Net als met schrijven heb je bij tekenen ook vaak last van een blokkade. Soms zit ik in de trein met mijn schetsboek op schoot en mijn potlood in de aanslag, maar niets wil in mijn hoofd schieten om te tekenen, geen annekdotes die iets naar boven brengen, te gefocused op het willen tekenen dat ik ook geen oog meer heb voor medepasagiers of zaken die in het landschap voorbijrazen. En dan, voordat ik het weet word mijn station al omgeroepen en staat er nog geen lijn op papier.
Als mijn cursisten met de vraag komen, of eerder de klacht ‘Ik kan niets verzinnen’ probeer ik ze terug te laten kijken naar de dingen die die dag gepasseerd zijn, te beginnen bij het opstaan, broertjes of zusjes? Tot aan het moment waar we nu zijn. Sommigen zijn halstarrig, daarbij is die dag niets voorgevallen, gewoon, opstaan en naar school maar dat willen ze niet tekenen. Probeer het dan eens te verplaatsen, in de tijd, wat als je in de toekomst zou leven? Of juist in het verleden? Of naar een bizar perspectief, wat als je een appelflap bent die opstaat en naar school gaat?
Waarom lukt me dat bij mezelf dan niet? Vanmiddag, in de trein, mijn schetsboek op schoot en mijn potlood in de aanslag, dan teken ik iets, iets van vandaag, al dan niet als appelflap en in een voorbije toekomst.. Of gewoon iets tekenen wat ik al eens getekend heb, herhalen en bijschaven, is ook goed…
Het is psychologie! van een afstand kan men beter kijken en oordelen dan als men zelf ergens aan deelneemt, algemeen bekend, minder bekend is wat daar feitelijk aan te doen is.
Het is me gelukt, ik zal het proberen vanavond online te zetten 🙂