Kurai’s Blog

Mocht u de vertaling nog niet helemaal door hebben gehad, naast de overduidelijke weggever van Pepe, hier de vertaling met muziek en zang: [url=ongelofelijk.mp3]Ongelofelijk[/url] en anders kijkt u hier maar eens naar: [url=http://www.emf-theband.com]ongelofelijk maar waar, ze komen weer bij elkaar[/url]

[url=http://www.youtube.com/watch?v=SctrMjq7iD8][img=images/pepe.jpg popup=false float=right][/url]Je belast me met je vragen Je verwacht integriteit Je vraagt me waar het goed voor is Maar luistert niet naar mij Je vind dat ik te weinig zeg wat ik zeg vind geen gehoor Al die tijd, het is duidelijk nu, Ik zet het door het is over

[img=images/control_2007.jpg popup=false float=right]Mooie beelden vullen het scherm. Zwart wit. Contrastrijk. Herkenbaar. Onmiskenbaar Anton Corbijn. Knap hoe hij ook in film zijn stijl zo weet door te drukken. De hele film weet hij dit te behouden. De muziek knalt de zaal in. Nergens het gevoel gehad niet naar een live optreden te kijken. Toch valt de film tegen. Het verhaal zou boeiend genoeg moeten zijn. Maar het raakt me weinig. Er valt veel te herkennen aan emoties, dat wel, maar het raakt me niet. Het blijft bij een vage herkenning, nergens komen we echt in het karakter, hoezeer de acteurs hun best doen. Meer dan een opsomming van de feiten is het niet. Jammer. Er is een climax, aan het eind. De opbouw is te vlak. Anders dan de beelden is het verhaal zo contrastloos als wat. Jammer maar niet getreurd. Het is de eerste keer. Volgende keer beter?

Ze stond even te rusten van het sjouwen toen ik de hal binnenkwam. We groetten elkaar. Ik liep verder naar mijn brievenbus, keek naar de post, een paar brieven. Stopte ze bij mijn boodschappen. De dame had de kast weer opgepakt. Was een paar meter verder gekomen. “Zal ik even helpen?” vroeg ik beleefd terwijl ik de deur open deed. “Ach nee, het gaat wel lukken.” Ze wilde het kastje weer oppakken, ik duwde mijn tasje met boodschappen in haar handen. “Als u mijn boodschappen even vasthoud!” Binnen een paar tellen had ik het kastje in de lift. “Dank u vriendelijk! Naar welke verdieping moet u?” ze vroeg het uit beleefdheid, zo niet uit koppigheid. “Naar de derde, maar ik breng eerst dat kastje wel naar uw appartement.” “Dat is erg aardig.” een korte stilte, de lift kwam in beweging. “U woont hier nog niet zo lang?” vroeg ze me nieuwsgierig. “Net twee maanden” “Ah, het is vanavond bingo! Ik kan helaas niet. Maar het bier en de wijn zijn maar vijftig cent!” “Dat klinkt aantrekkelijk!” grapte ik. Ik zette het kastje voor haar deur neer. Ze bedankte me, gaf me mijn boodschappen weer terug.

Druk. Te druk. Geen tijd. Geen tijd voor de afwas. Geen tijd voor bloggen. Geen tijd voor rust. Rust. Op de bank. Mijn nieuwe oude bank. Geen Vanavond weer oppassen. Met de bus. Direct na mijn werk naar het station, snel wat eten en op weg. ‘s Avonds pas weer laat thuis, nog snel even wat mailen, afwerken, controleren, dan mijn bed in. Slapen. Slapen tot de wekker mij weer meld dat het tijd is om mijn warme knusse positie te verlaten en mij klaar te maken voor een dagje arbeid. Dat is vandaag. Dat was vorige week. Morgen is het rustiger. Ben ik op tijd thuis. Mijn eten heb ik begin deze week al klaargemaakt. Morgen is het rustiger. Dan ga ik in bad. Luister naar een [url=http://www.raybradbury.com/books/illustratedman-hc.html]boek[/url]. Een verzameling korte verhalen. Verhalen over de toekomst. Over onwerkelijke dingen. Ge

De keuze is gemaakt. Duidelijk is het nog niet. Voor ons niet. Voor de kinderen nog niet. Het is nog pril. Moet nog een vorm krijgen. Oude gewoontes vervangen met nieuwe. Afstand weten te bewaren. Wat voor boodschap geven we af? Hoe wordt dit opgevangen? In hoeverre scheppen we nog valse hoop? Hoeveel goed doet het? Hoeveel kwaad? Twee keer sinterklaas? Twee keer een verjaardag? Dat gaat iets te ver, te vaag, te lastig. Nergens voor nodig ook. op verjaars of sint visite zitten, dat gaat zonder problemen. Samen oud en nieuw? Lastiger. Blijven slapen? Dat niet. De volgende dag naar de Efteling? Erg leuk en gezellig. Maar het voelt niet goed. Omdat het goed voelt. Omdat het ons zelf valse hoop geeft. Valse hoop die ons al eerder heeft gestrikt. Ons heeft laten geloven dat het wel goed zal komen.

[img=images/w580i.jpg float=right]Half negen. De telefoon. Een onbekend nummer.. Het is weer zover. “Goedemorgen, spreek ik met de storingsdienst?” ik zucht even: “Neen, het spijt me.” “Oh!? Excuus, dan heb ik het nummer waarschijnlijk verkeerd ingetoetst.” “Nee hoor, het nummer klopt, het is alleen niet meer van de storingsdienst.” “Wie moet ik dan bellen?” “Ik zou het echt niet weten.” “En hoe moet dat met mijn ketel?” “Misschien de fabrikant bellen, of in de gouden gids kijken.” “Oh… jah..” “Een goedendag en succes verder!” … later die dag … “JA! hallo! meneer? ik heb gebeld. Het nummer staat op mijn verwarming. Dat heb ik van mijn zoon.” “Het spijt me zeer mevrouw, ik kan u echt niet helpen.” “Maar dat nummer stond er echt!” “Dat weet ik. Ik wordt wel vaker gebeld. Maar ik heb geen verstand van verwarmingsketels” “Mijn zoon zei dat ik dat nummer moest bellen” “Daar heeft hij ook wel gelijk in gehad, maar dit nummer is niet meer van de ketelmeneer, maar van mij.” “Dat is wel lastig dan.” “Het spijt me zeer voor u.” “Zeker nu het ook kouder gaat worden. Heb eigenlijk altijd de verwarming wel aan, maar hij staat nu weer wat hoger.” “hmm hmm..” “Mijn zoon zei ook al dat ik maar direct moest bellen. Zeker nu het steeds kouder wordt enzo.” “..” “Maar nu dan?” “U kunt uw zoon nog bellen?” “Ja, mijn zoon bellen. Dat is goed ja. Dat zal ik eens doen dan.” “Veel succes nog, hoop dat het snel weer warm wordt!” …