Kurai’s Blog

Het is weer laat. Laat, koud en eenzaam. Eenzaam op de bushalte. In het dorp waar ik vijf jaar lang gewoond heb. Deze bushalte was de eerste plek van het dorp die ik ooit bezocht voordat ik er ging wonen. De eerste plek waar ik dacht dat ik me in zo’n dorp nooit thuis zou voelen. Toch ben ik er gaan wonen. Nu weer sta ik op die zelfde plek, denk weer het zelfde. Nu met nog meer zekerheid. Zekerheid over hoe ik me daar heb gevoeld. Zekerheid dat ik geen dorpsbewoner ben. In ieder geval niet zo’n klein gat als hier. De bus komt op tijd. De bus is warm. De bus vertrekt en neemt me mee. Weg. Weg uit het dorp. Het is laat. Ik ben moe. Ik zit te suffen. Schrik op. Ben ik niet te ver? Ik kijk naar buiten. Staar in het donker. Herken de straat. Gelukkig, nog een paar haltes te gaan. Ik suf weer verder. Staar weer naar buiten. Zie bomen. Lantarenpalen. Bomen. Palen. Een bushalte met mijn fiets. Bomen…. Fiets? Het is weer laat. Laat, koud en eenzaam sta ik op het station. Ik neem de laatste bus naar huis. Mijn fiets? Mijn fiets haal ik morgen ochtend wel weer op.

Niet alleen op het gebied van copyright zijn de geldwolven enthousiast op strooptocht, ze opereren overal en altijd tussen de mazen van de wet. Het concept glashelder, een duidelijke WIN, quite, verlies situatie waar alleen de hyena’s lachend de tweede en derde partij respectievelijk een poot dan wel de gehele ribbenkast uit trekken… Voor een ‘relatief klein’ bedrag kan iemand zich melden bij de geldwolf, om te zorgen dat zijn recht behartigd wordt, zijn product vermarkt, of wat dies meer zij.. dan gaat de geldwolf aan de slag, met een verworven kennis van vage wetten, maar vooral met een hoop bombarie en blikkerende tanden, angst is het toverwoord.. betalen of anders! Zeker met de komst van het internet zijn er al vele van dit soort praktijken geweest, de bekende domeinnaamkapers voorop, een aantal handige jongens uit Kenia, ringtone verkopers en copyright ‘beschermers’. Allemaal uit op het grote geld, liefst door het af te pakken zonder al te veel moeite.. dezelfde personen die op het schoolplein de kleinere kinderen wisten te terroriseren zonder ooit gecorrigeerd te worden, misdaad loont, zo leren ze, want ze komen er altijd weer mee weg.. Ik wacht op de dag dat de wereld zich in totale chaos hult, de bandeloosheid overheerst… tot die tijd blijf ik trainen, oefenen.. hand om de tsuba, ten no uchi, de saya naar achteren trekken, saya biki, mijn spieren spannen en het staal klieft door de lucht, linkerwang, rechterslaap…ten no uchi, saya biki, batto, linkerwang, rechterslaap.. ten no uchi, saya biki, batto, linkerwang, rechterslaap.. ten no uchi, saya biki, batto, linkerwang, rechterslaap..

Graag uw aandacht voor het volgende:
U als nietsvermoedende huis tuin en keuken blogger kan zomaar gesommeerd worden een boete te betalen, enkel en alleen omdat u een artikel plaatst dat uw aandacht heeft getrokken, waar u normaliter met de krant in de hand naar uw kennissen loopt om het nieuws te delen, vermeld u het op uw weblog, net zo makkelijk, scheelt weer kopieren en een halve boom, maar de zee van informatie die internet heet herbergt tal van haaien, de meest vervaarlijken soorten zijn gesignaleerd aan de Nederlandse kusten.

Bedrijven die middels vernufte technieken(googlen op trefwoorden) uw log vinden, daar de bij hen ondergebrachte artikelen terug vinden en u zonder waarschuwing vooraf een flinke boete of nog flinkere schikking voorleggen, het gebeurde Cinner, begaan met het lot van mede ME-patienten, poste ze regelmatig nieuws over wat er in de ME-scene gebeurde, geheel belangeloos en vol naastenliefde, dit wordt haar nu meer dan kwalijk genomen door de farizeeërs van onze nieuwe christelijke maatschappij. Door het plaatsen van een artikel, uit een krant, waar al geen bronvermelding vermeld was is zij nu dus het slachtoffer van deze geldhaaien, die onder het mom van auteursrecht, vooral eurotekens in plaats van copright tekens zien.

Waar moet dat verder heen met deze maatschappij? Ben ik als huis tuin en keuken logger nog wel vrij te zeggen, te citeren, te publiceren wat ik zelf wil? Moet ik dan maar al uw adressen vragen, iedere keer mijn logjes optikken en uitprinten, postzegel plakken en op de bus doen? Mijn log achter slot en grendel gooien? Eerst inloggen dan pas lezen? Inlogcodes alleen na persoonlijke goedkeuring en visitatie?

Neen! Tieft op! Mijn Log! Mijn Regels!

Ik ben geen commerciële instelling, ik heb geen financieel gewin bij mijn log, ik sta hier op mijn zeepkist en spreek u toe, hetzij met mijn eigen woorden, hetzij met wat iemand anders heeft geschreven. Cinner had het betreffende artikel ook uit de krant kunnen knippen, onder het kopier apparaat kunnen leggen en naar iedereen die zij dacht dat het aan zou gaan een kopie kunnen zenden, geen haan die er naar gekraaid had.

linkjes:
Cinner
about:blank
Marketing Facts

[img=images/guinness.jpg popup=false float=right]Voor het eerst weer eens op stap. Alleen. De stad in. Op vrijdag avond. Het was rustig in de stad. Er was kermis. Die houden ze gelukkig voor mij buiten de stadskern. Het leukste van de kermis vond ik altijd als ik met een kaneelstok bij mijn vader achterop weer naar huis mocht. Maar ik ging dus de stad in. Geen idee wat te doen. Waar heen te gaan. Helemaal alleen. Ik ken niemand. Hooguit mijn collega’s. Die had het die middag over de pub. Een plek die mij wel aansprak. Een pint bier kost misschien evenredig meer dan een fluitje, toch heb je minder het idee dat je afgezet wordt.. Ik liep langs de pub. Zou ik het nou wel doen? Het was er vrij rustig. Zou ik niet teveel opvallen zo in mijn eentje? Zou ik dan eigenlijk wel erg vinden? Ik liep nog even door. Verder kijken. Andere plekker die misschien meer uitnodigden. De ene tent nog hipper dan de ander. Allemaal even rustig of druk. Maar verder niets gevonden waar ik me prettig zou voelen. Dus terug naar de pub. Vriendelijk begroet door de portier. Achter de bar twee ieren(althans, ze spraken engels en werken in een ierse pub). Zij, typisch van de andere kant van het kanaal. Maar niet mijn type. Hij leek op Joey van friends, patsertje, niet mijn type. Het publiek was gevarieerd. Het leek erop dat ik de gemiddelde leeftijd vertegenwoordigde, dat geeft op zich al een goed gevoel. De pint voor mijn neus was een tweede pluspunt. Ik dacht nog een bekend gezicht te zien. Twee zelfs. Maar omdat ik ze allebei niet kon plaatsen en ze mij vreemd terugkeken toen ik vriendelijk knikte heb ik ze maar niet verder lastig gevallen. Ik zat naast een groep chinesen, die vooral foto’s aan het maken waren met hun mobieltje en verder weinig spraakzaam van hun bier dronken. Aan de andere kant zaten ze met hun ruggen naar de bar en dus ook naar mij. Ik deed dus maar mee met de chinesen, weinig spraakzaam van mijn bier genieten. De dames die bij het bestellen naast mij kwamen staan waren ook al niet erg spraakzaam, niet met mij in ieder geval. De een te verlegen door mijn blik, de ander te druk met de bestelling van haar vriendinnen te onthouden. Zo kabbelde de avond voort. Met pints voor mijn neus. Veel alcohol kan ik niet hebben. Dus bijtijds gestopt. De laatste pint niet eens helemaal opgedronken. Terug naar het station waar ik mijn fiets gestald had. Onderweg nog door Johny aangesproken, “Ach meneer u komt altijd zo lief over, heeft u wat voor mij om te overnachten?” Wat een slijmbal, ik had ‘m eigenlijk moeten zeggen dat niet zo scheldend door de stad moet fietsen als ik daar met mijn dochters loop, ach wat, ik had toch nog over omdat er geen dames waren die een rondje van me kregen, heeft hij ook een fijne avond.. Op de fiets weer naar huis.. Nog opgebleven tot mijn bed en het plafond stopten met draaien..

[img=images/dante.jpg popup=true][img=images/robin.jpg popup=true][img=images/eva01.jpg popup=true] wordt tijd dat ze mijn nieuwe telefoon eens komen brengen.. kan ik wat fatsoenlijkere foto’s maken 🙁