zwart wit

Daar staan ze, alle keuzes, opgesteld in twee rijen, recht tegenover elkaar. Een flinke afstand ertussen. De rijen zijn wat rommelig, ingesprongen maar zonder enige herkenbare structuur. De ruimte in het midden legt echter duidelijk de de tweedeling bloot. De keuzes kijken elkaar aan. Met een vastberaden blik. Zoekend naar herkenning. Erkenning. Zonder een moment te twijfelen aan hun eigen gelijk. Het is duidelijk, overzichtelijk. Zwart wit en alle tinten grijs daartussenin.

Maar hoe goed je ook kijkt, nergens is een opening, nergens komen de keuzes dicht genoeg bij elkaar . Sommige keuzes staan wat dichter naar het midden, maar het zal nog een hele tijd duren voordat deze ergens elkaar kunnen kruisen als ze al zover komen en niet hun hakken in het zand zetten, hun grens duidelijk aangeven, tot hier en niet verder.

Er zijn twee keuzes in de verte, beide achteraan elke rij. Ze staan met de rug naar de rest. Met de rug tegen elkaar. Het zijn de twee donkerste van de groep, ze hebben geen oog voor de overkant, alle keuzes die ze zien zijn enkel die waar ze zich veilig bij voelen, ze sissen tegen de keuzes die het wagen te dicht bij het midden te komen. Ze mogen niet toegeven, zwaktebod is de doodsteek van hun gelijk. Als er keuzes zijn die dichterbij komen, elkaar raken of zelfs voorbij schieten zijn ze verloren, stort hun rij met keuzes gebaseerd op hun gelijk als een kaartenhuis ineen. Zonder dat gelijk zullen ze langzaam verkleuren, vervagen en verdwijnen.

3 replies on “zwart wit”

Comments are closed.