Briefje

Ze schreef nog een klein briefje die ze op de ronde eikenhouten salontafel legde, de tafel waar ze ‘s avonds met zijn allen hun voeten op legden, wat sec gezien een vreselijke gewoonte was maar een die zo ingesleten was bij eenieder van dit huishouden dat het raar zou zijn deze gewoonte te doorbreken, een gewoonte die de eenheid zo woordeloos benadrukte. Tot ziens schreef ze. En drie kruisjes. Ze keek de kamer rond, ze keek naar de kast met de platenspeler in de hoek, de platen onderin en de lades met cassetes en cd’s.  Bovenop de kast hing een plant die weinig aandacht behoeft en toch graag groeit. De chaise longue ervoor maakte het plaatje compleet. Als iedereen naar bed was en zij nog haar moment alleen nam was dit haar plek, haar domein, de meeste elpees waren ook van haar, van vroeger of vervangende exemplaren van muziek die ze vroeger had. Muziek, dat was ze nog vergeten, de la met cassettes ging open en ze haalde er blind de twee bandjes uit die ze altijd al opzette. Ze keek naar buiten door het glas van de schuifpui en bekeek de schim van haar gezicht die nu voor haar in de tuin zweefde. Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur schoot er door haar hoofd, hoe lang ze weg zou blijven wist ze nog niet.  Een rilling schoot over haar rug.

Laatst kwam het ter sprake, de briefjes op tafel, ik dacht: “dat moet ik onthouden en verwerken in mijn verhaal”.. bovenstaand stuk stond er al in, inclusief briefje. Dus die gedachte heb ik al een keer eerder gehad en weer laten vervagen.