Standje 69

Er gebeurt genoeg in mijn leven om mij vrolijk te stemmen. Zaterdag 18 augustus 2018 zit ik met mijn tekenvriend Jo op de stripmarkt in Kampen. We vielen vorig jaar al in de prijzen, gedeelde derde plaats, met onze strip ‘voorbeeldige volwassenen‘. Dit jaar zijn we een plekje opgeschoven in het klassement, de tweede plek! Dat legt de lat voor volgend jaar wel heel erg hoog en de concurentie is niet mis. Maar dat is een zorg voor wat later. Nu eerst voorbereiden voor de dag zelf. We zijn al vijf jaar bezig met een boekje, dit keer hebben we ons een harde deadline gesteld en gehaald, er is een boekje af! ‘Snotneus en Sim houden van kort’ een reeks van 18 korte verhaaltjes. Te koop bij ons op standje 69 aan de IJselkade. Daarnaast nog toffe nieuwe shirts en een berg aan buttons, komt allen!

De hele de dag vergald

 


Een Eisbär – Daan

“Waarom vergal je zo mijn hele dag!” Boos, een waterval aan verwensingen en verwijten, loopt ze op een mooie zonnige ochtend over de stoep, opgeslokt door het telefoongesprek, waarschijnlijk op weg naar werk, net als ik, fietsend, genietend van de ochtend en het vooruitzicht van een dag die nog alles kan brengen.

Haar woorden hoor ik aan, ik ken de context niet, weet niet wie of wat. Maar ik denk: dit is precies waarom ik zelf kies wanneer ik de telefoon opneem of berichten lees en beantwoord. Je hele dag al laten vergallen nog voordat die begonnen is had voorkomen kunnen worden als ze de telefoon genegeerd had, of niet zelf had opgebeld. Als ze gewoon eens om haar heen keek, kijken naar dingen, mensen die voorbij komen, vogels, vliegtuigen in de strakblauwe lucht.

Ik kijk en observeer graag, misschien mijn tekenaars oog, misschien ook niet iets wat voor iedereen geldt. Kijk naar structuren, gebouwen, lijnen, schaduwen, verschuivende perspectieven van de wereld waar ik doorheen fiets.

Problemen zitten vooral in je hoofd, soms ben ik iets te goed in het vooruit schuiven.. maar ik laat er in ieder geval niet meer mijn hele dag door vergallen.

Het valt uit elkaar


Tekening ergens 2011 – thuis met een burn-out

Zeven jaar heb ik het weten weg te houden, te onderdrukken. Af en toe probeerde het naar boven te komen, mij te bijten en mee te sleuren. Het was niet krachtig genoeg en ik weerde het af. Toch bleven er scheurtjes bijkomen, scheurtjes waar ik geen aandacht aan besteedde, mezelf voor afleidde met andere zaken.

Ik schreef er al eerder over, zaken die me mee sleurden en mijn Monstro, nu heeft hij mij toch even te pakken..  En al langer dan ik wil toegeven.. het lijkt zo goed te gaan, iedereen zegt dat, ik probeer dat dus ook tegen mezelf te zeggen, ik moet het niet zo zwart zien, het gaat prima, niet alles kan meezitten..

Ja ik leer veel en daardoor duurt het wat langer
Ja ik ben super blij en trots met de tweede plek op het Kamper stripspektakel
Ja, ik ben blij dat het op zoveel punten al veel beter gaat met mijn dierbaren
Ja, ik heb een hoop leuke ervaringen en ontmoet heel veel nieuwe mensen

Maar nee, mijn relativering wil het best voor me voorkauwen, ik zie het wel.. maar mijn emotie en gevoel zijn in bezit van het monster..
Ik zit achter mijn bureau, maar krijg niet gedaan wat er moet gebeuren, focus weg, te lang door gegaan, gedacht dat ik het zou redden tot aan de vakantie en mezelf keihard voorbij gerend.. geschrokken na het invullen van de depressie zelftest die ik vaker al had ingevuld ter geruststelling maar de laatste maanden verzaakt had.

En nu? Ik weet het niet, echt niet..

“Wat wil je dan?” Ik wil dat monster weg..

Mijn vriend Michael

Als je fan bent van Spiderman, bijna je hele leven lang al, wanneer je je eigen leven spiegelt aan Peter Parker, je levenslessen deels opdoet uit die van van een fictief karakter, dan voelt dat als een vriendschap, vertrouwd, altijd terug kunnen grijpen op een gedeelde geschiedenis. Ook al is die vriendschap met dat fictieve karakter eenzijdig, het is deel van je leven en zit altijd ergens in je gedachten verwoven.

Wanneer is iemand een vriend? Ik volg het weblog van Michael al een flink aantal jaren, heb veel gelezen van zijn journalistieke stukken tot de persoonlijkere dingen, via de comments van feedback voorzien. Hij heeft een rol in de podcast ‘Geeky dingen‘ die ik met veel plezier luister en iedereen die zich met geeky dingen bezig houd van harte kan aanraden. Michael is dus aanwezig in mijn leven.

Ik ken veel mensen enkel online, Michael heb ik twee jaar terug voor het eerst even kort de hand geschud in Rijswijk. Later hebben we nog met onze gezamelijke vriend Peter(niet Parker) gepraat, gedronken en gegeten. Bij de lancering van zijn boek(mijn vriend Spiderman)  signeerde hij bij de bioscoop bij mij om de hoek, ik heb toen voor hem een tekening gemaakt(zie boven) en ben zijn boek gaan halen.  Het heeft even geduurd voor ik het boek uit had, ben geen snelle lezer, maar het was een mooie, grappige en soms ontroerende inkijk in het leven van een fan. Afgelopen Haarlemse Stripdagen hebben we elkaar voor de vierde keer gesproken. Het is dus niet zo dat we elkaar heel vaak zien, los van af en toe wat comments is de communicatie vaak eenzijdig, maar toch voelt het voor mij als vertrouwd als ik hem spreek, we hebben aardig wat raakvlakken en komen uit hetzelfde bouwjaar, mijn vriend Michael.

Van schets naar uitgewerkte tekening

Werkend aan een verhaal voor de wedstrijd van het Kamper Stripspektakel, bedachten mijn tekenvriend Jo en ik  een watermonster, na wat schetsen kwamen we uit op een uit water bestaande entiteit die als een grote golf alles zou verslinden, half geïnspireerd door de Grote Golf van Kanagawa en wat andere watermonsters kwam er best een aardig concept uit.

Later zag ik een evenementje: “de Tekentafel” een avond tekenen met andere tekenaars, op die avond heb ik de schets uitgewerkt tot een meer gedetailleerde versie. Het werkt erg motiverend om met andere tekenaars te tekenen, ook al zit je vrij in jezelf gekeerd te tekenen, je kijkt om je heen en weet dat anderen ook naar jou kijken, dus doe je extra je best. En er waren lekkere biertjes!


Daarna nogmaals de tekening gemaakt om het in het verhaal te passen en te voorzien van kleur.

Zo heb ik geprobeerd in het tekenwerk mijn grenzen te verleggen, heb het gevoel dat ik daar zeker in geslaagd ben als ik kijk naar onze inzending van vorig jaar..  In het verhaal zie ik nog wel meer verbeterpunten, dat komt voor de volgende keer, stapje voor stapje komen we er wel!

Eerste samenwerking ComicCon en de Stripdagen 2018


Ik en mijn dubbelganger..

De eerste gezamelijke ComicCon/Stripdagen zit er weer op. Ik had mezelf als vers stripschap lid opgeworpen om mee te helpen bij de stripdagen, door de samenvoeging met de ComicCon voor mij een thuis wedstrijd, de jaarbeurs ligt op een steenworp afstand, het eerste pluspunt vanuit mijn perspectief!

Het was druk op de ComicCon, heel druk, zeker de zaterdag was het meelopen met de massa door de ComicCon hallen. Een vriend van me zou later nog komen, die zag de rij om alleen al de jaarbeurs in te komen en is maar weer terug naar huis gegaan. De hal waar de stripdagen waren gestationeerd was minder druk, genoeg aanloop maar niet zo massaal als de andere hallen. De eerste keer dat ik een rondje ging lopen ben ik de laatste hal met merchendise en de artist-ally ook ontvlucht, te druk. Zondag nog een paar keer een rondje gedaan en dat beviel beter, heb bij diverse stands een praatje weten te maken.

Zaterdag stond ik een tijdje met Robert van der Kroft samen, ik beheerde de kas voor de boekjes die hij verkocht en signeerde. De rest van de tijd hielp ik waar ik kon.

Ik hield ook mijn ogen en oren open, wat was de ervaring van anderen, wat viel mezelf op. Het idee van het samenvoegen van deze twee evenementen was vooral om het teruglopende bezoekersaantal van de Stripdagen op te vangen, het ging teveel geld kosten en de organisatie ging weer ten koste van waar het Stripschap voor staat, de promotie van de Strip.

Er is met deze samenwerking zeker een nieuw publiek aangeboord, dit heeft voor een positief geluid gezorgd bij de diverse standhouders. Los van de mensen van de strip verzamelbeurs die een beetje uit de loop in een verdomhoekje stonden. Het ComicCon publiek is natuurlijk ook verwend, de marktkraam uitstraling van de verzamelbeurs steekt wel heel karig af tegenover de schreeuwende stands van de overige hallen. Dit is niet iets wat heel snel op te lossen is, de stichting en de verzamelbeurs handelaren hebben niet het budget dat de andere merchendisers hebben, maar ook met een beperkt budget en een hoop creativiteit kom je een eind. Ook in de andere hallen staan kleinere handelaren, die hun waar heel creatief weten te stallen, de stand van Dirtees is echt heel eenvoudig, een hele achterwand vol t-shirts.. en je tafels ook vol.. meer niet.. nu is het voor de verzamelbeurs wat lastiger, de verstokte verzamelaar wil kunnen struinen in de bananendozen vol strips.. maar heel aantrekkelijk ziet het er niet uit. Misschien iets wat langzaam van de stripdagen in deze vorm zal verdwijnen als het niet veranderd en meer plaats heeft op andere boekenmarkten.

De ComicCon bezoekers kwamen ook wat onwennig de Stripdagen hal binnen, een rondje lopen, foto bij de tank, wat eten bij de horeca en weer terug naar de andere hallen. Dat is jammer, want het programma van de Stripdagen was aardig gevuld, met drie podia, prijsuitreikingen, veilingen, cosplay singing contest en wat dies meer zij. Ik heb zelf geen programmaboekje gezien, of ‘Stripdagen’-crew(waar ik er dus zelf een van was). Er was de Stripdagen stand, ook niet heel aanwezig of centraal, er was een zuil met het programma, ergens in de hal.. Er was genoeg om de Con bezoekers te boeien, ware het niet dat het niet heel duidelijk stond aangegeven. Geef de stripdagen crew een herkenbaar t-shirt aan, zet de informatie zuilen prominent bij de binnenloop, zet er crewmensen neer die de nieuwsgierige Con bezoekers welkom heten, tekst en uitleg geven, ze wijzen op de programmering, een flyertje met wat waar te doen is.

Net als bij de Con zijn de gasten een grote publiekstrekker, tekenaars zijn bescheiden mensen, iets te bescheiden soms, naast een handtekening in een boekje maken ze complete tekeningen naar de wensen van de fan, gratis en voor niets, maken een uitgebreid praatje, heel wat anders dan de buitenlandse filmsterren waar je door de agent na de handtekening, selfie en het betalen van een aardig bedrag binnen een minuut weer gesommeerd wordt om plaats te maken voor de volgende in de rij. Dit hoeft wat mij betreft niet te veranderen, maar de tekenaars zitten best lang, krijgen vast een aardigheidje van het Stripschap of de andere stands waar ze zitten, maar ik miste voor de tekenaars, die toch het visitekaartje van de Stripdagen zijn en die zich redelijk belangeloos melden, een ruimte om even terug te trekken, fatsoenlijke koffie en versnaperingen, even lekker zitten, het gevoel krijgen los van de waardering van de fans ook door de organisatie in de watten te worden gelegd. Nu moesten ze het doen met de halve crew kantine tussen de rolcontainers, kabelspoelen en heftrucks, slappe automaten koffie en broodjes kroket.

De eerste stappen zijn gezet, het was meer een aftasten, tegen elkaar aan schurken, het was zeker nog geen samengaan. De stripdagen moeten veranderen, dat is iets wat al duidelijk was en tot deze samenwerking heeft geleid, nu moet er nog gewerkt worden om de strips echt te integreren in de ComicCon, dit omdat de strip toch echt thuis hoort bij de popcultuur en nog steeds leeft onder de jeugd.

Als het aan mij ligt komt er zeker nog een vervolg op deze samenwerking. De organisatie vande ComicCon heeft aan gezegd, dat het of iedere Con is of anders niet.. Een flinke uitdaging voor het Stripschap, want de ComicCon is twee keer per jaar en de Stripdagen maar eens in het jaar. Dus een hoop te doen willen we klaar zijn voor een nieuwe editie en hier al stappen kunnen zetten op een verbeterde Stripdagen ervaring voor alle bezoekers en standhouders.

Zoals altijd zit mijn hoofd weer vol met ideeën, verbeteringen, maar vooral ook gewoon dingen die ik zelf heel graag zou zien: Live podcasts, internationale tekenaars, een tekenaars VIP lounge, meer cosplayers op het podium..

Was je zelf op de ComicCon en heb je ook ideeën voor verbetering of ‘opbouwende’ kritiek, dan hoor ik dat graag!

Komt ie weer met z’n fazanten..

Naast dat het voor de fazanten en ander klein wild niet fijn is dat hun leefgebied wordt afgenomen heeft het kappen van de bomen langs het kanaal ook gevolgen voor de fietsers die daar dagelijks fietsen. Heel fijn dat de gemeente het hele fietspad heeft omgedoopt tot ‘Boulevard’ met een wandelpad en nieuwe lantarens..

Wanneer de wind een beetje opsteekt je uit moet kijken dat de rukwinden die nu vrij spel hebben door de ontbossing je niet van het fietspad het kanaal inblazen..

Nu zal dit wel weer opgevangen worden door de bouw van kantoorpanden.. betonnen bakken met een laagje plakbakstenen.

Ook hier kleeft weer een nadeel aan, de stad wordt steeds warmer door het wegnemen van groen en het te vervangen met warmte absorberende stenen bouwsels…

En nog over de fazanten, leuk dat er bedacht is dat die vanzelf een nieuw leefgebied gaan opzoeken, ik zie inderdaad dat een aantal mannetjes op zoek gaan naar een nieuw leefgebied.. waar dat normaliter inhoud dat ze op een andere plek een nieuwe groep vrouwtjes vinden of overnemen, lopen de mannetjes nu verloren, eenzaam en zoekend in woonwijken en industrie terreinen waar geen kans is om een nieuw vrouwtje tegen het lijf te lopen en een nieuw leefgebied toe te eigenen.. Dat is als een man naar de maan sturen en wachten tot hij zich daar voortplant, dat gaat niet werken..

De Fazanten zijn het Haasje

Wat maakten we ons druk over de beestjes in de Oostvaardersplassen, och wat zielig, massa hysterie en ophef!

Maar veel dichter bij huis worden evengoed dieren in de steek gelaten, beroofd van hun leefgebied en aan hun lot over gelaten. Ze zoeken maar een nieuw leefgebied is het devies en anders is het natuurlijke selectie. Er moet gebouwd worden, dat was nu eenmaal de afspraak. Dat de beesten in de knel komen, daar hebben ze geen boodschap aan, bouwbesluit enzo, al heel lang geleden ingediend en goedgekeurd.

Er zijn vragen gesteld, heel fijn, maar meer dan dat wordt er dus niet ondernomen en de vragen werden met een heel mager antwoord afgewimpeld, doorvragen is er niet bij, misschien is dat hoe de lokale politiek werkt, vraag, antwoord, klaar niet verder zeuren.

Maar ondertussen zijn er weer meer bomen gekapt, de beestjes foerageren op braak bouwterrein, totdat daar ook gebouwd wordt en hun leefgebied helemaal tot een paar vierkante meter is gereduceerd. Ze kunnen geen kant op, dus een nieuw leefgebied zoeken zit er niet in, gevangen tussen de bouw en het water. De enige optie is natuurlijk uit laten sterven.. Dit is vast niet het enige gebied in Nederland waar dit soort bouwbesluiten beesten in het nauw drijft..

#partnervan

Als partner van iemand met een depressie sta je aan de zijlijn.

Ondertussen zijn we een aantal jaar verder, de depressie is er nog steeds, de ene keer duidelijk aanwezig de andere keer sluimerend op de achtergrond. Na wachtlijsten, diverse trajecten enn medicaties voelt het geheel nog steeds als een impasse die tot in de lengte der dagen voortgang zal hebben.
Wat mij het meest verbaasde is dat de hulpverlening totaal geen rekening houd met de partner, vanuit de huisarts kreeg ik na mijn aandringen nog wel de aanrijking om met de praktijkondersteuner te praten, waar ik een paar gesprekken mee heb gehad. Prettig om gehoord te worden, maar er is vanuit de zorg en de verzekering geen echt budget.

Ook met de therapeut van mijn partner was het puzzelen en meten tot er eindelijk na veel uitzoeken de mogelijkheid was tot een viertal gezamelijke sessies. Fijn dat er iets mogelijk was, maar vier sessies zijn zo om en achteraf het gevoel dat we niet eens tot de kern zijn gekomen van wat de impact is van de depressie op onze relatie. Wat de impact is op mijn geestelijke gezondheid.

Ik doe mijn best, heb een sociaal leven, ga vaak genoeg op pad, sport en werk. Toch merk ik dat ik regelmatig meegzogen wordt in een gevoel van onmacht, onvrede en passiviteit die gepaard gaat met depressie.

De zorg zal pas in actie komen als ik ook op de bodem zit, als ik niet meer te boven weet te komen aan mijn eigen somberheid en ook de diagnose depressief, al dan niet zwaar op mijn hoofd gestempeld krijg.

Het lukt me nog, maar het kost energie, kost tijd. Tijd en energie die ik aan mezelf kwijt ben, die ik evenzogoed aan het herstel van mijn partner zou kunnen besteden, ik voel me vaker een buitenstaander. Nu ben ik geen hulpverlener, geen therapeut. Ik ben de partner, in goede en slechte tijden, mijn partner voelt zich gesteund en geliefd, maar ook schuldig. Ze houd me tegen, ziet dat ik me inhoud.

En ook ik voel me schuldig, mijn leven gaat door, ik groei en ontwikkel verder, terwijl mijn partner moeizaam kleine stapjes probeert te maken. Ik voel me vaak geremd door mijn schuldgevoel, waarom mag ik wel genieten van het leven en zij niet? Ik besef ook dat dit met gemak omgedraaid kan worden, waarom zou ik mezelf tegen moeten houden omdat de ander niet in alles mee kan komen.

Het is rekening houden met elkaar, maar ook los kunnen en durven laten, vertrouwen hebben.

Ik heb mijn uitlaatkleppen, ik teken en blog en combineer dat soms zoals ook al eerder: Regenbui en Zonneschijn

Beestjes

IMG_20171130_084510979_HDRFazant in een strookje van twee meter bosjes, op de achtergrond de bouwwerkzaamheden

Sinds Juni 2016 fiets ik voor mijn werk langs het kanaal op J.C. Verthorenkade/Groenewoudsedijk. Hier stonden in het begin nog aardig wat bomen. Er leeft ook aardig wat klein wild, fazanten, konijnen, patrijzen en andere dieren. Deze zag ik als ik goed keek aan de bomenrand zitten.

Nu wordt er flink gebouwd, de nieuwe Daphne Shippersbrug, nieuwe spoorbrug, skaeve huse een promenade. Hiervoor zijn flink wat bomen gerooid, er is nu nog maar een dun reepje bos waar de beestjes echt beschutting hebben. De Fazanten lopen daardoor nu verloren op het fietspad, niet voor lang, het fietspad gaat straks ook op de schop.

Ik fiets nu zelf door die werkzaamheden en het plaatsen van de nieuwe spoorbrug over het fietspad bovenop de A2. Hier ligt een hoop gras en wat lage begroeiing en zijn er enkele bomen zeer verspreid geplant, maar dat is nog niet echt een geschikte of veilige leefomgeving voor de dieren. Ik maak me een beetje zorgen om het welzijn van de beetjes, het zal over tien jaar wel wat dichter begroeid zijn, maar de beestjes die er nu leven, worden die zomaar aan hun lot overgelaten? De natuur regelt zichzelf wel naar de bouwnijverheid van de mens?

Moeten we als mens maar door blijven bouwen? Doen alsof de wereld van ons is?

Vanavond tussen 17:00 en 18:00 worden er vragen gesteld hierover door de Partij voor de Dieren en Groen Links in het gemeentebestuur, ben benieuwd! live te volgen op:https://channel.royalcast.com/utrecht/#!/upcoming

IMG_20171130_084646356_HDR