Het was een gewoonte geworden. Het was meer dan een gewoonte. Een verslaving. Het was een raar moment. Het besef. Het besef dat het een verslaving is. Het besef dat ik er maar gewoon mee moest stoppen. Het direct stoppen leek geen probleem. Mijn lijf had rare trekjes. Bepaalde bewegingen. Bewegingen die een aanzet waren tot. Maar ik herkende ze. Herkende ze maar al te goed. Herkende ze. Bedwong ze. Tot de avond kwam. Een hoop gedoe. Een hoop geren. Een hoop gestress. Te moe om me in te houden. Te moe om de gewoonte, de verslaving te bedwingen. Maar vandaag is weer een dag. Ik geef niet op.