Drive By

De makelaar stond op de voicemail. Of hij had in ieder geval gebeld zonder echt een bericht achter te laten. De vraag kwam van de kopers van ons huis. Ze waren al een paar keer langs gereden en zagen dat het huis nagenoeg leeg was. Of ze er ook wat eerder in konden. Helaas. Het huis is inderdaad nagenoeg leeg. Zoveel spullen heb ik (gelukkig) niet. Een kast en een tafel, drie stoelen. Maar ik woon er nog wel, ik verhuis een dag voor de oplevering, dus eerder kan echt niet.

Vrije school

Er zijn een aantal punten die een vrije school vatbaar maken voor slechte prestaties. Een daarvan was de decentrale leiding vanuit princiepe van een collectieve leiding vanuit de leerkrachten. Een ander punt is nog steeds de op veel vrije scholen nog steeds gehanteerde strenge leer volgens het antroposofische gedachtengoed. Daarbij komt er ook nog eens een ‘bepaald’ publiek op af. Moeders die hun kind maar wat graag een stempel opdrukken van ‘bijzonder’ wat vaak neerkomt op heel vaak ernstig ziek zijn(volgens moeder) heel veel allergieen hebben(volgens moeder) en nog een hele hoop meer. Nu zit mijn dochter op een vrije school, eerste klas, de school is een van de minder strenge scholen, staat ook niet op de lijst van ‘slecht presterende’ scholen. Ondanks alle negativiteit vanaf hier toch ook een wat minder negatief beeld. Ondanks de verhalen over de stempels als dyslexie, allergie, ADHD, etc die deze scholen schijnbaar op de kinderen willen drukken om zich van een hoop taken te ontzien is onze dochter na een week eerste klas al van haar eerste dyslexie symptoom verholpen. Het was ook wel geen dyslexie, ze schreef woorden in spiegelbeeld, enkel omdat ze linkshandig is, maar nu heeft ze helemaal door welke kant ze op moet schrijven, ze zit nog geen drie weken op school! Het andere verhaal dat kinderen analfabeten zouden blijven op de een vrije school is hiermee ook veruit verbannen naar het land der fabeltjes. Nu kan dit ook veel zeggen over de ouders. Wij stimuleren onze dochter daar waar ze wil zonder haar te pushen. Ze leest al boeken, ze schrijft al verhalen, ze rekent al redelijke sommen. Niet omdat ze dat op school heeft geleerd, maar omdat ze dat zelf wilde leren. De school stuurt haar daarin bij. Begeleid haar daar waar nodig is. Daagt haar weer uit om verder te leren, niet met saaie stof, maar met het opwekken van interesse en daarmee uitlokking tot vragen, tot nadenken. Nu is dit voor onze dochter een prima leermethode, maar ik kan me voorstellen dat er kinderen zijn, of ouders, die het prettiger vinden dat ze leren wat er in een boekje staat, of dat nu juist is of niet. Conformeren aan wat maatschappelijk gewenst is, vooral niet buiten het kofschip vallen.. Zeker voor onze dochter is het prettig om ook in deze situatie van scheiding op een school te zitten waar veel aandacht geschonken wordt aan expressie, niet van begin tot eind een leerfabriek, maar ruimte om je emoties kwijt te kunnen, voor zover ze dat thuis niet kan. Er wordt veel negatief nieuws gebracht over de vrije scholen, dat is erg jammer, eenzijdig. Het hoeft ook weer niet zoals de Amerikaanse nieuwsgeving vanuit Irak waarbij de grootste nederlaag als overwinning wordt omgetoverd, maar een gulden middenweg, is en blijft een gulden middenweg. Er is de laatste jaren al veel aan het veranderen, het centraliseren van de directie taken, het vrijer laten van het gedachtengoed van Steiner, in ieder geval wat meer naar deze tijd toe halen. Mijn dochters zullen met hun vrije school ervaring goed terecht komen, zeker omdat ze van mijn kant(en die van de moeder) meer dan genoeg meekrijgen om eventuele steken die een school zou laten vallen, goed weer weten op te pakken, om zo later een juiste aansluiting weten te vinden in de maatschappij en daarbij in hun persoonlijke ontwikkelling een streepje voor zullen hebben.

Achter het net

Vorige week besloten om de hypotheekzoektocht maar eens af te sluiten, ik had de betalingstermijn al met een week uit gesteld. Nu kreeg ik nog verzoeken om deze week wat gesprekken te hebben, deze heb ik allen maar afgezegd, bedankt voor hun moeite, maar ik heb al besloten. Daar nam iemand geen genoegen mee. Hij had inderdaad zijn best gedaan, voor zover ik hem kan geloven. Mijn gegevens netjes doorgestuurd, overlegd met de bank, netjes mijn vragen per mail beantwoord. Maar helaas. Hij vist ook achter het net. Hij heeft van mij een mail gehad. Misschien wat kort, maar wel duidelijk. Ik heb gemeld dat ik een andere partij mijn hypotheek laat regelen, gezien de korte tijd die mij nog rest om alles rond te krijgen. Hij wil toch zijn voorstel bespreken en of ik een afspraak wil maken. Ik weet niet waarom. Hij ziet denk ik een vette bonus aan zijn neus voorbij gaan. “Sorry schat, we kunnen dit jaar maar twee keer op de wintersport.” Misschien dat dezelfde mail met iets meer woorden hem wel gerust kan stellen. Langskomen voor een afspraak doe ik zeker niet. Hij zit full time in de hypotheken, dat is zijn werk, ik werk ernaast, heb twee kinderen, een staart van een echtscheiding, een start van een nieuw leven, het is me al druk genoeg. Ik heb al teveel gebruik gemaakt van de goedheid van mijn werkgever en collega’s door later te verschijnen, tussen de middag uurtjes weg te zijn, de copier heeft overuren gedraaid voor alle stukken die ik aan moest leveren. Het is wat mij betreft een gesloten hoofdstuk.

En dan

[url=http://www.f4j.nl/index3.php][img=images/superdad.jpg popup=false float=right][/url]Zaterdag was het al te vroeg om ze zondag al te brengen, vanochtend aan de deur was het te vroeg om te blijven slapen. Bovendien had ze er helemaal geen rekening mee gehouden en geen extra kleding en de slaapspullen meegegeven… Ze wist zo gauw ook even niet wat we daarover nu precies hadden afgesproken, raar, normaal weet ze ieder detail van alles wat we ooit doen, dit keer staat het zelfs zwart op wit, van zondag ochtend tot dinsdag ochtend bij mij. Met tijden en al. Maar voor de kinderen dan? Juist voor de kinderen, dan wennen ze zo snel mogelijk aan het nieuwe ritme. Maar ze wil niet. Dus misschien volgende week als ze wat beter op orde is. Ze was ook nog eens de buggy vergeten, erg handig, vooral als de jongste in slaap valt als ik met de bus de oudste van school ophaal. Dus volgende week maandag, dan mogen ze blijven slapen. Het staat zwart op wit.. Zo niet dan wordt het tijd om eens uit te zoeken wie mijn favoriete superheld is, pakje in elkaar knutselen en in het nieuws komen..

Ik denk dus ik zwijg

“Waarom kijk je me zo aan? Is er iets? Wil je me iets zeggen?” “Nee…” “Nou doe dan niet zo raar.” Natuurlijk is er iets. Natuurlijk denk ik iets. Maar als ik iets had willen zeggen, had ik het wel gezegd en niet gedacht. Ik zou het kunnen zeggen. Kunnen zeggen wat ik wil. Kunnen zeggen wat ik voel. Kunnen zeggen dat ze er wel lekker uit ziet. Het had zo maar eens kunnen zijn dat ik mijn zin zou kunnen krijgen, door alleen te zeggen wat ik denk. Mijn zin. Maar ik denk. Ik denk verder. Denk aan de spijt van de volgende ochtend. De spijt van twee minuten daarna. De ruzie die zal volgen. Door schade en schande wijs en angstvallig. Dus ik houd mijn mond. (ik typ nu zelfs niet eens wat ik werkelijk denk, maar dat mag Brillie invullen) (en ik heb iets veranderd aan mijn log, voor als u heeft opgelet)

Het voordeel van de leegte

[url=http://www.youtube.com/watch?v=gZMwkDTONpM][img=images/wedontplayguitars.jpg popup=false float=right][/url]Ik zit in de kamer. Een kast en een tafel. Drie stoelen. Drie stoelen van plastic, groen plastic, eigenlijk voor buiten. Maar ik zit binnen op stoelen voor buiten. De leegte dringt door in iedere beweging. Iedere beweging weergalmt door de kamer. Weergalmt door het huis. Het huis met de kamers. Kamers die leeg zijn. Ik zit in de kamer. Een kast en een tafel. Drie stoelen. Ik pak mijn gitaar. De snaren die trillen. Bewegen de stilte. Bewegen de leegte. Nog nooit heeft de leegte zo mooi geklonken.

En toen was het 6 september.

De kat was toch naar buiten geglipt. Hij stond bij de voordeur te mauwen. Zolang hij nergens anders eten krijgt komt hij altijd wel weer terug. Ik ben benieuwd of hij na morgen nog eens de weg terug weet te vinden vanaf zijn nieuwe thuis. De nacht was rustig en diep. Vol dromen. Niets naars. Ik had mijn oude auto weer ergens op de kop weten te tikken, zonder spoiler, dat wel, maar hij reed even zo goed. Het ging vooruit. De toekomst tegemoet. Verder nog iets gedroomd. Best smerig, maar niet naar. Iets met schoonmaken. Op het eerste gezicht leek het redelijk schoon, toch kwam er veel meer vuil uit dan je zou verwachten. Maar wat er uit is is er uit. Schoon schip.

Dat is dan vandaag

[img=images/5_september.jpg popup=false float=right]Vanochtend begon met flink gestress, alles moest verhuizen, de kamer vol met dozen, de oudste nog naar school. De laatste verwijten nog even uitgesproken, snel, voordat het te laat is. Van de verhuizing zelf krijg ik weinig mee. Ik werk. Af en toe wordt er gebeld. Of ik kan nakijken hoe laat het fornuis wordt geleverd. Na mijn werk keer ik huiswaarts. Ik kom thuis. Zie een hoop dingen waarvan ik dacht dat die er niet zouden zijn. Ook dingen niet, waarvan ik dacht dat ze er wel zouden zijn. Het word meteen duidelijk dat ik een hoop spullen mis. Schoonmaak spullen vooral. Stofzuiger, poetsdoeken. Het is echt een rommel, zeker in de keuken waar nu in plaats van een koelkast een berg stof en kattenhaar ligt, de plek van de wasmachine evenzo. De kat is er nog wel. “Die haal ik morgen wel samen met de vogels en konijnen!”, erg handig. Ook de zolder ligt nog vol, daar kan ze nog een vrachtwagen mee vullen.. heel erg praktisch allemaal. Ik help haar daar nog even, gordijnen ophangen, droger op de wasmachine tillen. Niet veel, maar net even een paar dingetjes die prettig zijn. De oudste is zo moe dat ze zelf in haar bed kruipt en in slaapt dondert. De jongste is ook moe en probeert zich er hevig tegen te verzetten. Ik geef ze nog een kus. Ik kom weer thuis. In dat lege huis. De kat is weg, wat vreemd is, want alles was dicht en de kat nog binnen toen ik weg ging.. Ik improviseer een bed van twee matrassen, pak mijn slaapzak.. haal wat van zolder. Het voelt raar. Het ene moment lijken de emoties teveel te worden, maar ze willen niet. Het lukt niet. Alsof er te weinig druk op de leidingen staat en het water niet uit de kraan komt zetten. Ik ga straks slapen. Dat zal goed lukken. ben erg moe.

Goochelaars en Geesten

Een bonte verzameling van alles wat het niet op cd gehaald heeft of elders voor gediend heeft. Een afsluiting van een periode zoals hij het zelf ziet, alle losse eindjes aan elkaar geknoopt. Dat kan twee kanten op gaan, een saaie herhaling van wat we al eerder hebben gehoord op de andere twee albums, of een luisterijke ontdekkingstocht, zoals we ook al eerder hebben gehoord op de andere twee albums. Het eerste nummer begint wat rustig, niet te experimenteel, niet te anders dan anders. Maar niet onaangenaam. Niet te vervelend, niet te verrassend. Gelukkig neemt Spinvis ons verder mee. Mee op zijn zolder, vol curiosa, vol verhalen en herinneringen. De trompet wordt van zijn stof ontdaan, de gitaar uit de koffer gepakt en laten hun weemoedige klanken onder de spanten klinken, gedempt door het spinrag. Schitterend in de kleine straal ochtendzon die door het dakraampje naar binnen blikt.