Als partner van iemand met een depressie sta je aan de zijlijn.
Ondertussen zijn we een aantal jaar verder, de depressie is er nog steeds, de ene keer duidelijk aanwezig de andere keer sluimerend op de achtergrond. Na wachtlijsten, diverse trajecten enn medicaties voelt het geheel nog steeds als een impasse die tot in de lengte der dagen voortgang zal hebben.
Wat mij het meest verbaasde is dat de hulpverlening totaal geen rekening houd met de partner, vanuit de huisarts kreeg ik na mijn aandringen nog wel de aanrijking om met de praktijkondersteuner te praten, waar ik een paar gesprekken mee heb gehad. Prettig om gehoord te worden, maar er is vanuit de zorg en de verzekering geen echt budget.
Ook met de therapeut van mijn partner was het puzzelen en meten tot er eindelijk na veel uitzoeken de mogelijkheid was tot een viertal gezamelijke sessies. Fijn dat er iets mogelijk was, maar vier sessies zijn zo om en achteraf het gevoel dat we niet eens tot de kern zijn gekomen van wat de impact is van de depressie op onze relatie. Wat de impact is op mijn geestelijke gezondheid.
Ik doe mijn best, heb een sociaal leven, ga vaak genoeg op pad, sport en werk. Toch merk ik dat ik regelmatig meegzogen wordt in een gevoel van onmacht, onvrede en passiviteit die gepaard gaat met depressie.
De zorg zal pas in actie komen als ik ook op de bodem zit, als ik niet meer te boven weet te komen aan mijn eigen somberheid en ook de diagnose depressief, al dan niet zwaar op mijn hoofd gestempeld krijg.
Het lukt me nog, maar het kost energie, kost tijd. Tijd en energie die ik aan mezelf kwijt ben, die ik evenzogoed aan het herstel van mijn partner zou kunnen besteden, ik voel me vaker een buitenstaander. Nu ben ik geen hulpverlener, geen therapeut. Ik ben de partner, in goede en slechte tijden, mijn partner voelt zich gesteund en geliefd, maar ook schuldig. Ze houd me tegen, ziet dat ik me inhoud.
En ook ik voel me schuldig, mijn leven gaat door, ik groei en ontwikkel verder, terwijl mijn partner moeizaam kleine stapjes probeert te maken. Ik voel me vaak geremd door mijn schuldgevoel, waarom mag ik wel genieten van het leven en zij niet? Ik besef ook dat dit met gemak omgedraaid kan worden, waarom zou ik mezelf tegen moeten houden omdat de ander niet in alles mee kan komen.
Het is rekening houden met elkaar, maar ook los kunnen en durven laten, vertrouwen hebben.
Ik heb mijn uitlaatkleppen, ik teken en blog en combineer dat soms zoals ook al eerder: Regenbui en Zonneschijn
Wat lijkt me dat zwaar Daan, voor jullie allebei maar dan net zoals je het beschrijft op een andere manier. Het is misschien om die reden dat hier en daar #partnervan-praatgroepjes ontstaan, mannen en vrouwen die elkaar opzoeken om met elkaar te delen en elkaar tot steun te zijn omdat ze #partnervan zijn. Sterkte broeder.
Ja het is zonde dat er vaak weinig aandacht is voor de partner in de hulpverlening. In een relatie heb je een depressie niet alleen tenslotte, al sta je aan de andere kant van de lijn. Er zijn wel veel lotgenoot groepen op internet te vinden denk ik maar dat is niet hetzelfde en weet niet of je dat prettig zou vinden. Kan je wel met vrienden delen soms erover?
Het schuldgevoel is herkenbaar, waarschijnlijk ook logisch maar eigenlijk niet terecht. Jij hebt je partner geen depressie gegeven en je doet wat je kan. Maar goed, dat is makkelijk gezegd. Lijkt me een zware situatie voor je.
Gelukkig heb je wel enkele fijne uitlaatkleppen. Heel veel goeds voor jullie beiden gewenst.
Heftig, Daan. Heel veel sterkte gewenst. Ik vind het erg goed dat je over dit onderwerp schrijft, want wie weet zorgt zo’n post ervoor dat dingen ten goede veranderen. In ieder geval geeft dit lezers de kans met zo’n situatie kennis te maken.
Poeh Daan, dat lijkt me niet makkelijk. Is het nog een optie om iets voor lotgenoten op te starten (‘partners van…’). Ik ken de verslavingszorg goed door familieleden, en daar word ook niet naar ouders en partners omgekeken, maar zijn er veel onderlinge initiatieven.