Het was een kwelling. Het was een bijzondere kwelling om het richtingloze lichaam te dragen. Het logge, instabiele lichaam. Iedere stap vergde een immense inspanning om opnieuw het evenwicht te vinden. Het lichaam zwalkte waar het niet heen wilde. Uit alle macht proberend gracieus te blijven. Het zitten gaf enige rust. De bus stopte. De zware taak kon weer voortgezet worden. Stap voor stap. Het was nu niet ver meer. Voor het raam van de werkplaats hield alles stil. Een vage balans was gevonden. Schots en scheef, maar in balans. Stabiel. Tot in het hoofd alles weer in beweging kwam. De balans kwijt. Alles in een diepe afgrond stortte.