Kurai’s Blog

Karin vroeg mij een bijdrage te leveren aan weblog zomergasten

bij deze.

————————-

De zomer TV van Daan Landwehr Johan

Te beginnen met het formaat. Dat is wat de dames toch het meest interesseert. Tegelijk een teleurstelling en openbaring. Ben niet zo thuis in de centimeters, maar geloof dat het een 33 centimeter televisie is. Klein. Zeer klein. En mono geluid. Wat met het aansluiten van een 5.1 surround DVD speler nogal eens wat problemen gaf. Tot de ontdekking gekomen dat het omzetten van 5.1 naar stereo. Van stereo weer naar mono desastreuze gevolgen heeft voor je coax kabel.

Kijken gebeurt vrij weinig. Toch dagelijks het nieuws. Af en toe een serie. Af en toe een avondje film. De kinderen kijken ook weinig. Er is weinig wat mijn goedkeuring heeft. Slechte kwaliteit in animatie, loze verhaallijnen, dat wil ik ze gewoon niet aan doen.

In tegenstelling tot vroeger.

Mijn jeugd. Waarin ik veelvuldig voor de televisie heb gehangen. De woensdag middagen en de ochtenden in het weekend, waar nog geen nederlandstalige televisie beschikbaar was en ik me dus al vrij vroeg het engels heb weten te beheersen. Sky en Super Channel.

Van die zaterdagochtenden het eerste fragment.

[b]Macron One(aka Goshogun)[/b]

Een futuristische omgeving. Een wetenschapper heeft een lezing gehouden en wordt nu door zijn chaufeur naar het hotel gebracht. De auto zweeft over de weg. Tot plots de weg openklapt en de auto erin verdwijnt. De wetenschapper wordt geliquideerd. Het volgende moment bevinden we ons op de begrafenis. De zoon van de wetenschapper is nu ouderloos een collega wetenschapper ontfermt zich over hem. Het regent. Ieder staat met een paraplu, grauw en grijs, op de jongen na die in een geel shirt met een soort van lederhozen rondloopt. Hij huilt. Dikke tranen stromen over zijn wangen. Hij schreewt. Schreewt tegen de oneerlijkheid van deze wereld. Dan is de ceremonie voorbij. Ze lopen van de begraafplaats weg maar worden omsingeld. Mannen in regenpakken met paraplus. Mannen? Robots in regenpakken met paraplus. Paraplus? De paraplus zijn lichtzwaarden, vermomd als paraplus. De wetenschapper schat de ernst van de situatie in. Zeer ernstig. Hij klapt zijn eigen paraplu in, duwt de jongen naar achter. Grijpt zijn paraplu beet als een machine geweer en begint zowaar in de rondte te schieten. Schieten met zijn paraplu. Deze scene is mij het meest bij gebleven. Naast dat in deze tekenfilm ook een super robot aanwezig was die weer bestuurd werd door drie verschillende piloten.

Dit fragment is mij altijd bij gebleven. Mijn eerst stappen op internet waren in een zoektocht naar informatie over deze serie. Bij gebrek aan die informatie heb ik toen een eigen website opgezet. U leest het goed. Gebrek aan informatie. Op het internet nogwel. Het is dan ook ruim tien jaar terug. Het was leuk de reacties te ontvangen van meer dolenden die hun heil vonden op mijn site.

Het volgende fragment is van een serie uit de stal van Jim Henson. The Story Teller. Sprookjes. Vertelt door John Hurt. Tot leven gebracht door de Henson Creature shop. Een echt familie bedrijf waar het poppenspel van vader op zoon is overgegaan.
Een magische serie waarin geen enkele scene en overgang aan het toeval werd overgelaten. Waar CGI nog niet was ingetreden maar toch alle grenzen werden overschreden.

[b]The StoryTeller – The Soldier and Death[/b]

Een soldaat. Net terug van het slagveld. Door zijn goedheid beloond met een magische zak en dito speelkaarten. De soldaat gaat zijn geluk beproeven in een vervallen, door duivels bezeten paleis. De avond valt en de duivels komen aangevlogen. De soldaat. Zonder vrees. Stelt voor te spelen. Zijn ziel. In ruil voor veertig potten goud. Hij schud de kaarten. Magische kaarten. Deelt. Speelt. Wint. Deelt. Speelt. Wint. Tot groot ongenoegen van de duivels die des duivels zijn. Keer na keer wint de soldaat. Deelt. Speelt. Wint. De duivels verdenken hem van valsspelen, maar dat kan niet, zij spelen nochtans vals en verliezen evengoed. Tot alle potten goud verspeeld zijn. De duivels zinnen op wraak, maar de soldaat is ze weer te slim af, hij pakt zijn zak en beveelt de duivels in de zak te kruipen. Zo verslaat de Soldaat de duivels. De rest van het verhaal gaat over hoe de soldaat de dood te slim af is. Maar dat kan ik niet zo meesterlijk vertellen als John Hurt en de beelden die het poppenspel oproepen. Deze specifieke scene is waarschijnlijk een van de meest arbeidsintensieve scenes geweest, ik heb de duivels niet kunnen tellen, maar het waren er toch aardig wat. Allen zeer gedetaileerd en voorzien van hun eigen gelaatstrekken die zeer 'natuur-getrouw' bespeeld konden worden. Daarnaast is het de zwarte humor die hierin verwoven was iets wat mij aansprak.

[b]X-Files – Up Up Ascending to the stars.[/b]

Gekluisterd aan de buis. Iedere aflevering weer een grote verassing. De eerste serie nog geen echte grote verhaal boog, in de vervolg series de verhaal boog juist weer tot een uniqum verheven. Maar aan alle glorie komt een einde.

Waar het in het begin perfect werkte tussen de twee hoofdpersonen is het tegen het eind een mislukte menage à trois die te geforceerd in het verhaal gestopt is.

Met de verhalen zelf is niets mis, typisch X-Files maar daardoor na zoveel seizoenen wel flink uitgekauwd en niets meer dan een programma waar je als er dan toch niks anders op TV is en je geen zin hebt in iets anders toch even een kwartiertje of drie redelijk geboeid kan blijven als je je niet teveel ergerd aan die drie-eenheid en hem daarom dan toch maar weer uitzet of verder zapt, dat laaste was te vaak het geval. De eerste drie seizoenen waren zeer goed vermaak.

De eerste aflevering overstijgende boog was de ontvoering van Dana Scully(Gillian Anderson). Ten behoeve van een afwezigheid gecreerd om haar zwangerschapsverlof in de serie te verbergen.
Er was niets te zien. Het ene moment rijd de ontvoerder(Duane Barry) met Scully in de kofferbak naar een hooggelegen punt, waar zij ontvoerd zal worden door buitenaardse wezens. De wezens zien we niet. Hoe ze ontvoerd word ook niet. Toch is het spannend. Twee afleveringen lang.

Er komt misschien weer een film aan. Ben benieuwd. De eerste film was wel vermakelijk en een mooie aanvulling op de serie, maar wel erg standaard 'alien conspiracy' daarin was The Arrival met Charlie Sheen in de hoofdrol toch iets beter.

[b]Michael Moore's TV Nation.[/b]

Voor de BBC heeft Michael Moore een aantal tv series opgenomen, tesamen met een aantal andere getalenteerde documentaire makers, onder andere Louis Theroux.

Met veel bombarie en gitaar gedreun start het intro filmpje met een collage van amerikaanse jaren vijftig televisie beelden. De overduidelijke Michael Moore stijl is allom tegenwoordig.

Er wordt van alles aan de kaak gesteld. Hij vraagt op straat de mening van de mensen. 'Wat vind jij van autoalarmen?' Dat is de vraag. Iedereen(een selectie, dat moet gezegd) irriteert zich mateloos aan autoalarmen die, zonder reden, te pas en te onpas afgaan en de hele buurt terroriseren. Maar hoe zit het met de 'uitvinder' (lees patent-houder) van het auto alarm. Met een kolone auto's reist men af naar de villa waar deze 'uitvinder' woont en laat een tijdlang alle alarmen loeien. Een reactie komt er niet. Een politie auto rijdt voorbij maar kan niets doen. Waar Michael Moore's TV Nation gewoon licht vermaak is nemen zijn films in dezelfde stijl toch wat zwaardere thema's onder de loep. Als een leuke avond TV is Michael Moore's TV Nation zeker een aanrader. Evenals Louis Theroux's Weird Weekends.

[b]Monty Pythons Flying Circus.[/b]

Tonight on it's the mind we discuss the experience of Deja Vu. The feeling that one gets when experiencing we've gone through something once before.

Tonight on it's the mind we discuss the experience of Deja Vu.

Tonight on it's the mind.

….

I would like to but a fish liscence.

A fish liscence?

Yes a fish liscence. For my pet fish. Eric.

How did you know my name is Eric?

No no no. My fishes name is Eric. Eric the fish. He is an Halibot.

…

Voorzover ik het nog uit mijn blote hoofd weet, ik zal er maar niet veel meer aan vuil maken dan dat dit mij tot zelfs ver na mijn dood zal kunnen vermaken.

Als laatste een aantal fragmenten uit Japanse animatie films en series. Akira, Ghost in the Shell, Mononke Hime, Neon Genesis Evangelion. FLCL. Cowboy Bebop. Lain. Slayers. Samurai Shamploo, Battle Angel Alita(Gunm).

Japanse animatie is een kunstvorm op zich. Na de tweede wereldoorlog was er een grote behoefte aan films maar geen budget. Animatie films boden een zeer goedkoop alternatief voor wat er vanuit Hollywood kwam. Hierdoor is in Japan de animatie film uitgegroeid als een volwassen tak van film, anders dan hier in het westen waar tekenfilms nog te vaak een kinder imago hebben of verzanden in echt alternatieve uitingen. Een japanse animatiefilm heeft alles wat een Hollywood productie heeft plus nog wat diepgang en oosterse cultuur.

De animatie film heeft sowieso als aftakking van de basis van de special effects een hele experimentele grondslag, waar nu weer vanuit de special effects weer een aparte afsplitsing is ontstaan door het doorontwikkelen van Computer Generated Images.

Animaties hebben nog altijd iets van monniken werk. Ondanks de inzet van computers zal het verschil in kwaliteit merkbaar zijn in de passie en tijd die een animator in een film steekt.

Wat ik nog graag terug zou willen zien is mijn eigen vijf minuten van faam, ooit liep ik door het centrum van Rotterdam, een druilerige zomerdag, geen hond op straat. Alleen ik. met een zware tas aan mijn arm. Plots duikt er een zestal mensen op. Aan het eind van de straat. Ik kan geen kant op. Ze omsingelen mij. Een alleraardigste dame stelt mij een vraag. Of ik een brief wil lezen en mijn mening voor de camera wil geven. Ik zie er geen kwaad in, een ander helpen doet geen pijn. Zo doe ik mijn zegje. Onzinnig of niet, ik ben de enige die ze die dag te pakken kregen, dus word het volledig, ongeknipt uitgezonden. Heb het zelf nooit terug gezien maar werd na de uitzending op school wel gelijk meer aangesproken.

de film om af te sluiten:

[b]Roman Polanski's The Fearless Vampire Killers.[/b]

Een verhaal over een ietwat excentrieke vampieren jager en zijn stunteligge assistent die in een klein oost europees dorpje op zoek gaan naar vampieren. De assistent valt voor de schone dochter van de herbergier maar zij wordt gepakt door de lokale vampier. Het tweetal rept zich naar het kasteel om daar oog in oog te komen met de graaf en zijn gevolg.

Hoewel deze film zelfs door Polanski is afgedaan als een bagger productie en hij zeker wel het recht heeft om dat te zeggen daar er meer dan de helft door de productie maatschappijen is uitgeknipt en er zelfs een amerikaanse en engelse versie in omloop zijn beide verschillend geknipt, blijft het een meesterlijke film.

Een parodie op de hele vampieren film cultus en daarmee gelijk een parodie op zichzelf. Op zich een aardig goed vampieren verhaal en zeker verbluffend verfilmd. Het meest verbluffende is wel het immense decor van het kasteel, waar geld nog moeite is gespaard. De film zit vol komische elementen, sommige subtiel andere overduidelijk, zelfs op het slapstick achtige af.

De film is vrij gedateerd maar dit is ook zeker de charme ervan, het past bij het genre en zou als deze nu gemaakt zou zijn minder aanspreken en in een verdom hoekje terecht komen dan zoals die nu is. Het zou te gelikt en waarschijnlijk nog sneller geknipt zijn. En er zouden meer kabels en kranen gebruikt worden.. zoals in bijna iedere hollywood productie tegenwoordig. Waarbij de effecten de overhand zouden hebben en de balans in zo'n film verstoren en de waarde ervan laten kelderen tot een lager dan laag pulp niveau en de komende 100 jaar geen enkele waardering zou kunnen krijgen.

De karakters zijn vrij stereo-typ maar toch goed uitgewerkt en prachtig neergezet door de cast waarin polanski zelf de rol van de assistent op zich neemt. Ondanks het rigoreuze knipwerk blijft een hoop van de timing overeind en ook de spanning in de film blijft op een redelijk pijl. Het is een vooral komisch bedoelde film en daarin is deze ook zeer geslaagd. De grappen zijn niet flauw en zitten goed door het verhaal verweven. Als horror misschien iets minder geslaagd.

Een echte aanrader om eens een avondje mee te vullen of mee te nemen in een all-night vampieren/horror marathon.

(en dan had ik nog graag fragmenten van Godzilla uit 1954 willen laten zien, uit willen wijden over 28 days later en de prachtige muziek, Beavis and Butthead, The League of gentleman, The Young Ones, etc. etc. etc…)