De technologie gaat steeds verder. We drukken op een knop en alles gaat daarna zoveel mogelijk volautomatisch. Robots en machines bestieren het distributiecentrum, zelfs het bezorgen kan zonder tussenkomst van een mens middels drones of anders autonoom rijden bestelbussen en robots. De techniek is er. Het scheelt een hoop arbeid die voor een mens te repetetief is. Het levert een hoop winst op zowel in tijd als in kosten, de machines zijn efficienter en daarmee al kostenbesparend. Er wordt dus een hoop tijd gewonnen, dus steek die terug in je personeel! Gun ze meer tijd voor zelfontwikkeling, meer tijd voor ontspanning en meer tijd voor basis behoeften als gezond eten.
Toch wil de economie er niet aan. Mensen moeten vooral eten wat de commercie ze wil verkopen. Het liefste zoveel mogelijk. Om mensen zover te krijgen moet je ze minder keus geven zonder het gevoel van keus weg te nemen. Verpak je rommel dus in zoveel mogelijk manieren met kleine variaties die nauwelijks iets toevoegen. Geef de mensen zo min mogelijk tijd om te kiezen. Zo min mogelijk tijd om hun eten klaar te maken of een leuke dag voor te bereiden. Geen tijd om eten klaar te maken betekend, snel langs de supermarkt na het werk en de makkelijke pakken kant en klaar of voorgesneden producten te kopen. Geen tijd voor voorbereiding voor een leuke dag betekend een duur dagje naar een pretpark of evenement waar je omdat je geen tijd neemt om zelf wat brood te smeren en je toch al veel geld uit geeft je maar laat dwingen wat eten te kopen binnen het park of op het terrein. De winst voor de aandeelhouders is er niet bij gebaat als mensen minder gaan consumeren, als ze meer tijd nemen om bijvoorbeeld zelf hun groenten te kweken, meer tijd kunnen nemen om boodschappen te doen en zo bij lokale aanbieders hun etenswaar kunnen halen door een halve dag rond te fietsen. Die tijd hebben en nemen we niet, we willen naar de supermarkt, alles bij elkaar en langer dan twee uur moet het toch echt niet duren.
Ons leven wordt voor ons ingedeeld en bepaald door het huidige economische staketsel. Maar het werkt niet goed, mensen raken overwerkt, eten te ongezond. We consumeren teveel en steeds meer, dat met de snelheid waarmee de wereldbevolking groeit zijn dit zorgelijke zaken waar toch echt iets in moet gebeuren. Waar als we gewoon doorgaan en bezinnen in onze situatie vanzelf een keer de bom zal barsten.
Zoals iemand laatst haast met iets teveel enthousiasme zei: “Als Fukushima fout gaat dan hebben we straks een leuk apocalypsje aan de hand”, alsof het niet eens zo erg zou zijn, een leuke nieuwe wending in het leven op de wereld, een gedwongen kans om alles te herzien.
Geautomatiseerde distributiecentra: http://www.youtube.com/watch?v=Q5eie0IgccY
Bezorgen middels drones: http://tweakers.net/nieuws/92919/amazon-experimenteert-met-bezorging-via-drones.html
Andere mogelijkheden voor het inzetten van robots: http://tweakers.net/nieuws/92915/amerikaans-bedrijf-bouwt-robot-voor-bewakingsdoeleinden.html
nav: http://www.raptitude.com/2010/07/your-lifestyle-has-already-been-designed/
Ik snap wat je wilt zeggen en zoals je het schrijft ervaar ik het ook wel eens. En ik denk ook dat er een diepere waarheid is. Dat ons leven niet wordt bepaald door de economie maar door onze gedachten erover. En die gedachten kunnen we veranderen.
De mensheid is hard op weg zijn eigen ondergang te veroorzaken maar ook om dat te voorkomen.
En we zullen wel zien waar het schip strand. We moeten het samen doen.
@Peter: heb wel het idee dat ik mezelf aan het herhalen ben zonder verder te komen, mijn gedachten zitten klem, ik wacht nog even op een openbaring voordat ik hier weer verder over blog, maar zal het zeker niet loslaten. Veranderen zal het zeker en het liefst zou ik het tegen beter weten in willen sturen 🙂
@RenéSmurf: Samen doen is mooi, kan daarmee ook gelijk terugkijken naar Peter zijn initiatief van het buurtblog 🙂
@Daan: wat mij daarbij helpt is bv ‘The Work’ van Byron Katie. Vier eenvoudige vragen om wat je denkt te onderzoeken. Vragen die alles kunnen veranderen.