voldaan

Niets kan een mens gelukkig maken. Dat was ook precies wat er gebeurde. Niets. En toch was ik intens gelukkig. Er was niets bijzonders voorgevallen. Niets gebruikt niets gehoord of gevoeld. Ik zat. Stil. Alleen. De wereld draaide door en alles leek perfect.

Mijn hoofd, vol en leeg tegelijk, mijn lichaam verklonken met de aarde, ik ben mezelf en alles om me heen. Het is winter en ik zit in de sneeuw aan de kant van de sloot. Er trekt een warmte door me heen, ik kijk naar de sneeuw en zie helderder dan ooit. Ik zie hoe kristallen zich hebben gevormd, de rafelige randjes van de uitlopers, de symetrie en diversiteit van de duizenden kristallen die om mij heen liggen.

Als ik achterom kijk draait de wereld langzaam met me mee. Ik kijk naar ons huis en zie mijn moeder in de keuken door de half beslagen ramen, het eten zal zo klaar zijn. Maar ik heb geen honger. Toch geniet ik van de gedachte aan het eten, verlang ernaar en ben voldaan. Verlang naar het samenzijn, geborgen in het huis, maar ik ben al geborgen, ik zit vast aan de aarde en voel een stroom van mij naar het huis en weer terug, ik voel alles en iedereen, ik ben samen maar ben de enige die dat zo voelt.

Aan het einde van de straat beginnen de bellen te rinkelen, met veel kabaal en een hoop luchtverplaatsing raast een trein voorbij, ontwaakt mij uit mijn moment van gelukzaligheid die ontstond uit niets anders dan het moment. Ik stap op, mijn billen zijn koud van de sneeuw, mijn buik knort van verlangen, ik steek de straat over en loop naar huis, mijn moeder is nog bezig in de keuken, stampot met braadworst en appelmoes, perfecter kan deze dag niet zijn.