Kurai’s Blog

Waar maken we ons in hemelsnaam druk om? Walvisvaarders in Japan. Stierengevechten in Spanje. We storten ons suf om vervuilende regenboogboten varende te houden om dit soort leed tegen te houden. Maar ondertussen storten we een veelvoud op de bankrekeningen van de ‘boeren’ die zorgen dat wij goedkope stukjes vlees kunnen eten, goedkoop liters melk naar binnen kunnen werken, goedkoop eieren kunnen eten. En dat gebeurd niet in Japan, niet in Spanje. Dit gebeurt bij U en mij om de hoek. In te krappe schuren, legbattarijen. Daar kom je niet met een diesel lekkende regenboogboot. Dus om eens iets goeds te doen dient u geen geld te storten, niet naar de boten, niet naar de boeren. Beter zelfs. U kan uw geld gewoon zelf houden. Juist door het niet uit te geven helpt u het meest. Geef uw geld niet aan de Bio industrie, of aan een goed bio-doel, maar besteed het verstandig!

Nog maar twee weekjes. Twee. Nog even de adem in houden. Nog maar even. Op eieren lopen, zoals Batman en Robin ooit eens deden, voorzichtig, omdat anders de hel los barst, anders zal het ingenieuze vernietigings apparaat, verborgen binnen de eierschalen, in werking treden. Nog maar twee weekjes. En dan? Wennen? Afkicken? Mezelf laten verliezen in onbezonnen deugden? Hoeveel tijd zal het grote scheuren in beslag gaan nemen? Hoever is de scheuring al gevorderd? Bepaalde gevoelens zijn al geheel weggeebt. De visie op de toekomst is duidelijk. Het scheuren lijkt al ver gevorderd. Eindelijk los, dat is de gedachte die leeft, aan het eind, nog maar twee weken. Het laatste stukje teer weefsel dat nog rest. Het laatste beetje ‘ons’.

Ik sport. Of eigenlijk sport ik al een poosje niet. Eigen keuze. Teveel aan mijn hoofd. Geen tijd. Geen vervoer. Dat terwijl het juist zo lekker is. Een moment van rust en ontspanning door inspanning. Gister avond was er een vergadering als afsluiting van het seizoen. Ondanks mijn lange afwezigheid was ik er bij, onder andere omdat ik de website beheer. Er was sushi, sake en veel begrip voor mijn situatie. Temeer omdat er een aantal hetzelfde hebben doorgemaakt. Erg prettig om daar even wat feedback van te krijgen, ook al is het maar heel even. Kan niet wachten tot na de zomerstop. Ik wil weer beginnen. Kan haast niet wachten. Mijn momenten van innerlijke rust en de beheersing over lichaam en zwaard weer beleven.

Ook leuk: [url=http://euromails.web-log.nl new=true]een weblog over geld verdienen op internet[/url]. een lompe plug, maar ach, het is komkommertijd! morgen weer beter ;p

De bussen staken. Of eigenlijk, de buschaufeurs staken. Hun goed recht. Zou je zeggen. Na de overname van de BBA door Veolia is er een hoop veranderd. Heb al regelmatig een aantal klachten richting Veolia gestuurd. Nooit serieus antwoord op gekregen, maar wel wat veranderingen gezien, op zich positief. Maar het is alweer de derde keer in een half jaar dat de bussen ‘fysiek’ staken, niet rijden. Daarnaast hebben ze nog regelmatig alleen in de spits gereden of zonder afstempelen(niet dat dat uitmaakt, want mijn abonnement heb ik toch al betaald). In hoeverre is De busmaatschappij hier nog van onder de indruk? Als men om de maand gaat staken? Vroeger, toen er nog geen vakbonden waren die je belangen konden behartigen, toen was staken nog een zeer sterk middel. Tegenwoordig lijkt het niemand anders te raken dan de reiziger. De busmaatschappij lijkt er maling aan te hebben. Zoals een ouder zijn kind op de winkelvloer laat liggen als deze voor de zoveelste keer om snoepjes zeurt. Nee is nee, en daar blijft het bij. Staken werkt niet meer. Staken benadeeld de verkeerde mensen. Er zijn nu toch vakbonden? Belangen kunnen nu behartigd worden. Er wordt geluisterd. Dus buschaufeurs, wees creatief en probeer de busmaatschappij weer eens te raken, niet de reiziger.

“hey Bert, zullen we een spelletje spelen?” “Jij ook altijd met je spelletjes” Bert en Ernie keuvelen lekker op de cd, zingen hun liedjes. De dames zingen af er toe mee. Over lieve hondjes, het weer, boodschappen, opruimen. De woonkamer is verbouwd, de stoelen staan in een kring met een groot laken er overheen. Het is een drukke bedoening. Tent in tent uit. Al het speelgoed verdwijnt zo langzaam onder de tent, verbazingwekkend hoeveel ruimte er daar binnen wel niet is. Buiten tikt de regen zachtjes tegen de ramen. Vandaag even helemaal niets, moet nog wel een boodschapje doen, vanmiddag dan maar, misschien is het droog, anders gaan de laarsjes en de regenjassen aan. Stampend door de plassen. Capuchons tot op de neus dicht getrokken. Maar voorlopig even niet. Nu nog in pyama. In de tent. Knus. Grote zus, kleine zus.

Het vorige bod was ingetrokken. Te eng. Ze hadden nachten niet geslapen. Vonden het wel veel geld. Pardon? Veel geld? Het is ongeveer het goedkoopste huis uit de regio 🙁 Slecht geslapen? Hoe denken ze dat wij het afgelopen jaar geslapen hebben? Hoe heerlijk denken ze dat we op ons bed ineenstorten toen het bod definitief leek? Hoe snel denken ze dat we de champagne uit de kast hebben getrokken? Allemaal tevergeefs, de nachten weer slapeloos, stress en spanningen, als onze relatie al niet naar de knoppen was, zou dit de druppel zijn.. Maar niet getreurd, we hebben weer een bod, een beter bod zelfs! Het kan verkeren! De champagne staat nog koud, de kurk gaat er dit keer pas af wanneer de akte passeerd!

Pok. Pok. Ik wordt wakker. Pok. Het is nog veel te vroeg. Pok. “PAPA!” Pok. Mijn laatste vijf vrije dagen dit jaar. Thuis met de kinderen. Mijn laatste vijf centen naar de advocaat en belastingdienst. Een kinderhand is gelukkig gauw gevuld. Koekjes bakken als het regent. Eindje fietsen langs de koeien . Spelen in de tuin of naar de speeltuin. Wij vermaken ons wel. Waar vermaakt u zich deze zomer mee?

Regendruppels vallen. Plop. Plop. Van de boom naar de grond. Plop. Op de grond staat een tent. Plop. Mijn tent. Plop. Langzaam ontwaak ik. Open mijn ogen. Zie dat de zon begint op te komen. Ik draai me om en sluit mijn ogen weer. Snuif, de frisse ochtend lucht vult mijn longen. Vult mijn hoofd met een aangenaam gevoel van totale ontspanning. Mijn tent. Klein. Knus. Een luchtbed met slaapzak, een rugtas met kleding, gaspitje, pannetje, bordje, bekertje, bestek, een boek en mijn gitaar. Dat is alles. Alles waar ik me vandaag druk over hoef te maken. Ik rol me nog compacter in op in mijn slaapzak. Warm. Buiten is het nog kil. Kil van alle regen die die nacht de tent heeft geteistert. Ik wacht op de zon. De zon zal alle regen doen verdampen. De ochtenddauw zal verdwijnen. Ik wacht op de zon en geniet van de gedachte aan alles wat ik vandaag allemaal niet hoef te doen.

Leuk zo’n free lance opdracht voor in de avonduren, een flash site, compleet met cms, alles dynamisch. Precies waar ik goed in ben. Precies wat ik leuk vind. Het zat gisteravond toch niet echt mee. Tot een uur of twee zitten vloeken op een ‘bug’ die er nu nog steeds in zit. Dan is zo’n free lance opdracht meteen een stuk minder leuk… Tot overmaat van ramp werkte er nog meer niet deze ochtend. Paniek. Helemaal paniek is dat alle werkbestanden thuis op de pc staan, niet op mijn werk-pc. Logisch, ik houd mijn prive free lance werk en mijn negen tot zes baan zoveel mogelijk gescheiden. Maar dit was een noodgeval, ik was