De zon gaat onder

Deel twee van de Ik Blog de Zomer Door #IBZD, iedere week een opdracht van Karin. Deze week de opdracht om een foto van de ondergaande zon te plaatsen en de tips om door te schrijven en daarna pas te kijken of alles ok is. Gisteravond geschreven en vanochtend nagelezen en de puntjes op de i gezet.

De week is weer ten einde, klaar met werken voor de komende twee dagen om daarna weer de draad op te pakken. De hele week bezig geweest, vandaag alles zo goed mogelijk af gerond, besproken en opgeleverd. Redelijk tevreden stapte ik het kantoor uit en naar buiten. Frustrerend was het dat ik na mijn werk eindelijk los gelaten te hebben tot het inzicht kwam dat ik er compleet naast heb gezeten en maandag weer een hele berg werk op mijn hals kan halen om alles alsnog recht te breien.

Mezelf kennende brei ik het wel recht, als er iets is wat ik kan is het wel oplossingen vinden voor problemen, zoeken naar net datgene wat nodig is om verder te kunnen. Ik doe dat op mijn manier, vol engelen geduld en doorzettingsvermogen en als de tijd dringt een berg creativiteit om het alsnog zo te krijgen dat het tot een werkend geheel komt. Ergens te vergelijken met hoe ik vroeger met de Lego speelde. Anders dan mijn buurjongen, hij had zijn steentjes en poppetjes netjes in dozen met vakjes op grootte en kleur, in ieder geval goed gesorteerd en gestructureerd. Ik niet, ik had twee lades, ramvol met blokjes en poppetjes. De lades gingen uit de kast en op de grond als ik iets wilde bouwen. Als ik een specifiek steentje zocht ging ik uit van mijn intuïtie welke lade ik moest nemen. Die intuïtie bracht me meestal wel het tot het juiste blokje. Mijn handen graaiden door de steentjes, een geluid dat mij zelfs vandaag nog rust kan brengen. Ik gok dat hetzelfde geluid voor mijn ouders hele andere associaties zal hebben, nog voor het krieken van de dag zat ik in het weekend als in de lades te wroeten, hen van hun welverdiende uitslaap moment te beroven door het gerammel van de steentjes.

Maandag pak ik een la, een van de vele die in mijn hoofd zitten, zet hem op de grond en ga op zoek naar de passende oplossing voor het probleem. Het maakt niet veel uit welke lade ik pak, ik weet dat bepaalde lades altijd wel iets van een passende oplossing herbergen, ik ken mezelf en ik weet wat het probleem is. Ik los het op.

Maar niet nu, de week is weer voorbij, het weekend voor de deur, ik kan er niets aan doen, ik hoef ook niet. Ik ben wel moe, heb zin in rust en niets meer. Toch heb me over laten halen om even mee naar het park te gaan en omdat het toch mooi weer is en het weekend begonnen gaat er een flesje wijn mee. In het park zien we vier grote manden staan, we zijn precies op tijd voor het oplaten van vier luchtballonnen, een waar spektakel, de gasbranders brullen en blazen, verbazingwekkend hoe snel zo’n grote ballon zich vult, verbazingwekkend hoeveel mensen er wel niet in zo’n mand passen en hoe snel deze daarna tot grote hoogte stijgt om richting de ondergaande zon te vertrekken. Ik stuur mijn gedachten over werk met ze mee, de lucht in, om te genieten van het weekend en ik zie maandag wel weer waar ze geland zijn.

Als de ballonnen uit het zicht zijn en de wijnfles rijp is voor de glasbak keren we weer terug naar huis. Onderweg bedenk ik me dat ik vanuit mijn huis de zon niet meer zal zien ondergaan, deze zal al achter de flats verdwenen zijn, dus neem ik snel een foto. De hijskraan doet me denken aan de tekeningen van Franquin in zwartkijken. Waar ze als prehistorische monsters door de stad lopen.