Facebook killers

facebook

Het begon zo mooi. Een netwerk van computers, zo ingericht dat het netwerk decentraal geregeld is, valt er een computer uit, dan kunnen de andere computers eromheen blijven communiceren. Langzaam kwam dit netwerk naar de huiskamers. In het begin kon je her en der een website maken, andere bezochten je site en stuurden een mailtje naar je adres. Later werd het een blog, met de mogelijkheid om berichtjes achter te laten. Je kon je abboneren op de RSS feed van anderen om een signaal te krijgen als er weer een update was of iets leuks gebeurde. Allemaal in eigen beheer, op je eigen plekje op het internet.

Dat alles lijkt nu stuk. Alles moet centraal als je de grote spelers mag geloven. Facebook, google, twitter, ze willen allemaal het centrale punt van onze online beleving worden. Voor hen geld alleen de tijd die je op hun site doorbrengt, hoe langer hoe beter. Het liefst houden ze alle content op hun eigen servers, in hun beheer..

Maar wat is een Facebook nu meer dan een zeer beperkte RSS feed? Beperkt in die zin dat je enkel krijgt te zien wat Facebook dicteert, gelardeerd met reclame, veel reclame die de koning van het zogenaamde vrije internet zeker geen windeieren legt.

Hoe eenvoudig is het dan om met een krachtige RSS feed en reader Facebook overbodig te maken. Hoe makkelijk is het om een stukje hosting te bieden als provider aan je klanten waar ze zelf foto’s en updates kwijt kunnen. Zodat ook je oudtante nog zonder problemen van alles kan volgen. Een eigen tijdlijn samenstellen, zelf bepalen wat je wil zien en van wie je graag updates ontvangt.

Facebook gaat, net als veel voorgangers niet over al te lange tijd verdwijnen, vooral omdat ze te krampachtig vast blijven houden aan het idee dat ze alles binnen hun eigen besloten internet moeten houden. Dat alles gericht is op wat de adverteerders willen, of denken te willen. Omdat ze ons proberen te dicteren wat wij graag zouden willen zien, namelijk meer van hetzelfde. Maar dat is niet wat we werkelijk willen. We willen delen, meekijken, sociaal betrokken zijn geïnspireerd raken. We willen zelf bepalen wat we delen, met wie en waar.

Ik merk dat ik zelf steeds minder kijk, steeds meer uitwijk naar andere minder geregiseerde media, op zoek ga naar plekken waar ik niet continu meer van hetzelfde voorgeschoteld krijg. Waar ik niet het idee heb dat alles enkel om de kliks en de views gaat maar er nog content gemaakt wordt omdat het dicht bij het hart van degeen die het maakte ligt, leerzaam is, inspirerend. Terug naar blogs, zo divers mogelijk en niet vies van een persoonlijke noot.

Wat wij echt willen is een decentraal sociaal netwerk. Een eigen plekje waar we kunnen delen en alles volgen. Een plek waar we zelf alle rechten hebben. Waar we zelf bepalen we plaatsen, wat wel of niet gepast is. Of we onze volgers wel of geen reclame willen voorschotelen.

Ik voorzie een app op je telefoon die niets meer is dan een ouderwetse rss feed, gekoppeld aan je eigen webstekkie, ergens gehost, bij je provider of elders zodat je makkelijk je foto’s kan delen, je filmpjes, je gedachten, je vragen. Decentraal zoals het zo mooi begon, blogs die met elkaar communiceren over een netwerk van blogs.

Dit idee speelt al heel lang in mijn hoofd, ik zoek naar alternatieven, Diaspora of Hearbeat, die dit idee benaderen, maar kan niets vinden wat past bij mijn idee van een echt decentraal netwerk van blogs en apps die middels een RSS gelijkend protocol met elkaar communiceren.

4 replies on “Facebook killers”

  1. Jij wil dat en een meer mensen zullen dat willen. Maar hele volksstammen mensen vinden dit wel fijn. Die willen juist overmatige bevestiging door meer van hetzelfde. Digitale verzuiling.

Comments are closed.