Mijn dochters keken er naar uit, met papa naar de show, ze hadden hem zelf al gezien. Ik heb weinig op met dit soort shows en paarden in het algemeen, ik let meer op de beperkingen die de opzet van de show met zich mee brengt dan de oplossingen die ze gevonden hebben. De voltige die ze ten toon spreiden was erg beperkt, de gevechts scenario’s en het hanteren van de wapens waren op het knullige af. Allerlei handelingen met betrekking tot subplots in het verhaal zelf waren me niet geheel duidelijk, de getemde raven, die hadden een duidelijke rol, de uil die kwam binnen vliegen kon ik niet plaatsen. Toch was ik onder de indruk van het vijfkoppige monster dat ze uit de grond wisten te toveren. Wat weer jammer was is dat het verslaan van het beest zich uitte in het langzaam laten zakken van de koppen en sluiten van de ogen, geen explosies, afvliegende ledematen of anderzinds iets van spektakel. Ik ben niet snel tevreden te stellen met zo’n show, teveel vanalles en alles net niet, dan kan ook niet. En vogelshow, en paardenshow, en wapenshow, en acteren, en special effects. In een film wissel je de acteur af met een stunt dubbel, als een vogel de eerste keer niet goed vliegt, neem je het een paar keer meer op tot je het juiste beeld hebt. Bij een vogelshow, train je de vogels, je past je show aan gelang de vogels zich gedragen. Bij een paarden dressuur train je je het ongans met het paard. Bij zoveel disciplines tegelijk ben je beperkt. Het verhaal zelf was te complex om zo vereenvoudigd te vertellen, teveel overbodige handelingen en elementen, het is dat ze thuis het boek voorgelezen krijgen, wat mij betreft had het allemaal wel simpeler gemogen, minder gekunsteld. Het was een mooie dag, en de volgende keer, dan zit ik daar weer bij de show.