Soms schiet het niet echt op, komen dingen niet verder, blijf je hangen in het moment en dat moment duurt almaar langer. Blijf je herhalen wat je de dagen ervoor ook deed, zitten hangen, dagen, weken.. tot je het zelf doorbreekt. Jezelf dwingt. Schrijven, tekenen, het moet, anders schuif je het vooruit en komt het er nooit van. “Anders maak je maar zin” zei mijn moeder altijd.
“Het was stil in huis, de kamer gevuld met de ochtendschemer, ze rookte nog een sigaret, het voelde alsof ze hier helemaal alleen was, buiten was alles nog aan het sluimeren, in geen enkel huis in de buurt was er een teken van leven, helemaal alleen, ze moest hier weg, naar een plek waar ze niet meer alleen zou zijn. Ze zou weer terug naar bed kunnen gaan, dan was ze niet meer alleen. Of wachten. Wachten tot de rest ook op zou staan. Maar terug gaan kon niet meer, er was geen tijd meer om te wachten, ze moest gaan. Ze hees nog een laatste keer aan haar sigaret en doofde hem in de asbak.“
ja, dat roken behoort toch echt tot het verleden, weg er mee.
Het is inderdaad een aflopende zaak, maar de vapors schieten weer als paddestoelen uit de grond. Minder teer in ieder geval
Het is inderdaad een aflopende zaak, maar de vapors schieten weer als paddestoelen uit de grond. Minder teer in ieder geval