Mijn gezin is die van een gescheiden vader(ik), mijn twee dochters en hun stiefmoeder. Na een hoop gesteggel is er sinds vorig jaar een nieuwe regeling, in plaats van om het andere weekend zien we elkaar nog maar eens in de drie weken, plus een deel van de vakanties. Bij elkaar zie ik ze nu nog geen zestig dagen per jaar. Dat is weinig. Maar altijd beter dan niets.
In een normaal gezin gaat ieder regelmatig zijn eigen weg, zie je elkaar iedere dag en ben je blij als je oudste dochter een weekend de hort op is. Als mijn dochter de hort op wil en dat valt in een van die dagen dat ze bij mij zou zijn, dan botst dat. Ik gun haar natuurlijk de tijd voor zichzelf. Maar waarom kan dat niet in een van die andere driehonderd dagen?
Het leven is niet van leuk aan elkaar gebreid zei mijn moeder altijd en dat zeg ik nu ook tegen mijn dochter. Ik snap heel goed dat een middagje naar de bioscoop met vriendinnen toch echt heel veel leuker is dan met je vader naar een of andere suffe beurs. Zeker als je door een ministage en een vakantie die vriendinnen al bijna drie weken niet hebt gezien. Ik houd me in om tegen haar te zeggen dat ik ook heel goed weet hoe het voelt om iemand drie weken lang niet te zien. Ze probeert het toch, ik heb moeite haar niet te laten gaan, ze heeft al bekeken hoe laat ze de bus moet hebben, ben geneigd te zwichten voor haar argumenten, haar praktische oplossingen, haar tranen, oprecht verdriet, maar ik houd voet bij stuk en slik mijn eigen tranen door. Ik kan haar niet loslaten. Niet nu. Ik maak het een andere keer goed beloof ik haar: “Waarom kan ik het niet een andere keer goedmaken!” brengt ze er tegenin.
Ik voorzie een tijd waarin ik haar niet meer kan vasthouden en toch ook echt los moet laten. Wat als ze een baantje heeft in het weekend, gaat stappen, een vriendje of vriendinnetje, gaat studeren, op kamers, naar het buitenland of gewoon echt niet meer wil. En hoe dan met haar jongere zusje? Moet die dan plots alleen naar pappa? Dat zal voor iedereen wennen zijn en ik denk dat ik de jongste daarmee nog eerder los zal moeten laten dan de oudste, maar tot die tijd houd ik ze vast zolang ik kan.
Keuzes in het leven zijn altijd dubbelzinnig met aan alle kanten hun voor en nadelen. Zoals ik ooit in haar poezie album schreef:
Loop niet weg
Blijf niet staan
Wees voorzichtig
Durf het aan
Houd het vast
Altijd alles geven
Stap voor stap
Zo gaat het leven
Dwang is nooit goed, dwang duwt weg, de weg naar de vrijheid.
Maar loslaten doet pijn.. moeilijke keuzes
ontroerend geschreven.
Dit zal zij nu niet snappen, denk ik en je het verwijten. Later als ze wat ouder is zal er weer meer tijd zijn.
We hebben het wel al besproken, ze snapt het prima, verwijt me niets maar leuk vind ze het niet.