Ze lijken altijd hoger dan dat ze in werkelijkheid zijn. De drempels op je weg. De drempels in je hoofd. Dijken zijn het, dammen, die het stromen tegenhouden. Je verhoeden om verder te komen. Drempels, zo hoog dat ze je blikveld vullen, je het zicht ontnemen van je doel, je afleiden en de aandacht opeisen. je niets anders kan dan tegen de drempels opkijken en je nietig en klein voelen, niet sterk genoeg om de drempel te bedwingen, de weg niet durft voort te zetten. Jezelf tekort doen, je schromen om te zeggen wat er werkelijk is. Niet durven vragen om hulp daar waar die juist heel handig is, omdat de helpende hand vaak van bovenop de drempel komt en je zonder veel omhaal eroverheen kan helpen. Om zo samen van bovenop die drempel weer verder te kunnen kijken, zoveel verder dan dat je had durven dromen.
Drempels zijn geen bergen, dus rustig aan over heen te komen. En of het nou tegenvalt of meevalt, eenmaal begonnen met bedwingen is er geen andere mogelijkheid dan door te zetten!
Gheghe, dat beertje! Like. Tekst ook. ; )