Ik had laatst per ongeluk een stukje boek gepubliceerd.
Later nog een stukje opzettelijk.
Beide stukken zijn vanuit een ander perspectief verteld. Ik heb niet vooraf bedacht in welke vorm ik zou gaan schrijven, ik schrijf ook niet vaak en veel achter elkaar, dus zit het niet zo in mijn hoofd, toch lijkt het mij handig om een stijl te kiezen en vandaaruit verder te gaan, of moet ik gewoon eigenwijs zijn? Het laten gaan zoals het is, wisselen tussen de vertelvormen? Maar wie wil het dan nog lezen? Of maakt dat niet heel veel uit? Kan ik het misschien ombuigen naar een verwijzing? Hoofdstukken en delen naar gelang wat ze te vertellen hebben vanuit eerste dan wel derde persoon schrijven? Is er niet al een schrijver geweest die dat hanteerde? Heeft dat dan toch ook weer een naam en een stijltoekenning?
Tips, gedachten, links en ideeën zijn welkom. Ik kan natuurlijk ook wat proberen, kijken of het werkt, online plempen en daar dan weer feedback op vragen, u hoort nog van mij, ik ook van u?
Een manier van schrijven waar Mark David Gerson wel eens over spreekt en blogt, is het verhaal de baas te laten zijn en je daaraan over te geven, jezelf dienstbaar op te stellen als een ontvanger en je vingers het werk laten doen en zelf uit de weg te gaan. Het verhaal dat door jou verteld wil worden , zo zegt Mark David Gerson, is bijzonder intelligent en weet zelf alles.
ja, maar hecht er geen waarde aan, zie het meer als interesse en gedachtengangen wat ik zeg.
@Peter: dat is vooral gericht op het verloop van het verhaal, niet de stijl die je voor een verhaal aanneemt, maar als we het toch op die manier interpreteren, dan zie ik wel waar het schip zal stranden 🙂
@ReneSmurf: Ja, maar wat zijn die gedachten dan?