Deze stond nog in mijn drafts van 2014.. Twee jaar geleden schreef ik over twee weken, hoe relatief is de tijd als twee jaar zo kort geleden lijkt en twee weken weer een eeuwigheid. Binnenkort is het weer zover.. Wie weet dat ik er over twee jaar weer op terugblik, maar er weer heel anders in zal staan, wie weet, de tijd zal het leren…
Twee weken weg geweest van mijn dagelijkse verplichtingen om te werken. Twee weken samen met mijn kinderen. Nu ben ik alweer twee weken verder en merk hoe kort twee weken eigenlijk zijn. Veel te kort. Te kort om alles even echt goed los te laten en alles eens van een afstand te bekijken. Te reflecteren op waar je staat, te bepalen welke paden je uitdagen en je graag wilt bewandelen. Weer opgeslokt door de beslommeringen van alledag, de tredmolen waar je jezelf aan hebt vastgeklonken.
Twee weken weg die haast volledig in het teken van mijn kinderen stond, tijd die ik graag aan hen besteed, tijd die ik zo mis als ze er niet zijn.
Twee weken is kort, maar kan ook lang zijn. Of indrukwekkend meer, dan gaat het niet zozeer om de weken, maar om de avonturen tijdens die weken.