Nu heb ik niets met Linda. Linda nog minder met mij. Maar wat mij wel opviel is haar tv keuze voor haar gastvrouwschap bij zomergasten. Michael Moore en Roman Polanski, welliswaar twee andere fragmenten, maar wel die overeenkomst. Zelfs eigen materiaal(ook al is de verhouding daarin helemaal zoek). Het meest jammere was de oppervlakkigheid waarmee de fragmenten werden afgedaan. Dit lag misschien meer aan de manier van vragen aan de kant van de presentator dan aan Linda, hoewel ik daar geen echte duidelijkheid in kreeg. Iedere vraag werd weer doorgetrokken naar hetzelfde antwoord. Linda voelde zich onzeker, wilde niets overbodigs vrijgeven, daardoor aangevallen door iedere vraag, schoot ze in de verdediging wat verder het gehele gesprek domineerde.. Juist als televisiemaakster zou ze inhoudelijk meer in kunnen gaan op de techniek achter de fragmenten, de emoties die haar raken, de verwondering die ze heeft voor bijvoorbeeld het camera werk in de films van Polanski, het beeld dat navolgt in de gebeurtenissen, zodat je het gevoel hebt dat je iedere keer weer verrast wordt door wat er speelt(in dit geval de handen van de pianist) en niet het gevoel hebt een alwetend oog te volgen. Maar die diepgang kwam er niet. De presentator was duidelijk telleurgesteld. Ik ook. In Linda. Niet dat ik daarvoor zoveel interesse had in haar persoon. Jammer, niets gewonnen, niets verloren.