Met de onderstaande strip meegedaan aan de wedstrijd op het Kamper Stripspektakel en de derde prijs in de wacht gesleept! Volgend jaar doen we weer mee en staan we met een eigen plekje op de markt 🙂
#MeToo #IHave
Een gevoelig onderwerp en zoals Peter het afgelopen weekend zei, een onderwerp waar door de grootste schreeuwers op internet nu zo’n berg bagger overheen is gegaan dat alles wat je er over wil zeggen enkel nog verder polariseert. De hele discussie is nu zwart wit.
Ik laat het in het midden en heb wat persoonlijke ervaringen die mij te binnen schieten.
***
Als langharige man maak je het regelmatig mee. Je loopt willekeurig ergens en iemand zit ongevraagd aan je haar. Ik ken mannen met lang haar die daardoor helemaal over de rooie gaan, kom niet aan hun haar. Mij boeit het niet zo, voelt wel raar als een vreemde plots aan je zit, zoals een keer bij mijn dochter op school, loop van de aula naar haar klas, zit een van de moeders plots aan mijn haar, onbewust en verder zonder uitleg, even kort, waarschijnlijk onbewust een ingeving, ik heb het haar niet gevraagd, leek me haar al moeilijk genoeg dat ze zich zo had laten gaan.
***
“Dat zijn lekkere tieten!” Riep ik, floepte eruit. De dame in kwestie bloosde. Ik zei sorry, “Maar ik meende het wel..”
***
We hadden al wat koetjes en kalfjes besproken eerder die avond en stonden nu weer naast elkaar bij de bar, zij bestelde een rode wijn, ik een biertje, door mijn onhandige motoriek stootte ik haar aan en zij morste wat wijn op haar arm, gespeeld verontwaardigd keek ze me aan, ze hield haar arm omhoog, bleef me aankijken, ik pakte haar arm beet en zette mijn mond op haar huid… “Dank je” zei ze met een knipoog, toen ze zich omdraaide tikte ik haar op haar billen om deze ondeugende escapade te besluiten.
***
Hij wilde wel eens weten hoe dat voelt. Ik stemde er mee in ook al was ik zelf niet echt nieuwsgierig, die leeftijd had ik nog niet dat dat soort dingen mij interesseerden, hij wel en ik wist dat dat voor mij ook zou komen, die drang en nieuwsgierigheid. Ik stemde toe ondanks dat dat volgens de wet niet mag of kan of niet mogelijk is. De machtsverhouding was scheef, ik was jong en keek naar hem op, liet me misschien te makkelijk overhalen, kon niet overzien wat de gevolgen zouden kunnen zijn. “Als dit het is, dan snap ik de ophef niet zo” dacht ik toen. Daar is het ook bij gebleven.
***
Ik vraag me af wanneer ik dan over de schreef ben gegaan en of anderen over mijn schreef gingen.. Ook hoe zij het ervaren hebben..
Wees niet zoals Erwin
[youtube_sc url=”https://m.youtube.com/watch?v=4dkHcAAruiI”]
Dat je een grapje tweet, zoals ik vaker doe, waar heel soms één van mijn volgers een like op geeft..
Maar dat het opeens meer dan duizend likes worden en de tweet zelfs op de nationale televisie getoond word(zie boven ergens rond de 9 minuten).
Mijn tweet was een kromme speling van actualiteit, een brainfart, een uiting van verbazing over de ophef, een open deur. De HEMA haalt wat labeltjes van kleding.. Maar half Nederland gaat Apenpoep.. Waar maken we ons druk om?
Meest frapante vind ik de eerste reactie die ik krijg van een zekere Erwin. Iets over uniformen, een thema dat ook in andere reacties terug kwam. Ik snapte hem niet. Wat had mijn tweet met uniformen te maken? De betreffende reactie vroeg: “Weet je waar ze ook uniformen dragen? #mafkees”
Dat dit waarschijnlijk een xenofobe retorische vraag was, gesteld door een obsessieve trol met gedachtenkronkels die ik niet doorgrond was mij direct duidelijk. Het antwoord, hoe retorisch de vraag ook zou moeten zijn kan ik nog niet goed bolwerken, het moet iets zijn met moslims en linkse gutmensen waarschijnlijk want die zijn volgens de betreffende Erwin de oorzaak van alle ellende en hebben een verborgen agenda om de wereld te domineren met de sharia… dat terwijl de wereld zoveel beter was toen de welgestelde witte man het nog overal voor het zeggen had, alles wat niet welgesteld, wit en man is moet zijn mond houden en luisteren, de welbekende VOC mentaliteit.
Ik, niet vies van terugtrollen en ook wel nieuwsgierig welke stap in zijn gedachten ik nog miste, begon met het opsommen van waar ze allemaal uniformen dragen: de Efteling, Banken, Gemeentewerkers?
Obsessieve Erwin bleef volharden in het ontwijken van de vraag die ik stelde.. Wilde niet verantwoorden wat hij bedoelde met zijn opmerking. Wilde mij niet verduidelijken wat in zijn hoofd niet meer dan logisch leek en voor mij een volkomen absurd verband. Dus ik bleef vragen en voorstellen..
Ziekenhuizen, Leger des Heils, Nonnen, Kostscholen, het Israelische leger, Erwin is namelijk met de dag meer pro Israël, iets wat hip is in die kringen.
Het begon een haast monty-pythonesque dialoog te worden die abrupt werd afgestompt toen Erwin er de brui aan gaf en mij blokkeerde waardoor al mijn reacties helemaal een absurdistische aaneenschakeling van geuniformeerden leek..
De wereld zit vol met Erwins, die bang zijn voor verandering, die liever schreeuwen en schoppen, vastklauwen aan dat wat niet meer is, dan dat ze zich focussen op wat dan wel..
Wees niet zoals Erwin.
[youtube_sc url=”https://youtu.be/B3KBuQHHKx0″]
Strips voor 75 cent
tekening Andreas
In een winkel waar je het niet verwacht, niet mainstream strips voor een prikkie.. Een hardcover strip voor 75 cent, zelfs op een beurs vind je die niet in de graaibakken.. Er liggen meer strips, vaak delen uit een serie en nooit compleet, licht beschadigd of met een drukfout.
Tussen die strips een boek van een tekenaar die ik graag zie en lees, een deel uit Arq. Arq is een veeldelige serie van Andreas, bij de eerste uitgave heb ik deze serie maar links laten liggen, nu heb ik ondertussen een aantal delen in huis, of ik de serie ooit compleet ga krijgen op deze manier? Waarschijnlijk niet.. maar ik kijk nu regelmatig of er een nieuwe ligt..
De imperfectie
Als vervolg op mijn vorige stukje, geschreven en vrij stellig, nu toch wat meer nuance, zijn er dan helemaal geen dingen die niet vervangen kunnen worden door computers en robots?
Zo stond ik deze week in een gymzaal, trainen, mezelf ontwikkelen, sociaal met een groep. Ik kreeg persoonlijke feedback, iets wat ik van een machine niet zo snel of in ieder geval niet met dezelfde intensiteit zou waarderen. De aanwijzingen en woorden, de fysieke aanwezigheid gaven mij niet alleen het gevoel dat ik iets geleerd had. Ook voelde ik dankbaarheid, acceptatie, me verwant, onderdeel van de groep.
Zouden dat soort gevoelens ooit ook door een robot opgewekt kunnen worden, dat een mens zich dankbaar voelt en verwant met een robot?
Onderweg zag ik ook een aantal groepen in het park, rennen, oefeningen doen, onder leiding van een bootcamp instructeur. Het worden er steeds meer.. Is dat de richting die we op moeten gaan, alle banen verschuiving richting dienstverlening, persoonlijke aandacht en contact, ontspanning en zelfontplooiing.
Is de stelling dat de banen verdwijen dan ook niet te stellig? Juist omdat we meer tijd over gaan houden, hebben we meer ruimte en behoefte ons zelf te ontwikkelen op allerlei andere vlakken. Die kennis en expertise is nog niet zo makkelijk te vangen, zeker het persoonlijke contact en het gevoel dat we willen leren van ervaring en niet van enkel van opgeslagen kennis. Zien wat een ander mens kan en ons daaraan spiegelen en optrekken.
Zo heb ik deze week bij de zwemvierdaagse ook drie uur lang getekend, non stop. Helemaal op, maar het gaf zoveel voldoening en inspiratie, heb mezelf weer uit laten dagen en de reacties van de kinderen en hun ouders gaven me een heel goed gevoel. Dat is iets wat een computer nooit zal kunnen, juist de imperfectie, het kunnen presteren van iets wat voor anderen onwaarschijnlijk of onbereikbaar lijkt. Computers zijn in onze ogen te perfect, leuk voor precisie en bulk, van een computer verwachten we perfectie.. Van een mens niet. Als ik drie keer een pinguin met poffertjes dobberend in een zwemband mag tekenen, is hij iedere keer net even anders. En dat mag, het is geen fout, de imperfectie is een leermoment, voor mij en voor degene die staan te kijken hoe ik mijn best doe, hoe ik werk en met wat simpele lijnen de illusie van een pinguin probeer weer te geven.
Humans need not apply
[youtube_sc url=”https://www.youtube.com/watch?v=7Pq-S557XQU”]
Automatisering verschraalt het aanbod in banen in de toekomst.. ‘Ach zo’n vaart zal dat niet lopen’ is vaak de gedachte, de automatisering van vroeger heeft ook niet voor minder banen gezorgd, oude beroepen verdwijnen nu eenmaal en er komen nieuwe bij..
Dat klopt.. voor toen, de domme kracht voor is overgenomen door domme kracht robots, ze lassen auto’s, rijden containers door een magazijn.. Er is nog maar weinig eentonig krachtwerk waar robots niet prima de mens kan vervangen.
Maar er is een nieuwe ontwikkeling, een die niet de domme kracht maar ook de slimme krachten kan gaan vervangen.. Waar robots voorheen enkel onze spierkrachten wist te overtreffen en gebaat was bij het herhalen van taken, zijn robots steeds meer in staat om zich aan te kunnen passen, zelf de situatie in te kunnen schatten en zich nieuwe manieren aanleren om taken te volbrengen. Niet alleen fysieke robots, als je kijkt naar de financiele wereld, waar voorheen een vloer vol beurshandelaren bezig was met handelen, wordt dit nu veel preciezer en nauwkeuriger gedaan door ‘bots’ software die de beurshandelaren werkeloos thuis laat zitten, al dan niet met een investering die hen door die software geen windeieren zal leggen.
Waar moeten we, als de robots zowel fysiek werk als denkwerk gaan overnemen nog onze menselijke capaciteit voor inzetten?
Op emotioneel vlak wellicht? Maar ook daar worden bij bijvoorbeeld tehuizen al robotzeehondjes ingezet.. Ook voor creativiteit wordt het steeds lastiger.. We stevenen af op een wereld waarin we onszelf als werkende mens overbodig maken. Maar heb niet het idee dat we ons er al goed op voorbereid hebben wat te doen als we straks zonder werk zitten.. allemaal..
Kleine update
In vervolg op de inzending voor het Kamper Stripspektakel, de jury heeft ons de derde prijs toegekend!
Nu moeten we dus naar Kampen om de prijs in ontvangst te nemen. Maar volgend jaar mogen we ook nog eens zelf op gruwelijke Stripspektakel staan als heuse striptekenaars, eindelijk een fatsoenlijke deadline die ons de laatste weken druk bezig zal houden om dan eindelijk eens een boekje af te hebben..
Voorbeeldige Volwassenen
Bij vlagen ben ik bewust. Zie ik wat er om me heen gebeurt, heb soms zelfs het idee zelf in de hand te hebben waar we heen gaan.
Toch bekruipt me het gevoel dat ik maar dobber. Eenzaam en alleen. In het luchtledige. Dobberend. In alle richtingen tot aan de einder lijkt alles zo ver weg en net buiten handbereik, transparant. Af en toe lijkt een golf me te bewegen. Soms de kant op die ik graag zie, soms ver daar weer vandaan. Als ik met mijn handen peddel voel ik soms de dreiging. Het monsterlijke dat onder mij door zwemt, de tanden ontbloot en aanstalten maakt om mijn handen te vangen, los te bijten van mijn polsen. Die angst verlamd. Dus ik dobber. Zwerf met mijn gedachten ergens waar ik geen idee heb. Waar ik ver ben van waar ik heen wil maar ook van waar ik nu ben.
———————————————————————————————————————————–
Noem me melancholisch, depressief misschien. Misschien dat ik het dobberen wat overdrijf. Maar ik kan echt zoveel meer, ik mis het gevoel van vorig jaar waarin ik zoveel meer grip leek te hebben, misschien ook door de wind mee die me toevalligerwijs de juiste richting op stuwde.. Ik doe te weinig en verzand in vluchten naar de minder productieve oorden in mijn bezigheden..
In augustus het Kamper Stripspektakel waar ik naar mijn bescheiden mening samen met mijn tekenpartner een leuke inzending voor heb gedaan. Dus dat doe ik dan nog wel.. Het is allemaal niet zo zwart wit en er komt nog genoeg, soms is het fijn om even te verzinken, mijn gedachten kwijt te raken en zo even weer met een heldere blik verder te kijken..
Wie gaat dat betalen?
Werktijd reductie, basis inkomen, het klinkt leuk, maar wie gaat dat betalen? Is dat niet het aloude communisme en hoe past dat dan binnen het huidige kapitalisme?
Het antwoord is vrij eenvoudig. Er zijn nu drie partijen, de werknemer/consument, de overheid en de werkgever/producent. Het geld stroomt via diverse kanalen van en naar de drie partijen. Met name de middelste partij, de overheid zit enkel aan de ontvangende kant.
Simpel gezegd. Wij als werknemer/consument ontvangen geld voor het werk wat wij leveren van werkgever/producent. Dit geld gaat deels naar de overheid en het overige deel consumeren we weer zodat dit terug komt bij de werkgever/producent. De werkgever/producent betaald ook weer belasting aan de overheid.
Door de steed verder oprukkende automatisering van productie processen drukt de werkgever/producent zijn kosten, is de behoefte aan ons als werknemer/consument minder, dus komen er meer en meer mensen zonder werk, omdat werken prima kan door zelfstandig opererende machines en computers.
De geldstroom die normaal als inkomen van de werkgever/producent naar de werknemer/consument loopt valt weg. Dit klinkt mooi voor de producent, meer winst, minder loonkosten, dus meer om te verdelen onder de aandeelhouders.
Maar de werknemer/consument die nu werkeloos thuis zit heeft geen inkomen meer om uit te geven, gevolg is dat niet alleen de geldstroom naar de werknemer/consument weg valt, maar de geldstroom naar de werkgever/producent ook begint uit te drogen.
Als de overheid hierin niet ingrijpt zal de werkeloosheid stijgen en de winst zal enkel uitgekeerd worden aan de aandeelhouders. De geldstroom zal dus vervangen moeten worden met de overheid als tussenpersoon. De werkgever/producent betaald de overheid en de overheid betaald de werknemer/consument, zodat de laatste nog steeds de geldstroom als consument naar producent kan voeden door te consumeren.
Het mooie is dat dit proces nu al kan beginnen. Eigenlijk zijn we al te laat en moeten we met terugwerkende kracht onze schouders eronder zetten, de economie heeft de baten van de automatisering opgesouppeerd en heeft hier een nieuwe nullijn in getrokken, terwijl de baten al veel eerder terug hadden moeten vloeien in de economie naar de consument. Maar net zoals we de pensioen leeftijden langzaam op laten lopen, kunnen we dit ook gaan doen met de geldstromen en de tijd die we aan werken moeten besteden, beetje bij beetje, zodat we vanzelf uitkomen bij het wegvallen van de eerste stroom die dan volledig overgenomen zal zijn door het basisinkomen.
Slaapfeestje
Het is leuk als mensen je tekeningen leuk vinden. Bovenstaande heb ik ooit gemaakt voor een uitnodiging, voor een slaapfeestje van mijn dochter. Mijn twee favoriete stripkinderen, Snotneus en Sim (ergens zit daar in die naamgeving ook een soort auteursrechten dingetje waar ik nog niet uit ben). Ik krijg regelmatig de vraag of ze de tekening mogen gebruiken en hij stond ook vrij hoog in de google image search, dus het aantal dat de tekening gebruikt heeft zonder te vragen zal ook best hoog liggen. Eerst nog vanuit een verwijzing naar mijn eigen sites, maar de laatste keer dat ik keek stond deze tekening enkel nog via een scouting pagina gelinkt, zonder bronvermelding. Dat vond ik wel jammer.
Nu ben ik de kwaadste niet. Als iemand mij toestemming vraagt bekijk ik de tekening nog even zelf, poets hem soms wat bij of stuur een hogere resolutie versie van het werk toe. Ik teken ook niet direct om er aan te verdienen.