Shoegazing

[youtube_sc url=http://youtu.be/QBRaOSkoIOg]

Mannen trekken zich graag terug, zeker ik, vanuit ons oerinstinct. We voelen ons veilig binnen de krochten van onze eigen gedachten. Niet denkend maar wel aanwezig tussen alles wat er zit opgeslagen in ons hoofd, starend in de diepte, naar het vuur, de gedachten en herinneringen die als vlammen omhoog schieten en weer verdwijnen om plaats te maken voor alle andere gedachten. Zo komt alles voorbij. De muziek speelt, komt binnen in mijn hoofd en wakkert het vuur steeds aan, nieuwe herinneringen en gedachten komen omhoog en verdwijnen weer. Ik kijk ernaar, koester ze allemaal, ik laat ze, observeer alleen, ze gaan voorbij zonder dat ik me er druk om maak of ze probeer vast te houden, zonder orde proberen te scheppen in de wirwar van hersenschimmen. Af en toe wissel ik wat woorden, deel ik een gedachte die zojuist voorbij kwam. De muziek bepaalt het ritme, bepaalt de sfeer. Zo gaat de avond voorbij.

Terug naar huis zit ik weer alleen, in de auto, alleen op de snelweg, zo heb ik hem het liefst, helemaal alleen voor mezelf. De radio speelt, eender wat, ik let er niet echt op. Normaal trap ik hem even goed op de staart, zo alleen op de weg, maar de wind en de regen beperken mijn snelheid. Ik kijk naar de weg, de regen, alles raast voorbij, de strepen op de weg, de bomen en bruggen. Op weg, terug naar huis, nog even nagenieten van het alleen zijn en toch zo snel mogelijk ook weer naar dat warme bed verlangen.

Een gedachte die ik die avond deelde komt weer terug, waarom kan je als man je geluk vinden in eenzaamheid en toch zo hevig verlangen naar samen zijn?