De muziek sleept me mee, ik had geen zin, geen zin om te gaan, geen zin om met mijn verdriet over straat te fietsen, geen zin om met tranen in mijn ogen te luisteren, te dansen, temidden van al die vreemden, alleen.. Toch ging ik. Op de fiets. De winteravond in met mijn verdriet. De lucht te koud voor mijn tranen. De stad, bedekt, met sneeuw en schemer, als een deken op mijn somberheid. De muziek speelde, vulde mijn hoofd, vermengde zich met het verdriet. Ik laat het gaan.. Ik kan niet vechten en ik wil het niet Ik wil alleen maar zwemmen