“Heb je al in je tas gekeken?” “Jaahaa! Daar heb ik al gekeken!” “Weet je zeker dat je ze in je tas hebt gestopt?” “Jaahaa! Nou!” “Mag ik dan even.. ” “Nee! Ik heb echt gekeken!” “Liggen ze niet in het sleutel bakje in je klas?” Verzuchtend togen we naar de klas maar geen sleuteld in het bakje, zoeken bij en onder de kapstok. Het begint een ritueel te worden, sleutels kwijt. Alweer de zoveelste keer deze week, zelfs de tweede keer deze dag. Vanochtend lagen ze nog buiten in de tuin. Niet te vinden. “Dan moeten ze nog op je fiest zitten en anders gaan we gewoon lopend naar huis!” Ze zitten niet op haar fiets, ik kijk toch zelf even in haar tas en vis direct de sleutels eruit. “Dat kan niet!” Toch is het zo, ik heb ze er heus niet ingetoverd. Het is iedere keer weer een beproeving, de keer ervoor was het zelfs heel diep graven in haar geheugen, ze was mee met een vriendinnetje, naar de muziek/dansschool, daar had ze de sleutels bij de dansjuf in de koektrommel gedaan. Ze heeft het niet van een vreemde. Ik zoek me ook vaak rot, leg zaken even ergens neer, vanuit een jaszak, of als ik mijn tas weer eens leegruim. Boodschappenlijstjes die thuis blijven liggen(en waar ik zonder echt de helft van vergeet). Wat dat betreft een mooie spiegel.. Toch is de frequentie waarmee de fietssleutels iedere week een paar keer ‘kwijt’ raken wel wat frustrerend, voor haar nog het meest.