Voorbeeldige Volwassenen

Bij vlagen ben ik bewust. Zie ik wat er om me heen gebeurt, heb soms zelfs het idee zelf in de hand te hebben waar we heen gaan.
Toch bekruipt me het gevoel dat ik maar dobber. Eenzaam en alleen. In het luchtledige. Dobberend. In alle richtingen tot aan de einder lijkt alles zo ver weg en net buiten handbereik, transparant. Af en toe lijkt een golf me te bewegen. Soms de kant op die ik graag zie, soms ver daar weer vandaan. Als ik met mijn handen peddel voel ik soms de dreiging. Het monsterlijke dat onder mij door zwemt, de tanden ontbloot en aanstalten maakt om mijn handen te vangen, los te bijten van mijn polsen. Die angst verlamd. Dus ik dobber. Zwerf met mijn gedachten ergens waar ik geen idee heb. Waar ik ver ben van waar ik heen wil maar ook van waar ik nu ben.

———————————————————————————————————————————–

Noem me melancholisch, depressief misschien. Misschien dat ik het dobberen wat overdrijf. Maar ik kan echt zoveel meer, ik mis het gevoel van vorig jaar waarin ik zoveel meer grip leek te hebben, misschien ook door de wind mee die me toevalligerwijs de juiste richting op stuwde.. Ik doe te weinig en verzand in vluchten naar de minder productieve oorden in mijn bezigheden..

In augustus het Kamper Stripspektakel waar ik naar mijn bescheiden mening samen met mijn tekenpartner een leuke inzending voor heb gedaan.  Dus dat doe ik dan nog wel.. Het is allemaal niet zo zwart wit en er komt nog genoeg, soms is het fijn om even te verzinken, mijn gedachten kwijt te raken en zo even weer met een heldere blik verder te kijken..