hij probeert hoe schuldiger zij zich voelt.

De inspanning die hij moet leveren wordt steeds groter en de kans op slagen steeds kleiner. Waarom legt ze die lat toch steeds hoger, maakt ze het voor hem zo moeilijk, waar is ze bang voor? Waarom geniet ze niet meer van alle kleine dingen? Waarom laat ze zich zo makkelijk uit het veld slaan? Waarom kan ze zichzelf niet waarderen zoals hij haar ziet.. Hoe lang houden ze dit nog vol?

 

 

 

Beeldinstellingen

Mijn zelfbeeld is afgelopen vrijdag redelijk omver geschopt. Afgelopen vrijdag was ik aanwezig op een bedrijfsbarbecue, met borrel en muziek. Voor mij een mooi moment om mijn collega’s eens een handje te geven en me voor te stellen, het zijn er nogal wat, meer dan tweehonderd, nu waren ze niet allemaal aanwezig. Van onze afdeling waren er maar drie van de twaalf man aanwezig, waarvan er uiteindelijk nog maar twee tot aan het eind bleven. Nu zijn de meeste ICT’ers wat minder aanwezig op sociale bedrijfsuitingen. Ikzelf heb me in het dagelijks reilen en zeilen van het bedrijf ook nog niet heel veel laten zien. Zit vooral achter mijn laptop code te kloppen. Toch wist iedereen die ik aansprak wie ik was. Niet alleen dat, schijnbaar is mijn hele profiel grondig doorzocht op diverse internet-kanalen. “Jij bent Daan, van ICT en de zwaarden!”, “De striptekenaar”… Zelfs verstopt achter mijn laptop ben ik opgevallen.

Dat ik mij fysiek verstop helpt ook weinig voor alles wat ik hier op het internet zet. Dat krijg je als je al redelijk vroeg het internet hebt omarmt, ik zeg tegen mijn dochters vaak gekscherend: “Pappa heeft het internet gemaakt!”. Grootspraak, heb veel gedaan, veel ontsloten, dus ik heb mijn steentje bijgedragen en dus mijn sporen achter gelaten.

Ik ben dus een stuk minder onopvallend dan ik mezelf had bedacht. Welke openbaring over uw eigen persoon heeft uw zelfbeeld doen wankelen?

Jezelf blijven uitdagen

DSC_0022

Een creatief brein zoekt graag uitdagingen, bedenkt oplossingen, het liefst buiten het gangbare. Nu beperk ik me als tekenaar vaak tot het papier en het tekenen, omdat daar voor mij al genoeg uitdaging in zit. Omdat het tekenen al werk genoeg is.

Gister zat ik in plaats van met pen en papier opeens met blokjes en radertjes een mechaniekje te maken en alles nog steeds in het kader van een tekenopdracht. Een speedcartoon is dynamischer dan een statische tekening, je gebuikt filmopnames. En met film kan je meer opnemen dan enkel wat je tekent. Dus mijn brein dacht aan net even verder dan een statische tekening, een verrassing tussen het tekenen door, om even de aandacht erbij te houden, om net even dat stapje extra te zetten om je te onderscheiden.  En gewoon omdat mijn brein dacht dat het wel leuk zou zijn.

Mijn compagnon, even creatief in denken en even oplossingsgericht had dezelfde gedachte, dus niets weerhield ons ervan om ons in het onbekende te storten. Niets weerhield ons, ons creatieve brein schreeuwde van de kantlijn: “GA DOOR!!!!” Zo halen we ons weer onmogelijk veel werk en problemen op de hals. In een proces dat we eindelijk gestroomlijnd hadden. Het houdt ons scherp en van de straat. Bezorgt ons slapeloze nachten. Maar we komen ergens.

Het resultaat laat nog even op zich wachten maar hopelijk is het de moeite waard en zetten we weer een leuke animatie neer waar weer een hele tevreden klant mee aan de slag kan.

Jezelf prikken aan visueel presenteren

006 hoe werkt een team

Afgelopen weekend heb ik een aantal presentaties bijgewoond. Inhoudelijk was er weinig op aan te merken, met de presentatie techniek van de persoon zelf zat het ook wel goed. Goed voorbereid, duidelijk en vol verve gebracht. Professioneel. Wat me echter stoorde was hoe de visuele ondersteuning van de presentatie in elkaar stak. Dit haalde voor mij de professionaliteit weer direct onderuit.

Om de presentatie kracht bij te zetten, je boodschap te verankeren is een sprekende foto of illustratie een goed middel om je toehoorders een beetje te helpen om een geheugensteuntje aan te bieden. Daar was wel serieus over nagedacht. Het grootste probleem is vaak, waar haal ik mijn afbeeldingen vandaan? Het internet is een grote bak, een gigantische bron van beeldmateriaal. Het is zoeken naar een speld in een gigantische berg spelden. En gegarandeerd dat je jezelf gaat prikken aan een van die vele spelden.

De eerste prik is het gebruiken van materiaal waar auteursrecht op zit, vaak met een watermerk om dit te benadrukken. Auteursrecht bestaat omdat iemand zijn best doet voor een foto of illustratie  en hier graag erkenning voor wil.  Nu kan je doen alsof je neus bloed en de afbeelding met watermerk en al zo in je presentatie dumpen. En echt heus, dit is wat ik afgelopen weekend heb gezien. Nog los van het auteursrecht zat mijn aandacht bij het watermerk en niet bij de boodschap of de afbeelding, hierdoor verlies ik als toehoorder mijn focus. Als ik als toehoorder mijn focus verlies gaat de communicatie scheef.

Kopspelden, vorkspelden, pinspelden, veiligheidsspelden, er zijn erg veel verschillende soorten spelden. Als je in die gigantische bak die internet heet gaat zoeken krijg je uit diverse uithoeken resultaten. Resultaten die  op zichzelf vaak lijken te passen bij wat je wilt vertellen. Vaak al blij dat je een passende afbeelding heb kunnen vinden bij je verhaal gooi je deze in je presentatie en ga je weer op zoek naar een volgende afbeelding die je zou kunnen gebruiken.

Dit is de volgende waar je je lelijk aan kan prikken. Je visuele presentatie verliest zijn samenhang als je lukraak afbeeldingen gaat gebruiken die uit een divers aantal bronnen komt. Verschillende stijlen van illustraties, verschil in kwaliteit of belichting in fotografie. Foto’s en illustraties wijken ook vaak af van je huisstijl, gebruiken kleuren die vloeken of heel specifiek de associaties van een ander bedrijf of zelfs de concurent oproepen. Zorg er voor dat je je beeldmateriaal consistent houd. put uit dezelfde bron, laat je beelden bewerken om aan te sluiten bij je huisstijl.

Het beste pak je dit als professional ook professioneel aan door dit uit te besteden aan iemand die hier verstand van heeft en weet hoe je beelden kan bewerken, met je mee kan denken en illustraties op maat kan leveren. Voordeel van op maat gemaakte afbeeldingen is dat deze echt naadloos aansluiten op je presentatie. De illustraties kan je doorvoeren in al je overige communicatie en wordt als het ware een extra herkenningspunt van je bedrijf.

Dit zijn maar twee kleine prikjes, maar ze laten je wel gigantisch bloeden, dus met deze twee toch redelijk eenvoudige tips sta je met je visuele presentatie alweer een heel stuk sterker. Ik kan niet presenteren, praten voor groepen is iets wat ik graag aan professionals overlaat. Wat ik wel kan is beeldmateriaal verzorgen, meedenken over visueel communiceren, dat is mijn professie en passie.