Praten

Ik hoor of lees vaak verhalen en gesprekken die me inspireren. Zelf ben ik niet zo’n prater, het enthousiasme zit bij mij vooral van binnen en spat er nooit vanaf zoals dat bij degenen is die mij in gesprekken weten te raken met hun positiviteit. Als ik dat soort verhalen aanhoor schiet het wel eens door mijn hoofd, waarom kan ik dat niet? Waarom vertel ik dat soort verhalen niet? Ik kan het wel, als het maar het juiste onderwerp is. Als het mij maar genoeg raakt en dan nog is het voor mij nog steeds iets wat ‘normaal’ is en voel niet hoe ik op dat moment overkom op anderen. Onbewust springt dan het enthousiasme wat ik denk dat er niet af spat toch over op de ander. Soms merk ik het, krijg ik zulke directe feedback dat ik er zelf nog enthousiaster over word. Ik ben geen verteller, hooguit een schrijver. Een voorval in de trein heeft me doen beseffen dat het niet zo erg is om niet met een verhaal thuis te komen, dat het er eigenlijk niet toe doet wat je verteld, wat voor jou gewoon is is voor een andere weer juist interessant. Beter nog is het besef wat ik laatst kreeg door wat iemand anders had te vertellen als hij thuis kwam, namelijk het gesprekje dat we hadden door zijn interesse in wat ik in mijn tas had zitten, hij dacht een vuurwapen, maar een zwaard was toch ook wel een even indrukwekkend antwoord op zijn vraag. Ik ben dan niet zo’n prater, maar wel onderwerp voor een gesprek.