Donkere wolken

Donkere wolken pakten zich samen. Zijn paard werd al onrustig. Dat voorspelde niet veel goeds voor zijn reis. In de verte had hij al iets van een schuilplaats gezien, te donker om te ontwaren wat precies, geen licht, dus waarschijnlijk verlaten en flink vervallen. Hij zette zijn afdaling van de heuvel voort, de bomen maakte het donkerder dan het al was, af en toe scheen de maan zwakjes door de takken daar waar de bladeren zich al hadden overgegeven aan de roep van de herfst en komende winter. De wolken omvatten de maan, het schijnsel werd steeds zwakker. Het kon niet ver meer zijn, hopelijk zou hij daar in ieder geval de nacht droog door kunnen brengen. Hij prevelde zijn gebeden, zijn stem monotoon en vol vertrouwen in het overkomen van de boodschap, dit had in ieder geval zijn uitwerking op het paard die nu een stuk geruster doorstapte. De wind stak op, zijn capuchon waaide af en zijn lange haren begonnen wild om zijn gezicht en voor zijn ogen te dansen, hem het zich nog meer belemmerend alsof iets hem ervan wilde weerhouden zijn tocht voort te zetten. Hij zette het Anothen van Methodius in, om de storm, maar vooral het paard en niet in de laatste plaats hemzelf gerust te stellen met de klanken van het gezang. Alsof de duvel er mee speelde, of eerder, god zijn verhoren had gehoord ging de wind weer rustig liggen, af en toe nog licht briesend, de wolken echter bleven hangen, maar door de stilte leek de ergste dreiging alweer voorbij.

Het gebouw bleek een boerderij, leeg en vervallen, het dak had meer gaten dan alleen boven de vuurplaats, maar voor een enkele reiziger en zijn paard nog genoeg plek om droog te kunnen overnachten. Veel boeren hadden het zwaar nu de Romeinen waren begonnen met hun uittocht. Het verval en de leegstand van de vele kleine boerenhoeves met gevolg. Er zouden nog donkerdere tijden aanbreken. Hij zette zijn paard vast vlak naast waar hij zijn slaapplaats had gekozen om van de warmte van het dier te kunnen profiteren. Voor hout sprokkelen was het nu te laat en te donker en hij te moe. Hij nam een slok uit zijn waterzak en deelde de rest met het trouwe beestje, ondanks de dreiging in de lucht zou de regen zeker uitblijven, de ochtend zou dus in het teken staan van het zoeken van de waterput en hopen dat deze nog voldoende in vers water zou kunnen voorzien.