Vaak schieten mij achteraf nog dingen te binnen. Heb ik zelfs vooraf al zaken. Onderwerpen die ik graag had besproken, vragen die ik had willen stellen. Dingen die dwars zitten. Tijdens een gesprek vervagen ze naar de achtergrond, dringen andere onderwerpen spontaan voor. Ik vergeet ze dan. Soms komt er een onderwerp naar boven tijdens zo’n gesprek wat vanzelf weer wegzakt door al het andere wat er bovenop gestapeld wordt. Wie schrijft die blijft. Daarom mail ik graag, schrijf ik een blog. Dat houd de communicatie mooi gescheiden. Als ik een onderwerp wil bespreken, dan tik ik wat ik zelf denk, ben ik niet afhankelijk van wat een ander inbrengt. De enige stoorzenders zijn mijn eigen gedachten. Toch, door te schrijven staat het zwart op wit, duidelijk genoteerd, makkelijk terug te lezen. Zo vind ik dat ieder bedrijf in ieder geval per mail of anders een formulier bereikbaar moet zijn. Alleen bellen werkt niet, vaak omdat er ook altijd een verkoop praatje aan vast zit dat mij teveel afleid van mijn werkelijke probleem, of erger nog, de ander teveel occupeert om mijn probleem fatsoenlijk af te kunnen handelen. Een aantal bedrijven zijn weer via twitter bereikbaar. Heel hip allemaal en bovenop de sociale media bubbel die weer flink aan het groeien is. Maar 140 tekens is te weinig voor een goede vraag. De tijd zal het leren, ben ik nu oud aan het worden en ben ik huiverig aan het worden voor nieuwe ontwikkelingen. Of ben ik terecht bezorgd om de SM bubbel en zijn we dadelijk te laat met het codewoord en hebben onszelf weer de strop omgedaan?