drie mannen met bril
Tegenover mij in de trein zitten drie mannen met bril. We zitten in het portaal welke in dit treinstel redelijk ruim is, waarschijnlijk bedoeld voor fietsers. De drie mannen zitten op klapstoeltjes voor het raam, ingeklemd tussen met kunststof bekleedde zuilen. Ik pak mijn schetsboek uit mijn tas, zoek een lege bladzijde, de laatste blijkt, het boek is vol.
Ik kijk nog eens goed naar de mannen tegenover me. Ik schets eerst het treinstel, of in ieder geval het gedeelte waar de mannen zitten, het raam en de drie klapstoeltjes op rij. Dan begin ik de mannen op de stoeltjes te zetten. Ik heb niet veel tijd, mijn dagelijkse treinreis neemt niet meer dan tien minuten in beslag, toch lukt het me om de drie mannen te vangen in de laatste schets van mijn boek. De man naast me kijkt regelmatig mee over mijn schouders, vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij moet glimlachen om het tafereel dat ik neerzet, niet heel bijzonder, maar wel een leuk aanzicht zo, drie mannen met bril op een rij, allen met een eigen verhaal, allen met hun eigen gedachten, inspirerend. Ik kijk af en toe naar de mannen, kleding, schoenen, gezicht, probeer het zo onopvallend mogelijk te doen, wil ze niet storen in hun moment en zo mijn schets te veranderen in een van drie mannen die bewust zijn dat ze getekend worden. De man naast me kijkt nog steeds mee, zijn blik gaat eveneens van mijn papier naar de mannen tegenover en weer terug.
De schets is af, misschien dat ik de schets binnenkort eens ga uitwerken op een doek en ga schilderen, iets dat ik al jaren niet heb gedaan maar waar dit zich denk ik uitstekend voor leent.
Mijn schetsboek is nu vol, ik had al een nieuwe waar ik ondertussen al in ben begonnen, er staan nu alweer wat trein schetsen in.