Kurai’s Blog

[img=images/5_september.jpg popup=false float=right]Het begint wat op orde te komen. De eerste laag verf zit al op de muren, een tweede is zeker nodig, daar de eerste in de avond met weinig licht is aangebracht. De volgende ochtend was het resultaat naar verwachting telleurstellend. De administratie is ook weer op orde. Alleen even paniek toen de brief van de belasting dienst uit de doos kwam en ik nog geen internet aansluiting had om even snel wat over te maken, gelukkig woont collega op de zevende, heeft wel internet en was thuis. Gisteren nog met ex op pad geweest. Het gaat een stuk beter nu ik alles echt van me af kan laten glijden, weer naar mijn eigen huis kan. Spanning is er zeker wel. Maar geen ruzies meer. Ik hoef me ook niet meer druk te maken om wat ze doet. Niet boos te worden als ze er weer een rommeltje van maakt. “Ik zit echt erg krap.” Vervolgens wel een home cinemaset aanschaffen, zes keer op en neer naar de Ikea, van alles in huis slepen terwijl er al een heleboel spullen staan, zo zit je nogal snel krap hoe je het dan ook bekijkt. Meest ergerlijke is nog wel de eigenschap om vlak voor een verjaardag of andere festiviteit waarbij men elkaar bestookt met cadeau’s flink wat cadeaus’ aan te schaffen. Mijn oudste wordt morgen zeven(Hoera!) Het is al lastig om voor bezoekende familie iets leuks te verzinnen wat ze graag zou willen hebben. Kans is groot dat ze straks van grootouders of tantes iets krijgt wat ze net al heeft gekregen. Met kerst, moet ze een nieuwe bril, die andere is twee maanden oud en ligt al helemaal uit elkaar, zuinig zijn op spullen is er niet bij, nieuwe bril, vierhonderdvijftig euro, exclusief glazen. Met kerst geven wij binnen de familie ook elkaar wel eens wat, maar omdat we wel wat krap zitten kan het niet te duur, het worden karige dingen waar niemand wat aan heeft, maar wel rondlopen met haar bril. Maar ik hoef me daar niet meer druk om te maken….

De buurvrouw kwam even buiten kijken wie er lawaai aan het maken was. Ondergetekende. Met de laatste spullen. Het huis moest leeg. Naar buiten met wat planken. De bus in. Weer naar binnen. Weer wat planken pakken. De bus in. Naar binnen. De Bus. Binnen. Vanaf ‘s-ochtends vroeg tot laat in de avond. Hoewel we het nooit verteld hebben was het verhaal wel duidelijk. Ik zat al een paar weken alleen in het huis. Ondanks dat we met onze buren nooit echt op goede voet hebben geleefd was ze vandaag heel medelevend. Misschien omdat ik alleen was. Misschien omdat ik zelf niet echt problemen zag. Vaak problemen moest oplossen die zij vond dat er waren. Vooral haar niet mocht afvallen in het bijzijn van de buren. Niet alleen waar we nu woonden hadden we ‘problemen’ met de buren. Ook de drie woonsteden daarvoor hadden probleem buren. Daar mocht ik vooral nooit aan twijfelen. Maar de buurvrouw kwam even buiten kijken. Ze riep mijn naam, wenste me veel sterkte. Stak een hart onder mijn riem. Ik dankte haar. Vertelde waar ik heen ging. Nam kort afscheid. Het hart onder de riem deed het mijne even overlopen. Het lege huis. De definitieve nieuwe start, de oververmoeidheid.